Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκαν στο μουσικό στερέωμα –τον Νοέμβριο του 2009– οι Μέλιssεs κατάφεραν να κάνουν τους πάντες να ασχοληθούν μαζί τους. Και όχι άδικα: ένα δυνατό single –το πασίγνωστο πια “Κρυφά”– ένα υψηλής αισθητικής βιντεοκλίπ δια χειρός του «πολύ» Κωνσταντίνου Ρήγου και μια ιδιαίτερη στιλιστική παρουσία από πέντε χαριτωμένες φατσούλες. Οι οποίες έμοιαζαν να έχουν έρθει ως η αυθόρμητη ποπ απάντηση στη στημένη, ψευτο-ροκ σοβαροφάνεια ονομάτων όπως οι Onirama και τα Κόκκινα Χαλιά, αποφεύγοντας την ίδια στιγμή την αβάσταχτη ελαφρότητα των One του παρελθόντος. Το δεύτερο «τσίμπημα» εξίσου δυνατό και πετυχημένο: ελληνικός τελικός για την Eurovision και οι Μέλιssεs συμμετέχουν με το πιο χιουμοριστικό και έξυπνο τραγούδι που έχουμε ακούσει στα εν λόγω προκριματικά, τον “Κινέζο”. Μπορεί να μην είχε τύχη –τα γνωστά ελληνικά κλισέ βλέπετε– κατάφερε ωστόσο να ενισχύσει τη θετική εντύπωση για το γκρουπ. Κάπως έτσι φτάσαμε και στο Μυsτικό, την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Μέλιssεs, η οποία, και αν ακόμα στο σύνολο δεν διαθέτει τη δυναμική των παραπάνω μεμονωμένων κομματιών, αποδεικνύει ότι δεν συμβαίνει άδικα όλο αυτός ο ντόρος γύρω από το όνομά τους, καθώς το άλμπουμ δεν αναλώνεται στα δύο χιτάκια. Παίζοντας δυνατή χορευτική ποπ με εθιστικά ρεφρέν, λαμπερές μελωδίες, ηλεκτρονικά στοιχεία, ρυθμικές κιθάρες αλλά και αρκετά πνευστά σε σημεία, οι Μέλιssεs μοιάζουν να έχουν βρει την ιδανική συνταγή για την πιο ευχάριστη και φρέσκια ποπ της πρόσφατης εσοδείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εναρκτήριο “Μυsτικό”, το οποίο κινείται στην ίδια δημιουργική λογική και αισθητική με τα “Ο Κινέζος” και “Κρυφά”, ενώ το ακουστικό “Για Ψώνια”, με την πολύ γλυκιά μελωδία και την ιδιαίτερη στιχουργική, αποκαλύπτει την ευαίσθητη πλευρά της μπάντας. Τη μεγαλύτερη έκπληξη, ωστόσο, προκαλούν δύο τραγούδια εντελώς έξω από τα αναμενόμενα πλαίσια. Το πρώτο από αυτά είναι το “Θα ’Ρθω Κοντά Σου”, όπου μια ονειρική μελωδία μπλέκεται με άγριες (για τα δεδομένα του σχήματος) κιθάρες σε ένα εκρηκτικό μείγμα. Το δεύτερο είναι και η μοναδική αγγλόφωνη στιγμή του άλμπουμ, το “Lonely Heart”, όπου οι Μέλιssεs αποκαλύπτουν τις funky/soul ανησυχίες τους, με ιδιαίτερα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Κάπου εδώ όμως η στρόφιγγα κλείνει και η έμπνευση δείχνει να στερεύει. Ενώ, λοιπόν, έχουμε πια πιστέψει ότι οι Μέλιssεs μπορούν να κάνουν την ανατροπή, έρχεται η συνέχεια να χαλάσει τις θετικές εντυπώσεις και να διαψεύσει τις προσδοκίες. Στο υπόλοιπο μέρος του Μυsτικό, οι Μέλιssεs αναλώνονται είτε σε τετριμμένα eurodance beat (“Επικίνδυνα Φιλιά”, “Μια Φορά”), είτε σε εύπεπτες, χιλιοακουσμένες συνταγές ρυθμικής ποπ (“Πώς Να Σ’ Αφήσω”, “Ο Χειμώνας Πέρασε”, “Στιγμές”), χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας. Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο «ζήλεψαν» τους Onirama και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη του σήμερα και δεν τόλμησαν να παρουσιάσουν έναν πιο ολοκληρωμένο προσωπικό ήχο, μην αποφεύγοντας έτσι το άνισο αποτέλεσμα. Κρίμα, γιατί δείχνουν να έχουν την έμπνευση και τη διάθεση για αξιόλογα πράγματα. Αρκεί να το παιδέψουν περισσότερο και να φανούν πιο τολμηροί στις επιλογές τους. Εν τέλει, λοιπόν, δεν θα λιγώσετε κιόλας, σίγουρα πάντως το μέλι που κρύβει το Μυsτικό των Μέλιssεs δεν θα σας φανεί κι άνοστο.
