Ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης δημοφιλούς μουσικής είναι το φαινόμενο της αναβίωσης ειδών, που πηγάζει από τη νοσταλγία του «χρυσού» παρελθόντος. Οι καλλιτέχνες προσπαθούν δηλαδή να δημιουργήσουν ένα σύγχρονο άκουσμα με σαφείς επιρροές από την «καλή» μουσική την οποία ακούγανε σε όλη τη διάρκεια της πορείας διαμόρφωσης της δικής τους ταυτότητας. Ένα ιδίωμα της αναβίωσης αυτής είναι και η ανάμειξη ειδών –punk π.χ. με electronica, funk με metal, κοκ. Με μια ευρεία έννοια, οι Αλχημιστές ακολουθούν κι αυτοί το εν λόγω μονοπάτι, γράφοντας ποπ τραγούδια με στοιχεία από την ελληνική μουσική παράδοση. Με κάποιες αλλαγές στη σύνθεσή τους –κυριότερη των οποίων θεωρώ την προσθήκη του βιολιού, καθώς καθορίζει πλέον τον ήχο τους– οι Αλχημιστές παρουσιάζουν το Όλα Γυρίζουν, με σημαντικές βελτιώσεις ως προς το ντεμπούτο τους Καύτρα. Πρώτον, καταθέτουν ολοκληρωμένες συνθέσεις, χωρίς ίχνος ερασιτεχνικής αδεξιότητας, τόσο στη σύνθεση και στην ερμηνεία, όσο και στην παραγωγή και ενορχήστρωση. Κομμάτια όπως η διασκευή του παραδοσιακού “Δεν Σε Θέλω Πια” με τις τονισμένες αρμονικές εναλλαγές, ή το “Ό,τι Χρωστούσες” με τον εύηχο διάλογο βιολιού-μπουζουκιού αποτελούν χαρακτηριστικά αυτού του επαγγελματισμού. Όμως, και η φωνή του Βασίλη Παγώνη αποδεικνύεται ωριμότερη: ερμηνεύει το “Όλα Γυρίζουν” με ευκολία κίνησης από τα χαμηλά στα υψηλά φωνητικά, ενώ συμπράττει επιτυχημένα με τον Βασίλη Καρρά στο “Λόγια Απλά”, ταιριάζοντας στην ιδιαιτερότητα της φωνής του δεύτερου. Η δεύτερη βελτίωση αφορά στην προαναφερόμενη προσθήκη του βιολιού αλλά και στη σωστή χρήση του. Τα τραγούδια δεν βομβαρδίζονται από μελωδίες και ατέρμονα σόλο, αντίθετα εξισορροπούν με συνέπεια τις μελωδίες του μπουζουκιού, του πιάνο και της κιθάρας (“Ό,τι Χρωστούσες”, “Βήματα”) –με κορυφαία στιγμή την επανεκτέλεση του “Έτσι Απλά”: ρυθμικές χορδιές, σκληρό άκουσμα που τονίζει περαιτέρω το ρυθμικό στοιχείο και εναλλαγές σε μελωδίες, συντελούν στη μεταμόρφωση αυτού του προερχόμενου από την Καύτρα τραγουδιού. Υπάρχουν βέβαια και αδυναμίες στο Όλα Γυρίζουν, περιορισμένες ωστόσο σε μεμονωμένα περιστατικά. Αρχικά, οι αμανέδες του Βασίλη Καρρά στο “Λόγια Απλά” θα έπρεπε νομίζω να λείπουν: γιατί προσπαθεί έτσι να κάνει δικό του το κομμάτι, ξεχνώντας πως δεν βρίσκεται σε δικό του άλμπουμ. Επιπλέον, οι ηλεκτρικές κιθάρες στο “Έτσι Απλά” θα μπορούσαν να είναι περισσότερο μίνιμαλ όπως και η ρυθμική αλλαγή στα τύμπανα προς το τέλος του τραγουδιού. Ακόμη, στο “Ζωή Αυταπάτη” η κιθάρα είναι στάσιμη, πνιγμένη από την παραμόρφωση, και δεν παρουσιάζει καμία ευστροφία –αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στα υπόλοιπα τραγούδια. Και τέλος, ενώ το “Βήματα” ξεκινά ως λόγιο άκουσμα, παίρνει δυστυχώς άσχημη τροπή και υιοθετεί λάθη της λαϊκοπόπ μουσικής παραγωγής –βλέπε το υπερβολικό εφέ της αντήχησης στη φωνή. Δίνοντας ώθηση στο λαϊκοπόπ-ροκ είδος, οι Αλχημιστές παρουσιάζουν εδώ ένα φιλικό άλμπουμ προς το ραδιόφωνο. Δίνουν τη δική τους εκδοχή της ελληνικής μουσικής παράδοσης, ακολουθώντας τα βήματα του Σταμάτη Μεσημέρη, ενός «μπαλαντέρ» της σκηνής και μέχρι πρότινος συνεργάτη τους, ο οποίος είχε συνθέσει και ερμηνεύσει λαϊκά, ροκ, λόγια και ποπ τραγούδια. Όμως, σε ορισμένα σημεία στη διάρκεια της ακρόασης του Όλα Γυρίζουν μια φράση διαπερνούσε το μυαλό μου: «12 points pour les Alchimistes! 12 points pour la Grece!». Αφήνοντας ωστόσο στην άκρη την αισθητική κρίση της Eurovision και επικεντρώνοντας στη μουσική αντιπροσώπευση μιας χώρας στην Ευρώπη, οι Αλχημιστές βρίσκονται πράγματι αρκετά κοντά σε αυτή τη σύγχρονη εικόνα της Ελλάδας. Άσχετα με το αν θα συμμετάσχουν τελικά στον εν λόγω διαγωνισμό ή όχι.
