Το διπλό άλμπουμ Του Έρωτα Και Του Θανάτου περιέχει τη ζωντανή ηχογράφηση του αφιερώματος στον Μίκη Θεοδωράκη που πραγματοποιήθηκε το διήμερο 30 Ιανουαρίου και 1 Φεβρουαρίου 2008 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με το σύνολο Berliner Instrumentalisten να συνοδεύει τη Μαρία Φαραντούρη και τον Χρήστο Θηβαίο. Τι καινούργιο όμως έχει να προσφέρει μία ακόμα τέτοια ηχογράφηση από τις πολλές που έχει αξιωθεί να δει το έργο του μεγάλου μας συνθέτη; Όχι λίγα, κατά τη γνώμη μου. Ξεκινώντας από το ρεπερτόριο, εδώ, αντί για μια ακόμα ανθολόγηση από το σύνολο της εργογραφίας του Θεοδωράκη, επιλέγονται τέσσερεις από τους συνολικά ενενήντα τέσσερεις (!) κύκλους τραγουδιών του: Ένας Όμηρος, σε στίχους Brendan Behan και ελληνική απόδοση Βασίλη Ρώτα (από το ομώνυμο θεατρικό έργο), Η Μπαλάντα Του Μαουτχάουζεν, σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη, Κύκλος Μαρία Φαραντούρη, σε στίχους Νίκου Γκάτσου, Τάσου Λειβαδίτη, Γεράσιμου Σταύρου και Δημήτρη Χριστοδούλου και, τέλος, Οδύσσεια, σε ποίηση Κώστα Καρτελιά. Οι τρεις πρώτοι κύκλοι είναι βέβαια πασίγνωστοι και σπουδαίοι, προερχόμενοι από τα χρόνια της δεκαετίας του 1960, τότε που ο συνθέτης μεγαλουργούσε. Ο τελευταίος, πάλι, κυκλοφόρησε το 2007 και είναι ο τελευταίος μέχρι σήμερα κύκλος τραγουδιών του Θεοδωράκη –δεν παρουσιάζεται ολόκληρος, με τα κομμάτια που λείπουν να αντικαθίστανται από το ορχηστρικό Αφιέρωμα Στον Μίκη Θεοδωράκη του Henning Schmiedt. Ο οποίος Schmiedt, ως ηγέτης των Berliner Instrumentalisten αλλά και υπεύθυνος για τις ενορχηστρώσεις που αυτοί «ενσαρκώνουν», αποτελεί τον κύριο λόγο για το καλό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της κυκλοφορίας. Η χρήση του μικρού αυτού ευρωπαϊκού συνόλου (πιάνο, βιολί, τσέλο, κοντραμπάσο, σαξόφωνο, φλάουτο, κιθάρα συν οι δικοί μας Κώστας Ζαριδάκης και Δημήτρης Μαρινάκης σε μπουζούκι και κρουστά αντίστοιχα) αντί της συνήθους συμφωνικής ορχήστρας, προσδίδει νέο ενδιαφέρον στο υλικό, ενώ η αντιπαραβολή έργων από διαφορετικές μεν εποχές με ομοιόμορφο δε ήχο βοηθάει τον ακροατή να κάνει και κάποιες ενδιαφέρουσες συγκρίσεις. Αν θέλετε τη γνώμη μου, ο ογδοντάρης Θεοδωράκης δεν διαφέρει σε πολλά από τον σαραντάχρονο εαυτό του... Για τους δύο ερμηνευτές δεν υπάρχουν και πολλά να πει κανείς. Η Μαρία Φαραντούρη είναι αυτή που ξέρουμε και αγαπάμε και στο Του Έρωτα Και Του Θανάτου δίνει όλη την ωριμότητα και εμπειρία της –αυτή άλλωστε είχε ερμηνεύσει τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια στις πρώτες εκτελέσεις τους. Ο Χρήστος Θηβαίος, από την άλλη, είναι ο «πρωτάρης» της υπόθεσης, αναλαμβάνοντας την ερμηνεία σε εννέα τραγούδια του Ένας Όμηρος και δεν τα καταφέρνει καθόλου άσχημα. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι το άγχος του τον οδήγησε σε κάπως πιο συγκρατημένες ερμηνείες απ’ ό,τι τον έχουμε συνηθίσει –τις εκτίμησα δεόντως. Συνοψίζοντας, η ζωντανή αυτή ηχογράφηση, χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί ιδιαιτέρως σημαντική, αποτελεί μια καλή επιλογή για τον φίλο της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη και αποτελεί μια τίμια κυκλοφορία σε μια εποχή που κατακλυζόμαστε από αρπαχτές. Χώρια που στο ένθετο υπάρχει και ένα όμορφο και κατατοπιστικό κείμενο του Γιώργου Β. Μονεμβασίτη με όλο το απαραίτητο ιστορικό υπόβαθρο των περιεχόμενων στο CD έργων. Επιτέλους, με λίγη προσπάθεια από τις δισκογραφικές εταιρείες, μπορούμε τελικά να έχουμε μουσικά προϊόντα τα οποία σέβονται τον αγοραστή.
