Υποδέχτηκα το He & She: Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages, τον νέο δίσκο του Κώστα Βοζίκη ο οποίος και «κρύβεται» κάτω από την επωνυμία 2L8, με θαυμασμό πρώτα-πρώτα. Υπέροχη έκδοση, καλαίσθητη, πλούσια και φροντισμένη – θαυμάζεις που μια μικρή εταιρεία με βάση την Πάτρα επενδύει σε κάτι τέτοιο, όταν ειδικά οι μεγάλες εταιρείες το κάνουν μόνο για τις deluxe editions των μεγάλων τους ονομάτων (και πάλι όχι και τόσο όμορφα πολλές φορές). Η δεύτερη μου αντίδραση ήταν όμως η επιφύλαξη: για κάτσε, σκέφτηκα, θα συμβαδίζει η έκδοση με το περιεχόμενο; Γιατί ο Κώστας Βοζίκης δεν μου είναι άγνωστος – έχει ξαναδισκογραφήσει ως 2L8, καταθέτοντας το Armed Angels: Frustrated Youth, The Art Of Self Deceit And Music Industry (2005), έναν δίσκο ο οποίος έλαβε, κατά τη γνώμη μου, αναίτια διθυραμβικές κριτικές, όντας άνισος και κατά περιστάσεις μόνο τόσο φοβερός όσο τον περιγράφανε οι κριτικές που διάβαζα τότε.Μόνο το κουμπί του play θα έλυνε τις απορίες μου. Το πάτησα, λοιπόν, και από εκείνη τη στιγμή και έπειτα βρέθηκα να ακούω και να ξανακούω τον δίσκο κάμποσες φορές. Όχι μόνο γιατί είναι ένα άκουσμα ασυνήθιστο, που δεν κάνει για κάθε ώρα και στιγμή, αλλά έχει τις δικές του «μαγικές» ας τις πούμε ώρες – και θέλει τις ακροάσεις του ώστε να συλλάβεις την αρχιτεκτονική του σε όλες της τις διαστάσεις (όπως και το να παρακολουθείς τα λόγια και το ποιος τα εκφέρει κάθε φορά). Αλλά και γιατί τον βρήκα έναν δίσκο όμορφο και ψυχωμένο, με σημαντική έμπνευση πίσω του, ένα επίτευγμα εκ μέρους του 2L8, το οποίο και αφήνει την προηγούμενη δισκογραφική του πρόταση μίλια πίσω καλλιτεχνικά. Είναι, επίσης, ένας δίσκος φτιαγμένος να λειτουργεί ως σύνολο (αν και σίγουρα μπορείς να εντοπίσεις highlights στη διάρκειά του) – πράγμα που για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία στην εποχή της τρομώδους δισκογραφικής παραγωγής και της λογικής του «βάλε τα 5-6 καλά που έχουμε και 5-6 δευτεράντζες – fillers αγγλιστί – για να βγει ο δίσκος γρήγορα».Το He & She: Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages είναι μια δουλειά με έντονη την αίσθηση του θεάτρου: ο Μπρεχτ έρχεται εύκολα στον νου, αλλά και ο μέγας Σαίξπηρ. Έντονη, όμως, είναι και η αισθητική της όπερας στο όλο έργο, περισσότερο διακριτή βέβαια στη δραματικότητα, στον λυρισμό και στον υπερβολικό (επικό κάποιες στιγμές) συναισθηματισμό της ατμόσφαιρας του άλμπουμ, παρά στην οργανική του υφή. Γιατί ο δίσκος δεν είναι έργο «κλασικής» μουσικής, αλλά rock δημιουργία, με ξεσπάσματα ηλεκτρισμού από τις (σχεδόν post-rock κατά σημεία) κιθάρες σε αγαστή σύμπνοια με έγχορδα πότε κατανυκτικά και πότε ζοφερώς απειλητικά (σαν βγαλμένα από γοτθικό εφιάλτη του Tim Burton), πάντοτε όμως μεστωμένα από εσωτερικό πλούτο. Αυτός, Αυτή, Το Στοιχειό και Η Χορωδία Των Απογοητευμένων Ποιητών είναι οι πρωταγωνιστές του Βοζίκη, οι οποίοι και αναλαμβάνουν να μας μεταφέρουν σε ένα τοπίο νυχτερινό και σε έναν κόσμο γεμάτο πάθη, αδιέξοδα και προβληματισμούς βαθιά ανθρώπινους – με την έννοια του πανανθρώπινου, όχι του καθημερινού. Τα οποία και μας τραγουδούν με έναν τρόπο που δεν μπαίνει εύκολα στο χαρτί, αλλά που έχει κάποτε περιγράψει η σπουδαία Μπέλλου συνεργαζόμενη με τον Σαββόπουλο: «με φωνές ηλεκτρικές, μες στις υπόγειες στοές». Δεν έχει (και μεγάλη) σημασία αν θα ξεχωρίσετε ως highlights το “Patience (Part I)” με τη δυναμικά μονότονη επίκληση «excessive are the ways of the sky», την ιεροτελεστία του “”Paradox”, το αφοπλιστικό “The Nameless Faces” στην έναρξη, το πιο α-λα-Cure και ραδιοφωνικό “ You Walk On Empty Streets Now, Holding Your Heart In Your Hands (Part II)” ή το κάλεσμα του “Excuse Me, But I Just Have To Explode (Part II)” στη μοναδική ουσιαστική επανάσταση που μπορεί να συμβεί στις μέρες μας («Join the resistance, fall in love!»). Κάλλιστα, υπό διαφορετικές συνθήκες ακρόασης, τη θέση τους θα μπορούσαν να πάρουν άλλες στιγμές του άλμπουμ. Όταν λοιπόν, αγαπητοί συνάδελφοι, θα φτιάχνετε τις λίστες σας με τους καλύτερους δίσκους του 2009, μην ξεχάσετε το He & She: Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages, επειδή έτυχε να μας έρθει αρχές της χρονιάς. Είναι από τους δίσκους εκείνους που κοσμούν τη μουσική δημιουργία και μια μέρα θα τους συζητάμε ως ορόσημα των δικών μας ημερών πάνω σε αυτό το αέναα εξελισσόμενο ηχητικό σύμπαν, τα πλάτη του οποίου επιλέξαμε να εξερευνούμε, για όσο τουλάχιστον βαστά μια ανθρώπινη ζωή.
