Όταν ένας τραγουδιστής μαθητεύσει κοντά σε έναν μεγάλο δάσκαλο-συνθέτη, είναι προδιαγραμμένο ότι η πορεία του θα στιγματιστεί από την άποψη και αισθητική του μέντορά του. Όταν δε μιλάμε για ένα κορίτσι που βρέθηκε στην καλλιτεχνική αγκαλιά του Σταμάτη Κραουνάκη ήδη από τα πρώτα του βήματα και όντας 18 χρόνων, ε, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο συνθέτης της “Ροζ Γραβάτας” και του “Κυκλοφορώ Και Οπλοφορώ” θα έχει χαραχτεί όσο πιο βαθειά γίνεται μέσα της. Ό λόγος για την Ηρώ Σαΐα, η οποία, μετά από μια μακρά πορεία με τους Σπείρα Σπείρα και μετρώντας ήδη μία δεκαετία στο τραγούδι, κυκλοφορεί το πρώτο της σόλο άλμπουμ. Δεν ξεκίνησα τυχαία με την αναφορά στον Κραουνάκη. Το Γυναίκα Τριαντάφυλλο είναι η απόλυτη σπουδή πάνω στην κραουνακική αισθητική –ο όρος «κραουνακική» εμπερικλείει μία ολοκληρωμένη άποψη και θέση για το σύγχρονο τραγούδι και θέαμα, έτσι όπως εκφράστηκε τις τρεις τελευταίες δεκαετίες μέσα από τα τραγούδια που έγραψε ο Κραουνάκης με τη Νικολακοπούλου και τα νυχτερινά θεάματα που προέκυψαν από τις συνεργασίες με την Πρωτοψάλτη, τον Βουτσινά, τη Σπείρα, την Παπίου και άλλους πολλούς. Η Σαΐα, λοιπόν, παρέα με τον Κραουνάκη στήνουν –καταρχάς για την παράσταση της Αθηναΐδας και εν συνεχεία για το CD– ένα ρεσιτάλ ερμηνειών. Έχουμε να κάνουμε με έναν εξαίρετο συνδυασμό δυναμικών και τάσεων του ελληνικού τραγουδιού, που βρίσκουν το ενοποιητικό τους στοιχειό στη φωνή της Σαΐα.Η ερμηνεύτρια ανταποκρίνεται επαρκώς σε όλα τα είδη τραγουδιών τα οποία καλείται να ερμηνεύσει. Μία από τις καλύτερες στιγμές της, κατά τη γνώμη μου, εντοπίζεται στο πολύ όμορφο τραγούδι “Γυναίκα Τριαντάφυλλο” που έγραψε ειδικά για την παράσταση ο συνθέτης αξιώσεων Νεοκλής Νεοφυτίδης. Στο “Send In The Clowns”, αν και υπάρχουν εμφανείς αδυναμίες στο πώς εκφέρει η Σαΐα τους αγγλικούς στίχους, σε πείθει ότι μπορεί να υποστηρίξει μουσικές για musical. Στο “Μείνε Κοντά Μου Απόψε” θεωρώ ότι κάνει τη μεγάλη έκπληξη μιας και εντάσσει με δεξιοτεχνία το ερμηνευτικό της στίγμα χωρίς να διαρρηγνύει τον γνώριμο μουσικό κόσμο του Νίκου Μαμαγκάκη. Θα με βρείτε να διαφωνώ στις ερμηνείες της στη “Μαρκίζα” του Σπανού και στο “Μαμά Γερνάω”: θεωρώ ότι περπατά πάνω σε μία κόκκινη ερμηνευτική γραμμή –κυρίως στο “Μαμά Γερνάω”– αδυνατώντας να ισορροπήσει το υπερβάλλον συναίσθημα.Νομίζω πάντως ότι το μυστικό σε αυτό το CD κρύβεται σε μία μελετημένη υφέρπουσα αίσθηση που λειτουργεί ως αντίβαρο απέναντι στο υπερφίαλο του προφανούς. Η αισθητική του Κραουνάκη και του Χατζίδάκη υπάρχει παντού, αλλά μόνο από ένα τραγούδι του καθενός περιλαμβάνεται στον δίσκο. Η εντύπωση ότι το παραδοσιακό είναι μία από τις βασικές κεντρομόλους αυτής της προσπάθειας δεν συνάδει με το γεγονός ότι μόνο κάπου εκεί προς το τέλος ακούς το “Της Τριανταφυλλιάς Τα Φύλλα”. Έχεις τέλος την αίσθηση ότι ακούς ένα ελιτίστικο ρεσιτάλ αξιώσεων Μεγάρου, το οποίο όμως, εντέλει, έχει δομηθεί πάνω στις λαϊκές πενιές του Καλδάρα και του Ξαρχάκου. Θέλω δηλαδή να πω ότι στο Γυναίκα Τριαντάφυλλο δομείται μία κλασική παράσταση, έτσι όπως μας έχει συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια ο Σταμάτης Κραουνάκης. Το Γυναίκα Τριαντάφυλλο της Ηρώς Σαΐα είναι ένα ρεσιτάλ αξιώσεων, που καταφέρνει να συντηρήσει την κρατούσα χρόνων κραουνακική αισθητική αλλά και να αναδείξει μία ερμηνεύτρια η οποία δείχνει ότι μπορεί να απασχολήσει στο μέλλον τους μουσικόφιλους. Μετά τη Βικτώρια Ταγκούλη, τη Μαρία Σπυροπούλου και τη Ρίτα Αντωνοπούλου, η Σαΐα έρχεται να βεβαιώσει μία υπόθεση που λέει ότι η Σπείρα Σπείρα υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα φυτώρια αξιόλογων ερμηνευτριών της δεκαετίας που έφυγε.
