Κατά πρώτο λόγο, είναι χαρά αυτονόητη όταν βλέπεις και ακούς το θάρρος δημιουργών αυτόνομων να εκθέτουν τη δημιουργία τους χωρίς τις πλάτες τις όποιας εταιρείας (έστω και μικρής). Πόσο μάλλον όταν και η αισθητική της εικόνας βρίσκεται σαφώς από ένα επίπεδο και πάνω, προεξέχοντος της εικόνας που κοσμεί το εξώφυλλο του Just Another Story του Σπύρου Χαρμάνη, η οποία ορθώς επαναλαμβάνεται κάποια στιγμή μέσα στο κατατοπιστικό συνοδευτικό δελτάριο –σε διαφορετική έκφανση. Ο δίσκος αποτελεί δημιούργημα του ίδιου του Χαρμάνη (κυρίως), με πινελιές οργανοπαιξίας από τρεις ακόμα ανθρώπους. Σε αυτόν όμως ανήκει το σύνολο (εκτελεστικό και κυρίως συνθετικό) της παρούσας έκδοσης. Και βρίσκομαι στην κάτωθι δύσκολη θέση: το Just Another Story είναι θαυμάσιο, με ένα ωστόσο τρομακτικό «αλλά»… Σωστά παιγμένο –ακόμα και στα σημεία όπου ο εγκέφαλος μπερδεύεται από καλοβαλμένα τρυκάζ (βλέπε τη ρυθμολογία στο ξεκίνημα του “Off To Darkness”)– με εύστοχα εμβόλιμα περάσματα (το φλαμέγκο του “Sober Sun” δεν σε αφήνει ασυγκίνητο ένεκα της ακρίβειας του), και με γυναικεία φωνητικά πολύ σωστά τοποθετημένα σε επίπεδο ενορχήστρωσης (“Over You”). Γεγονότα που φανερώνουν δουλειά και ιδέες πάνω στο αντικείμενο με το οποίο καταγίνεται ο δημιουργός. Το πρόβλημα του Just Another Story του Σπύρου Χαρμάνη προκύπτει εξαιτίας της μεστότητας της κατασκευής του: ακόμα και στη μίξη παρατηρείται φροντίδα και σε ελάχιστα σημεία θα τολμούσα να αντιπαραθέσω λύσεις στα ήδη καταγεγραμμένα. Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν έχουμε κάποια προχειροδουλειά, λάμπουν ως αδάμαντες οι επιρροές του Χαρμάνη. Ο ίδιος στο δελτίου τύπου οριοθέτησε τη δουλειά του «ευρύτερα στον χώρο του progressive rock» αλλά, θα συμπληρώσω εγώ, προσοχή στο τελωνείο. Γιατί αν δηλώσετε το Just Another Story ως progressive rock στο ουτοπικό μας rock ‘n’ roll τελωνείο, ο αρμόδιος φύλακας θα κοιτάξει κιτάπια τα οποία αφορούν αρμοδομές και στυλοβασίες της δεκαετίας του 1970, ενώ ουσιαστικά αυτό που εννοεί –μα και επιλέγει μέσα στο μυαλό του– ως progressive rock ο Χαρμάνης έχει να κάνει με τη μορφολόγηση του ύστερου σκληρού ήχου. Όπως δηλαδή αυτός ανδρώθηκε με τις σπουδές των μουσικών που τον υπηρέτησαν μετά από εντατικές σπουδές στο fusion και στις περφεξιονικές λογικές των αμερικάνικων κονσερβατορίων. Ήτοι, ναι σαφώς και δεν ακούει μόνο Pain Of Salvation ο Σπύρος Χαρμάνης μα σίγουρα και Tool, ίσως και τις προσωπικές δουλειές του John Frusciante και οπωσδήποτε ένα ευρύτατο φάσμα εναλλακτικών συγκροτημάτων, τα οποία έχουν πάει μισό/ολόκληρο βήμα ακόμα παραπέρα από τον ορθόδοξο ήχο. Αυτό όμως που ενυπάρχει στο Just Another Story αποτελεί περισσότερο φόρο τιμής σε ένα φάσμα επιρροών και όχι μία δημιουργική πρόταση πάνω σε ένα εμφανές πεδίο ακουσμάτων. Και το δεύτερο είναι πάντα καλοδεχούμενο, το πρώτο όμως μπορεί να λάβει κάρτα εισόδου στην προαναφερομένη rock ‘n’ roll χώρα μόνο αν είναι η πρώτη φορά που το επιχειρείς. Μπράβο λοιπόν στην (ολοφάνερα γεμάτη πάθος) δημιουργία του Just Another Story αλλά αναμένουμε την επόμενη δουλειά του Σπύρου Χαρμάνη για να τον κρίνουμε και ως ατόφιο δημιουργό. Διότι είναι σίγουρο ότι δεν τον ενδιαφέρει η παροιμιώδης κακή έκφραση «για ελληνικό καλό είναι». Αυτή την πίστα την πέρασε με άνεση, χαρακτηριστική για την ακρίβεια…
