Ο Γιώργος Δημητριάδης αποτελεί αξιοσημείωτη περίπτωση τραγουδοποιού, εξαιτίας της συνέπειας και της σταθερότητας που επιδεικνύει στο είδος μουσικής το οποίο υπηρετεί, αλλά και της «εφηβικής διάθεσης» –αναντίστοιχη της ηλικίας του πλέον– που αποτυπώνεται και στις δισκογραφικές του παραγωγές, αλλά και στις ζωντανές του εμφανίσεις. Παρότι γι’ αυτούς τους λόγους οι τελευταίες υπήρξαν βασική παράμετρος της καλλιτεχνικής του διαδρομής, μέχρι πρόσφατα δεν είχε κυκλοφορήσει κάποιο live άλμπουμ που να αποτυπώνει την ατμόσφαιρά τους. Η συμπλήρωση λοιπόν των 15 χρόνων του στη δισκογραφία τον Δεκέμβριο του 2009 και η μεγάλη εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τότε επ’ αφορμής της στο Metropolis Live Stage στάθηκε η καλύτερη περίσταση για τον πρώτο live δίσκο του. Σε αυτή την επετειακή συναυλία μοιράστηκαν μαζί του τη σκηνή αρκετοί καλλιτέχνες, φίλοι και συνοδοιπόροι: οι Απροσάρμοστοι, ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Βασίλης Καζούλης, ο Μανώλης Φάμελλος, ο Στάθης Δρογώσης, ο Κώστας Λειβαδάς, ο Μύρωνας Στρατής, ο Πάνος Μουζουράκης, ο Γιώργος Μυλωνάς, ο Βαγγέλης Ασημάκης, ο Νίκος Γώγος, η Σοφία Στρατή και η Λιάνα Παπαλέξη. Το βράδυ της 14ης Δεκεμβρίου του 2009 συνέτρεχαν έτσι όλες οι προϋποθέσεις για μια γιορτή που, με την ηχογράφησή της, θα αποτελούσε αναφορά στην καλλιτεχνική διαδρομή του Γιώργου Δημητριάδη. Εξυπηρέτησε όμως τελικά το 15 Χρόνια Εφηβείας τους σκοπούς του; Σίγουρα στο άλμπουμ περιέχονται κάποιες από τις σημαντικότερες επιτυχίες του Δημητριάδη αξιοπρεπώς εκτελεσμένες (σημειώστε και δύο διασκευές στα “The Letter’’ και “All Day And All Of The Night’’), κάτι που το καθιστά ενδιαφέρον για όσους επιθυμούν να έχουν στα χέρια τους μια συλλογή-αναδρομή στην δισκογραφία του. Επιπλέον, η συμμετοχή των προαναφερθέντων καλλιτεχνών δίνει ένα διαφορετικό χρώμα στις εκτελέσεις, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα παρέας, η θετική ενέργεια της οποίας αποτυπώνεται στον δίσκο και ηχεί ευχάριστα στον ακροατή. Από την άλλη, οι τόσες πολλές συμμετοχές και η ατμόσφαιρα γιορτής αποσπά την προσοχή από το ίδιο το έργο του Δημητριάδη. Εύλογο προκύπτει μάλιστα το ερώτημα γιατί σε μια τέτοια βραδιά έπρεπε να ακουστούν και επιτυχίες του Βασίλη Καζούλη και του Νίκου Ζιώγαλα –κι αν υπήρχε κάποιος λόγος, λ.χ. να προκληθεί ο περαιτέρω ενθουσιασμός του κοινού, ήταν άραγε τόσο σοβαρός ώστε να συμπεριληφθούν, τελικά, και στο άλμπουμ, όταν αυτό υποτίθεται πως αναφέρεται στην πορεία του Δημητριάδη; Ίσως θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον η διασκευή κάποιων επιτυχιών του τραγουδοποιού από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Έτσι ως έχουν τα πράγματα, πάντως, αλλοιώνεται ο χαρακτήρας της ηχογράφησης. Συμπερασματικά, το 15 Χρόνια Εφηβείας προσφέρει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς του Γιώργου Δημητριάδη κι επιβεβαιώνει τα προσόντα τα οποία τον καθιέρωσαν σε αυτά τα χρόνια που υπάρχει στα πράγματα. Επαναφέρει όμως και την προσμονή του κοινού ν’ ακούσει κάτι πρωτότυπο, διαφορετικό και πιο «ώριμο» στη συνέχεια. Γιατί ο χαρακτηρισμός της «διαρκούς εφηβείας» που τον ακολουθεί επίμονα, πέρα από τα ευκόλως εννοούμενα θετικά στοιχεία, εμπεριέχει και την κριτική της έλλειψης πρωτοτυπίας. Και ο δίσκος αυτός την προκαλεί ξανά...
