Με το άλμπουμ [Λοξή Ματιά] (οι αγκύλες τοποθετούνται για έμφαση), ο Βασίλης Μασσαλάς κάνει το δισκογραφικό του ντεμπούτο. Ξεκινώντας από τα Γιάννενα και συνεχίζοντας τις μουσικές του αναζητήσεις στη συμπρωτεύουσα, ο –αρχικά– κιθαρίστας εξελίσσει τις εκτελεστικές, ερμηνευτικές και συνθετικές του δυνατότητες. Και, παρότι ο τίτλος προδιαθέτει δυσοίωνη καχυποψία, με μια διόλου λοξή, τελικά, ματιά δείχνει πως ανήκει στο δυνατό κασέ των νέων καλλιτεχνών που προωθεί η Lyra. Ο Μασσαλάς είναι βιρτουόζος στην κιθάρα, έχει εκφραστική φωνή και πλαισιώνεται από άξιους μουσικούς, οι οποίοι ολοκληρώνουν το έργο του. Αφήνοντας την ενορχήστρωση στα χέρια του ακορντεονίστα Ντίνου Χατζηιορδάνου, ο Γιαννιώτης δημιουργός ασχολείται τόσο με τις κιθάρες και τις φωνές, όσο και με τη σύνθεση στίχων και μουσικής. Υπάρχουν ορισμένα σημεία τα οποία αξίζει να τονιστούν, καθώς προαναγγέλλουν ένα επιτυχημένο –για τα σύγχρονα δισκογραφικά δεδομένα– ντεμπούτο. Αντίστοιχα, βέβαια, υπάρχουν και κάποια μελανά στίγματα. Ως τραγουδοποιός, ο Μασσαλάς έχει βρει τον ήχο του, αλλά και το ύφος του. Η κιθάρα είναι κεντρική στη σύνθεση όλων των τραγουδιών και λειτουργεί ως συνοδευτική του τροβαδούρου. Θα περίμενε κανείς πως μια τέτοια ομοιομορφία θα καθιστούσε το σύνολο επαναλαμβανόμενο, από εκτελεστική σκοπιά. Αντίθετα, κάθε τραγούδι διαθέτει διαφορετικές ηχητικές αποκλίσεις, οι οποίες συγκλίνουν στον άξονα του λόγιου και λαϊκού ελληνικού τραγουδιού. Σε τραγούδια δε όπως τα “Τόσο Άνετα” και “Όλα Τα Μπορώ”, γίνονται εμφανείς οι επιρροές του ελαφρολαϊκού στιλ, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στη δεκαετία όπου μεγάλωσε ο καλλιτέχνης (1970). Επιπλέον, τα “Ατίθασο Νερό”, η “Αλκυόνη” και τα “Πλακάκια Των Τυφλών” μάλλον ποπ θα τα έλεγες παρά λόγια, με πιασάρικες αν και λίγο επαναλαμβανόμενες μελωδίες και στίχους (προσέξτε π.χ. την επανάληψη της λέξης «έβρεχε» στο τελευταίο). Ενδιαφέρουσες, επίσης, και οι εναλλαγές των ρυθμικών μοτίβων –όπως για παράδειγμα γίνεται στο βαλσάκι “Δροσιά Και Καμίνι”, στο “Όλα Τα Μπορώ” (ξεκινά ως ταγκό), αλλά και στο “Της Αγάπης Σου Το Χάλι” με το blues-rock χρώμα, τα οποία εξελίσσονται στο προαναφερόμενο ελαφρολαϊκό στυλ. Σε αυτά τα χαρακτηριστικά να προστεθεί το χιουμοριστικό στοιχείο που εκφράζεται από τους στίχους –ιδιαιτέρως στα “Όταν Είμαι Μακριά Σου Κρυώνω”, “Τα Πλακάκια Των Τυφλών” και “Της Αγάπης Σου Το Χάλι”. Στον αντίποδα της δημιουργικότητας, υπάρχουν δύο αρνητικά φαινόμενα. Αρχικά, η ιδιότητα του Βασίλη Μασσαλά ως κιθαρίστα φαίνεται πως περιορίζει τις συνθετικές του δυνατότητες. Τα τραγούδια αποτελούνται δηλαδή από δύο ή τρία μελωδικά μοτίβα στην κιθάρα, τα οποία εναλλάσσονται πάνω στην κλασική ποπ φόρμα κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ και επανάληψη ρεφρέν. Αυτή η συνθετική δυστοκία φαίνεται και από τα σύντομα σε διάρκεια τραγούδια αλλά και στις συχνές επαναλήψεις των στροφών. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι το μοτίβο διπλασιασμού των μελωδιών σε κιθάρα και φωνή: με απλά λόγια, σε τραγούδια όπως τα “Τα Πλακάκια Των Τυφλών”, “Μα Κανένα Ναι” και “Δροσιά Και Καμίνι”, η φωνή ακολουθεί πιστά τη μελωδική και ρυθμική γραμμή της κιθάρας, τελείως μονωδιακά, χωρίς ίχνη διαλόγου των δύο οργάνων. Το δεύτερο φαινόμενο αφορά στην τελική επεξεργασία του ήχου, στο mastering: το ψηφιακό mastering είναι περισσότερο οικονομικό και ευκολότερο από ό,τι το αναλογικό. Όμως, σε άλμπουμ όπως το [Λοξή Ματιά], τα οποία στηρίζονται σε μεγάλη πλειοψηφία σε ακουστικά όργανα, το αναλογικό mastering σκιαγραφεί καλύτερα τη χροιά τους, αποφέροντας περισσότερο «ζεστό» ήχο. Οι γυαλισμένες, καθαρές μελωδίες δεν δίνουν τα όργανα ως σύνολο: αντίθετα, ξεχωρίζουν ορισμένα από αυτά –όπως γίνεται στην περίπτωσή μας, όπου η κιθάρα και η φωνή είναι σαφώς πιο μπροστά από τα υπόλοιπα όργανα. Στο μέλλον ο Μασσαλάς οφείλει νομίζω να έχει αποκτήσει περισσότερη εμπειρία όσον αφορά στο συνθετικό μέρος, προσπαθώντας να αποδώσει καλύτερα το τραγούδι ως είδος, παρά ως κιθαριστική άσκηση. Και ταυτόχρονα, βέβαια, να πειραματιστεί με τις τεχνικές μεθόδους που είναι πλέον απαραίτητες για την τελειοποίηση του μουσικού έργου ενός καλλιτέχνη.
