H αρχόντισσα των λούμπεν τμημάτων του γυναικείου ψυχισμού – όχι πως δεν υπάρχουν και αντίστοιχα αντρικά, για να μην παρεξηγούμαστε, απλά για κώδικες και εκπρόσωπους πρέπει να στραφούμε αλλού – επιστρέφει με ένα τυπικό άλμπουμ ερωτικής προδοσίας, απολογίας, (αυτο)τιμωρίας, μονογαμικών εμμονών και λοιπών πρωτόγονων θηλυκών θεμάτων. Επειδή ο τίτλος είναι τελικά λίγο παραπλανητικός, πιάνω να τον περιτριγυρίζω με αφορμή το ομώνυμο άσμα. Καμία σχέση δεν έχει με σεντονάτα παραναλώματα, δια της τριβής παραγωγή επικίνδυνων θερμοκρασιών και στιγμές αποθέωσης επί των στρωμάτων. Εκείνο το «Να καούνε τα κρεβάτια…» το ακολουθεί ευθύς ένα «…που ξαπλώνεις και τον έρωτα που ζήσαμε σκοτώνεις», για να στρίψει την όλη φάση προς οριτζινάλε καταστάσεις περήφανου ξεκατινιάσματος – στα ίσα και τελεσίδικα, άνευ μηχανορραφιών, πλαγιοκοπήσεων και αποσιωπητικών. Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με μια ξεκάθαρη εκτόξευση κατάρας γενετήσιας υφής και στόχου – υπεύθυνος ο Αντώνης Παπάς ο οποίος, όχι τυχαία, αναλαμβάνει τους στίχους σε μια-δυο απ’ τις λίγες στιγμές του νέου δίσκου της Κατερίνας Στανίση οι οποίες καταφέρνουν να προσεγγίσουν λίγο διαφορετικά τη συνηθισμένη κλάψα της θεματολογίας. Αυτή τη φορά, μακριά από αξιολύπητα μοιρολόγια εγκατάλειψης, γυναικουλίστικες αξιώσεις ελεημοσύνης ή ηλίθιες επιδείξεις «μεγαλοψυχίας». Tο τραγούδι στην ουσία αμολάει ένα σταράτο «να μη σου ξανασηκωθεί ρε πούστη, που μου φόρεσες κέρατο» και δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη τραγουδίστρια η οποία θα μπορούσε να το υποστηρίξει τόσο πειστικά όσο η Στανίση. Για τέτοιου είδους αποστολές είναι σκαλισμένες οι χορδές της στο κάτω-κάτω. Όσο για την πιστοειδή μεν, επαγγελματικότατα στοχευμένη δε κουνιστή υπόκρουση – τζουράδες πλάι σε μπουζουκοσίνθια και δωδεκάχορδες – νομίζω πως έρχεται να λικνίσει καρακιτσάτα, εξωστρεφώς και για τα καλά το όλο ημίαιμο τελετουργικό (ακριβώς όπως του πρέπει δηλαδή). Μπορεί σαν σύνολο το Να Καούνε Τα Κρεβάτια να απέχει απ’ την αστεράτη μας βάση – λέτε να φάμε καμιά κατάρα κατακέφαλα; – περιέχει, όμως, δυο-τρεις αναλαμπές, με προεξάρχουσα την περί ου ο λόγος, οι οποίες στέκονται δίχως ντροπή πλάι στον ύμνο (“Σ’ Έχω Κάνει Θεό” ντε) και ίσως τελικά απαλύνουν λίγο τον πόνο απ’ το δίκιο που πνίγει την Κατερίνα σε κάποιες συνεντεύξεις της. Κάτω τα χέρια σου απ’ τα τραγούδια ρε άτιμε Μαζώ…
