Σε καιρούς κάθε άλλο παρά ευνοϊκούς για το εγχώριο ελληνόφωνο rock – σε σύγκριση με τα 1990s, όταν πρωτοεμφανίστηκαν – ένα από τα μακροβιότερα συγκροτήματα του χώρου, οι Ενδελέχεια, επιχειρούν εδώ το όγδοο δισκογραφικό βήμα τους, με τίτλο Σ’ Ένα Μεγάλο Αύριο. Από ένα συγκρότημα με μια τόσο σταθερή πορεία μέσα στον χρόνο και με αρκετές δουλειές οι οποίες κυμαίνονται μεταξύ αξιοπρεπούς και καλού στην κλίμακα αξιολόγησης, θα περίμενε πιθανόν κανείς να φτάσει ως εδώ αναπαυόμενο στα όσα έφτιαξε ως τώρα, καθώς και στο εξασφαλισμένο του κοινό. Οι Ενδελέχεια, παρ’ όλα αυτά, δείχνουν να έχουν τη διάθεση να το ψάξουν λιγάκι παραπάνω. Πάντα βέβαια βασιζόμενοι στον δικό τους rock ήχο, αλλά και δοκιμάζοντας συνεργασίες-έκπληξη, όπως π.χ. με τον Nabil Al Saeg στο “Αμέρικα”, με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο “Μικρός Που Είσαι Ουρανέ”, με τη Μάρθα Φριντζήλα στο “Υστερόγραφο” και με τον Στάθη Δρογώση στο “Όταν Όλοι Κοιμούνται”. Σαν αποτέλεσμα προκύπτει έτσι ένα πολυπρόσωπο άλμπουμ με κύριο χαρακτηριστικό την άμεσα αναγνωρίσιμη φωνή του Δημήτρη Λεοντόπουλου, αρκετά διαφορετικό από τις παλαιότερες δουλειές τους και με ετερόκλητες επιρροές αλλά, δυστυχώς, αρκετά άνισο. Κι αυτό γιατί, παρά την ειλικρινή προσπάθεια του συγκροτήματος να ανανεώσει τον ήχο του, το πείραμα δεν είχε σε όλες τις περιπτώσεις θετική κατάληξη. Για κάποιους πιθανόν να αποτελεί έκπληξη ότι το “Μικρός Που Είσαι Ουρανέ”, το οποίο – μορφολογικά αλλά και ερμηνευτικά – μοιάζει περισσότερο με τραγούδι βγαλμένο από κάποιον δίσκο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, συναντάται σε έναν δίσκο των Ενδελέχεια. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να του προσδώσει το μελωδικό ενδιαφέρον που του λείπει. Το ίδιο συμβαίνει και στη λαϊκή απόπειρα του άλμπουμ με το “Υστερόγραφο” και τη συμμετοχή της Φριτζήλα, αλλά και στο πληκτικό “Όταν Όλοι Κοιμούνται”. Από την άλλη, το “Αμέρικα” – με τον Nabil Al Saeg να ερμηνεύει στα Αραβικά εξ ημισείας με τον Λεοντόπουλο – αναδεικνύεται σε μια από τις πιο δυναμικές και ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου. Κάτι ανάλογο ισχύει και για το ελαφρώς latin “Σ΄Ένα Μεγάλο Αύριο”, αλλά και για τα πιο σκοτεινά “Κάτι Τους Δένει” και “Θυμάμαι Και Καλύτερες Μέρες” – για τα οποία πρέπει να επισημανθεί και το κάθε άλλο παρά ελαφρύ και αδιάφορο στιχουργικό τους περιεχόμενο. Είναι όμως γεγονός ότι όλη αυτή η επιχείρηση ανανέωσης πολύ γρήγορα ατονεί και ξαναβυθίζεται σε ήχους όπως αυτούς των “Όρκος”, “Eγώ Δεν Είμαι Άνεμος” και “Kανένας Δεν Μπορεί”. Τραγούδια που, εκτός από το πενιχρό μελωδικό τους ενδιαφέρον, φανερώνουν και κάποια στοιχεία κούρασης και φθοράς στις ιδέες του συγκροτήματος. Το Σ’Ένα Μεγάλο Αύριο αποτελεί την προσπάθεια του rock εκείνου σχήματος που κάποτε μας άφησε με το στόμα ανοιχτό χαρίζοντας μας κομμάτια σαν τη “Διαμαντένια Προβλήτα” ή το χιτάκι “Βουτιά Από Ψηλά” να αποδείξει ότι αξίζει ακόμα της προσοχής του κοινού. Αλλά το θέμα, όπως πάντα, είναι ότι οι ειλικρινείς προθέσεις και η σοβαρότητα μπορούν συχνά να οδηγήσουν κάποιον να σου βγάλει το καπέλο γι’αυτά, όχι όμως και να πιστέψει πως είσαι σε θέση να προσφέρεις νέα και μεγάλα πράγματα στην ελληνική rock σκηνή.
