Άλλη μία ευχάριστη παρουσία από ένα παλιότερο Schoolwave (του 2006 για την ακρίβεια), οι No Profile προχωρήσανε πρόσφατα στο πρώτο τους δισκογραφικό βήμα. Το στοίχημα για τέτοια συγκροτήματα θεωρώ πως είναι το κατά πόσο –μετά τις αρχικές θετικές εντυπώσεις και τις ζυμώσεις σε ένα εφηβικό επίπεδο– μπορούν να αρθρώσουν έναν ολοκληρωμένο και ουσιαστικό, ας πούμε «ενήλικο» πια μουσικό λόγο. Ως τώρα, οι ανάλογες περιπτώσεις δείχνουν μάλλον προσκολλημένες σε μια ευχάριστη μουσικά, αλλά καλλιτεχνικά ανώριμη ακόμα συμπεριφορά. Τις παραπάνω παρατηρήσεις επιβεβαιώνουν και οι No Profile στο High Society. Οι κιθάρες και οι χορευτικοί ρυθμοί βρίθουν από νεανικό τσαμπουκά, όρεξη και αυθορμητισμό, στοιχεία θεμιτά και αξιέπαινα όχι όμως και ικανά για να χτίσουν κάτι συνολικά αξιόλογο. Τα περισσότερα τραγούδια των No Profile αναλώνονται σε συνηθισμένες rock, hard rock και nu metal μελωδίες, φέρνοντας κατά νου τις επιρροές τους δίχως πολλές φορές να έχουν κάτι να προσθέσουν σε αυτές. Οι Muse, για παράδειγμα, είναι φανερά η πιο δυνατή αναφορά του γκρουπ. Και –όταν αξιοποιείται θετικά– δίνει αξιοπρόσεχτα αποτελέσματα, όπως το “No Profile Didn’t Sigh The Contract” με τις παράφορες κιθάρες, το ρυθμικό “The Hit” και το πιο γνωστό “The Bitter”, όπου συμμετέχει η Ifigenia Atkinson. Το τελευταίο αποτελεί και την πιο ουσιαστική συνθετική στιγμή του High Society, όντας μια απολαυστική pop μελωδία που κλιμακώνεται περίτεχνα για να καταλήξει σε ένα απολαυστικό κρεσέντο. Δυστυχώς, από εκεί και πέρα, δύσκολα θα βρείτε κάτι στο άλμπουμ για να σας ενθουσιάσει ή να σας μείνει στο μυαλό. Η συνέχεια αποτελείται από προβλέψιμα και κουραστικά τραγούδια, που μοιάζουν τόσο μεταξύ τους σαν να πρόκειται για ένα κομμάτι, το οποίο εκτελείται με μικρές παραλλαγές. Οι Linkin Park και οι Paramore παίρνουν τη σκυτάλη των επιρροών από τους Muse, εδώ όμως τα διεθνή πρότυπα αντιμετωπίζονται μάλλον μιμητικά, οπότε καταλαβαίνεται και τη δυσκολία να προκύψει κάτι το αξιομνημόνευτο. Για να μην χάσουμε όμως και τη θετική πλευρά του πράγματος, είναι γενικά αισιόδοξο γεγονός ότι νέα παιδιά με ψήγματα ταλέντου και δημιουργικότητας καταπιάνονται με καλές μουσικές. Το θέμα είναι βέβαια κατά πόσο αυτή η διάθεση και το δείγμα ταλέντου μπορούν να μετουσιωθούν σε κάτι πιο αξιόλογο, με μια πρόταση για τα πράγματα. Για την ώρα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Ιδού λοιπόν το στοίχημα για τη συνέχεια των No Profile, μετά το High Society…
