Στην κριτική του για το ντεμπούτο άλμπουμ των commuter Guilt Eraser, ο Μάρκος Φράγκος είχε γράψει: «Ο ρυθμικός λόξιγκας της μουσικής των commuter έχει την αίσθηση παγοθραυστικού: συγκοπτόμενες, ταχύτατες ριπές οργανωμένου πανικού, με ελλειπτικές, κοφτές και αδιαπραγμάτευτες γραμμές και ευθύβολες τροχιές στην καρδιά του φροντισμένου θορύβου. Λείπει πράγματι μια βροντόφωνη κραυγή από το σήμερα, μία αίσθηση ρίσκου σχετικά με το σκληρό διακύβευμα της μοντέρνας ζωής στην πόλη και αυτή η μπάντα την παρέχει απλόχερα και γενναιόδωρα. Οι commuter ιδρώνουν την φανέλα όταν παίζουν, δίνουν την ψίχα τους, δεν κρατάνε και πολλά για καβάντζα».
Να λοιπόν που έφτασε η ώρα να το διαπιστώσουμε και ιδίοις όμμασι αυτή την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου στο Piraeus Club Academy, όπου το «λυγερόκορμο post punk κουαρτέτο από την Αθήνα» θα παρουσιάσει το Guilt Eraser live στην ολότητά του. Με αυτή την αφορμή, αδράξαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με το αθηναϊκό συγκρότημα για όλα εκείνα τα μικρά και τα μεγάλα που συνθέτουν το DNA της μπάντας και να τους ρωτήσουμε τί βλέψεις έχουν για το «παρακάτω», ό,τι κι αν σημαίνει για εκείνους αυτό.
Δημήτρη, Διονύση, Σπήλιο, και Κώστα, καλώς ορίσατε. Ακούω το δίσκο σας τις τελευταίες τρεις μέρες συνέχεια και δεν ήμουν και τόσο προετοιμασμένη ότι θα ξεκινούσα μια συνέντευξη με ελληνικά ονόματα. Ξεγελάτε εύκολα τον ακροατή ότι δεν πρόκειται για μια ελληνική παραγωγή. Έχετε κι εσείς αυτή την αίσθηση;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι κάτι το οποίο αντιλαμβανόμαστε συνειδητά, απλά λατρεύουμε το τελικό αποτέλεσμα! Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, θα μπορούσαμε να το εξηγήσουμε ως απόρροια των επιρροών μας, οι οποίες ως επί το πλείστον δεν είναι εγχώριες, και το πως εξελιχθήκαμε και δέσαμε ως μπάντα. Και ας μην ξεχνάμε φυσικά την τεράστια συνεισφορά του καλού μας φίλου και παραγωγού του δίσκου Άλεξ Μπόλπαση.
Πριν μιλήσουμε πιο αναλυτικά για το ντεμπούτο σας, θα μου πείτε λίγο την ιστορία πίσω από το όνομα commuter; Φέρνει μέσα του κάποια μεταφορά ή είναι ακριβώς αυτό που λέει;
Η «μετακίνηση ή μεταφορά» που το όνομα μας υπονοεί, περικλείει πολλαπλά νοήματα στο πλαίσιο το οποίο παίζουμε μαζί της. Θα μπορούσε να μεταφραστεί ως το ταξίδι που μας φέρνει πιο κοντά στην αυτοεκπλήρωση και την απόλυτη αλήθεια μας, η απόδραση από ό,τι μας κρατάει πίσω, και ταυτόχρονα η επιστροφή σε ό,τι είναι ουσιαστικό για την ψυχή μας. Είναι η συνεχής μεταβολή που μας κρατάει ζωντανούς, αλλά και ταυτόχρονα ανήσυχους.
Αν περιγράφατε σε ένα κορίτσι/ αγόρι που μόλις γνωρίσατε σε κάποιο μπαρ, νησί ή βουνό την μπάντα σας και τι ακριβώς κάνετε, ξεκινώντας με τη φράση «Έχουμε μια μπάντα, που..», τι θα λέγατε;
Σε πρώτη φάση, αν ήμασταν σε κάποιο νησί, δεν νομίζω να μιλούσαμε για την μπάντα, αλλά σε περίπτωση που… θα λέγαμε ότι δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι για το όνομα του είδους, αλλά σε γενικές γραμμές παίζουμε μια έκφανση του ροκ.
Λίγα πράγματα για την ιστορία της μπάντας; Πώς γνωριστήκατε, πώς δημιουργήθηκαν οι commuter;
Το commuter ουσιαστικά υπάρχει από το 2019 ως bedroom project του Διονύση, παράλληλα με την μπάντα που είχαμε οι τρεις μας (Διονύσης, Σπήλιος, Δημήτρης) η οποία διαλύθηκε εν μέσω πανδημίας. Η ανάγκη μας να ξαναπαίξουμε μουσική, σε συνδυασμό με το πόσο ιδιαίτερο ακουγόταν στα αυτιά μας το project αυτό, μας ώθησε στο να το στήσουμε σε μορφή full band. Ο Κώστας είναι το νεότερο entry της μπάντας, με τον οποίο πέρα από τη φιλία που μας συνδέει, έχουμε συνυπάρξει σε ένα από τα παλιά προβάδικά μας, στην κρεαταγορά του Πειραιά, και πλέον κάπως καρμικά ξανασμίξαμε.
2022 ανεβάζετε το πρώτο σας single από το EP που κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά. Ήταν ξεκάθαρο τότε τι θέλατε να κάνετε;
Το ύφος και η ηχητική βάση, όπως επίσης το πώς θα λειτουργήσει η μπάντα ως ομάδα, ναι ήταν όλα ξεκάθαρα και στοχευμένα. Ουσιαστικά το ΕΡ ήταν ένας τρόπος να συστηθούμε στο κοινό και να δώσουμε απλά μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει.
Δύο χρόνια μετά έτοιμο και το full length ντεμπούτο άλμπουμ. Ο ήχος παραμένει post punk ίσως με ακόμα πιο δυνατές κιθάρες. Άλλαξε ωστόσο κάτι στη δημιουργική διαδικασία;
Ο δίσκος αντανακλά πολλαπλές περιόδους στη ζωή μας και του προτζεκτ αυτου καθ’ αυτού. Υπάρχουν κομμάτια που γράφτηκαν το 2019 από τον Διονύση χωρίς κάποιο άμεσο σχέδιο για εκτέλεση τους σε ένα περιβάλλον μπάντας, πλάι με κομμάτια τα οποία γράφτηκαν μέσα στο προβάδικο μας με συμμετοχή όλων μας στο γράψιμο. Δεν έχει αλλάξει κάτι έκτοτε, ίσως μόνο μπορούμε να πούμε ότι νιώθουμε λίγο παραπάνω την ανάγκη να γράφουμε κομμάτια όλοι μαζί τζαμάροντας.
Φτάνουμε, λοιπόν, στο Guilt Eraser στο κλείσιμο του 2024. Κάποιος που θα πατήσει play, τι θα ακούσει μέσα σε αυτό;
Ελπίζουμε ειλικρίνεια, πολλές μελωδίες και ένα συναισθηματικό roller-coaster που θα αφήσει τον ακροατή «γεμάτο» μόλις η βελόνα φτάνει στο τέλος.
Εσείς τι ακούγατε, όταν τον γράφατε;
Ακούγαμε σε repeat την προπαραγωγή για να θυμόμαστε τα parts μας!
Τι επικρατεί ως συναίσθημα και πηγή έμπνευσης, αυτά που συμβαίνουν γύρω σας ή μέσα σας;
Ακριβώς αυτά, αλλά κακά τα ψέματα η διαδικασία της ακρόασης άλλων συγκροτημάτων/ καλλιτεχνών σίγουρα επηρεάζει τη δημιουργία ενός τραγουδιού.
Τα βασικά θέματα στο άλμπουμ;
Γενικά το άλμπουμ πραγματεύεται τις διάφορες αγχωτικές ή στρεσογόνες καταστάσεις στις οποίες εκτίθεται ο σύγχρονος άνθρωπος στην καθημερινότητά του, είτε αυτές αφορούν την ύπαρξή του αυτή καθ’ αυτήν, είτε μια ερωτική ή φιλική του σχέση, είτε την συνεχή προσπάθεια για επιβίωση μέσω της ρουτίνας του. Όλα αυτά περιγράφονται και καταλήγουν στο πως γίνονται αντικείμενο διαχείρισης και εν τέλει επέρχεται η λύτρωση.
Τι μπορεί να φέρνει ενοχές στον καθένα σας και ποιο το Guilt Eraser σας;
Ό,τι μπορεί να φέρει έναν οποιονδήποτε άνθρωπο στην εποχή μας. Από απλές καθημερινές «κακές» επιλογές, όπως να φας ή να πιεις παραπάνω μέχρι ζητήματα που κουβαλάμε μέσα μας και μπορεί να μας κάνουν να νιώθουμε ενοχικά απέναντι σε άλλους ανθρώπους.
Στο “Honestly” ακούμε τον Κωνιό από τους Lungs, αν δεν κάνω λάθος, κι εγώ προσωπικά μέχρι τους στίχους «Πες μου τι θες, πες μου ποια είσαι» δεν είχα αντιληφθεί καν ότι άκουγα ελληνικό στίχο. Έχει και μια ψυχεδέλεια μέσα το κομμάτι αυτό που μου θύμισε Dury Dava. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και πώς τρυπώνει ένα κομμάτι ελληνικό μέσα σε ένα άλμπουμ που ο ήχος του ελάχιστα θυμίζει Ελλάδα;
Με τα παιδιά από τους Lungs γνωριζόμασταν κάποια χρόνια, αλλά ως μπάντες γνωριστήκαμε επί σκηνής στην παρουσίαση του δίσκου των Deaf Radio στο Gagarin τον Δεκέμβρη του 2022 όπου είμασταν τα δύο support acts. Εκεί γνωρίσαμε και τον Κωνιό (ήταν ο μόνος που δεν ξέραμε προσωπικά), και με το που ακούσαμε πως χειρίζεται τον ελληνικό στίχο, κατευθείαν το “Honestly” ήταν σαν να το ζητούσε να το τραγουδήσει αυτός. Δοκιμάστηκε η συνεργασία αυτή σε ένα live που κάναμε μήνες μετά μαζί με τους Lungs, και ουσιαστικά ήταν η σφραγίδα για να το γράψουμε και στον δίσκο. Θα τον δείτε επί σκηνής και το προσεχές Σάββατο στο Piraeus Academy!
Φέρνει ο ήχος αυτός μια νοσταλγία από το παρελθόν ή κοιτάει μπροστά;
Θα έλεγα πως ό,τι χαρακτηρίζεται ως post έχει την έννοια της εξέλιξης και του σύγχρονου. Ωστόσο, οι βάσεις είναι εμφανείς στα κομμάτια, οπότε πιστεύω είναι απόλυτα λογικό σε κάποιον που μας ακούει και έχει αυτά τα ακούσματα να του δημιουργηθεί το συγκεκριμένο συναίσθημα (της νοσταλγίας).
Θα μου πείτε δυο λόγια και για τη συνεργασία σας με την iλiana;
Η συνεργασία με την iλiana δεν έχει κάποιο φοβερό story. Υπήρξε κάποια στιγμή μια σκέψη για το “Leap” να εμπλουτιστεί κάπως ενόψει της παραγωγής του δίσκου, και απλά έπεσε η ιδέα ότι μια γυναικεία φωνή θα ταίριαζε αρκετά. Έτσι έχοντας ακούσει τι κάνει και εκτιμώντας πάρα πολύ την χροιά της, αλλά και την αισθητική της, ήρθαμε σε επαφή μέσω κοινών γνωστών, της άρεσε το κομμάτι και απλά συνέβη. Επίσης θα την δείτε και αυτήν στην σκηνή του Piraeus Academy αυτό το Σάββατο!
Κλείσιμο του άλμπουμ με το φανταστικό “Glasgow” κι ένα συναρπαστικό κιθαριστικό τζαμάρισμα σχεδόν 4 λεπτών. Ένα σχόλιο πάνω σε αυτό;
Το “Glasgow” είναι ένα πολύ έντονο συναισθηματικά κομμάτι. Το τζαμάρισμα στο τέλος ακολουθεί απλά την πορεία του συναισθήματος αυτού. Είναι απαραίτητο, δηλαδή, για να εκφραστεί πλήρως ό,τι πρέπει να εκφραστεί.
Το αγαπημένο των ακροατών στο Spotify φαίνεται να είναι το "Push Forward". Ποιο κομμάτι ξεχωρίζει καθένας σας από το άλμπουμ και γιατί;
Το “Locksmith”. Είναι από τα αγαπημένα μου τόσο από πλευράς παιξίματος, ακούσματος και φωνής. Είναι κομμάτι που θα ήθελα κρατάει περισσότερο.
Το προσωπικά αγαπημένο, αλλά και πιο fun to play είναι το "Locksmith".
Και για τους τέσσερις μας είναι ομόφωνα το “Locksmith”, και από πλευράς παιξίματος, αλλά και φωνητικά. Ήταν το τελευταίο κομμάτι που γράφτηκε για τον δίσκο, κυριολεκτικά δύο εβδομάδες πριν μπούμε στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε.. Γράφτηκε σε μια αρκετά δύσκολη περίοδο της ζωής του Διονύση και για αυτό θέλαμε τόσο πολύ να είναι κομμάτι του δίσκου, οπότε κάθε φορά ανυπομονούμε για την κάθαρση που μου προσφέρει όταν το παίζουμε live.
Ποιο απολαμβάνετε περισσότερο να παίζετε ζωντανά;
Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε το κυκλοφορημένο υλικό μας νομίζουμε ότι καθολικά και οι τέσσερις έχοντας παίξει άπειρες φορές τα κομμάτια του δίσκου, πλέον απολαμβάνουμε περισσότερο να παίζουμε live το “Guilt Beats Hate”, το οποίο είναι ακυκλοφόρητο και λογικά θα βρίσκεται στην επόμενη δισκογραφική δουλειά μας.
Εσείς λέτε καναδέζικη και βρετανική post punk στις επιρροές σας, εγώ λέω και ιρλανδική. Καλά λέω;
Πολύ καλά τα λες! Θα αδράξουμε την ευκαιρία να εκφράσουμε την αγάπη που έχουμε κάποιοι από εμάς για τους Gilla Band απο το Δουβλίνο, μια τόσο ιδιαίτερη και επιδραστική μπάντα για το μοντέρνο post-punk.
Ποιες οι αγαπημένες σας μπάντες;
Τα ακούσματα ποικίλουν, καθώς οι τέσσερίς μας έχουμε διαφορετικά ερεθίσματα που απλά κάπου τέμνονται. Κάποια παραδείγματα είναι οι Sonic Youth, οι Preoccupations, οι METZ που ακουμπάνε πιο πολύ στον ήχο μας, αλλά παράλληλα μας γοητεύει η ευφυία του Thom Yorke και των Smile ή τα grooves των Omni.
Τη συναυλία ποιου αγαπημένου μουσικού/μπάντας θα θέλατε πολύ να ανοίξετε;
Σίγουρα θα θέλαμε να ανοίξουμε πολλούς καλλιτέχνες με τους οποίους είτε μεγαλώσαμε, είτε μας έχουν επηρεάσει μουσικά. Ωστόσο αν έπρεπε να διαλέξουμε κάποια μπάντα που είναι αποδεκτή και για τους τέσσερις θα ήταν ή οι Sonic Youth ή οι Queens of the Stone Age.
Ένα αγαπημένο κομμάτι που θα διασκεύαζαν οι commuter;
Γενικά με τις διασκευές δεν συμφωνούμε τόσο πολύ. Όποτε έχει αναφερθεί να κάνουμε κάποια διασκευή, πολύ γρήγορα αναθεωρούμε. Αν κάναμε θα ήταν κάτι ανάμεσα σε Stooges και Σπύρο Ζαγοραίο.
Τι παίζει στα διαλείμματα σας στις πρόβες;
Συζήτηση είτε για κάτι που να αφορά ήχους, παιξίματα ή προγραμματισμούς για την μπάντα είτε απλά τα νέα μας. Μουσικά μπορεί να παίξει οτιδήποτε μας έχει κινήσει το ενδιαφέρον και δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό ή απλά οτιδήποτε. Α, και άπειρα inside jokes.
Είναι η Ελλάδα ο προορισμός ή το εξωτερικό;
Λατρεύουμε να παίζουμε εντός έδρας και ελπίζουμε ο δίσκος να αγαπηθεί από το εγχώριο κοινό με το πέρας του χρόνου. Όμως δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι η επιθυμία μας είναι να φτάσουμε την μουσική μας όσο πιο μακριά γίνεται γεωγραφικά από τον τόπο μας. Αυτή την περίοδο προετοιμαζόμαστε για το πρώτο μας μεγάλο tour εκτός συνόρων, κάτι για το οποίο ανυπομονούμε όσο τίποτα.
Για να ακούσουμε για αυτό και καλοκαιρινά σχέδια, αν υπάρχουν.
Έχουμε προγραμματισμένη μια περιοδεία για την Άνοιξη σε Ελλάδα και Ευρώπη για αρχή. Από κει και πέρα έχουμε στα πλάνα μας το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά και την Τουρκία στην οποία παίξαμε πριν από ενάμιση χρόνο περίπου, χωρίς να υπάρχει ακόμα κάτι κλεισμένο. Φυσικά περιμένουμε και τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, όπου πιστεύουμε ότι θα προκύψει κάτι και εκεί τους επόμενους μήνες.
Αλήθεια, πώς βρεθήκατε ανάμεσα σε Dry Cleaning και Protomartyr;
Θα θέλαμε να έχουμε κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω απ' το πώς ανοίξαμε αυτές τις δύο μπάντες, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει. Απλά μας πρότειναν κάποιοι άνθρωποι της σκηνής, μας ενέκριναν και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ωστόσο έχει σημασία για εμάς να αναφέρουμε, ότι παρόλο που μιλάμε για δύο μπάντες με παγκόσμια εμβέλεια, έχουμε να πούμε τα καλύτερα για το πόσο down to earth είναι και για το πόσο μας αγκάλιασαν και μας ευχαρίστησαν επανειλημμένα που μοιραστήκαμε τη σκηνή μαζί τους.
Έλληνες μουσικοί / ελληνικές μπάντες που ξεχωρίζετε;
Δυστυχώς δεν μπορούμε να απαντήσουμε αντικειμενικά, διότι με αρκετούς μουσικούς γνωριζόμαστε αρκετά προσωπικά κι αν ξεχάσουμε κάποιον, θα πρέπει να κεράσουμε μπύρες και για αυτό θα πούμε τους Bonnie Nettles, τους Lungs γιατί είναι 7 και 6 άτομα (!) αντίστοιχα οπότε πολλές μπύρες, συν τους Falooda γιατί έτσι.. Επίσης για τους πιο παλιούς μία επίσης πολύ respectable ελληνική μπάντα και πολύ επιδραστική σε εμάς είναι οι Modrec, οι οποίοι δυστυχώς πλέον δεν είναι ενεργοί. Από εκεί και πέρα τα περισσότερα ονόματα που αναφέρονται ενίοτε σε λίστες ως επί το πλείστον έχουν τον σεβασμό μας, γιατί, ως γνωστόν, υπάρχει πολύ σοβαρή μουσική στην Ελλάδα.
Στο παρελθόν απολαύσαμε το ξεχωριστό video clip του “Light” που είχε επιμεληθεί ο Χρήστος Λιανόπουλος και γυρίστηκε στην Αθήνα και στο Kinoko Plantstore στην Χαλκίδα και βέβαια το πιο πρόσφατο του "Agitation (pt.4)". Έχετε σχέδια για κάποιο νέο video clip;
Για την ώρα εστιάζουμε κυρίως στο να παίξουμε live και να διαδώσουμε τον δίσκο μας στον κόσμο, οπότε στα άμεσα πλάνα μας δεν υπάρχει κάποιο πλάνο για νέο video clip.
Οι περισσότερες μπάντες στις συνεντεύξεις που μου δίνουν, όταν συζητάμε για το τελευταίο τους άλμπουμ, μου λένε ότι ήδη βρίσκονται στο γράψιμο του επόμενου. Ισχύει κάτι τέτοιο και με σας;
Το γράψιμο νέων κομματιών υφίσταται σε οποιαδήποτε φάση της μπάντας. Είναι κάτι που δεν μπορείς να περιορίσεις, αν έχεις ιδέες. Παρά τον ενθουσιασμό των live που ακολουθούν το άλμπουμ, το γράψιμο βοηθάει να διατηρήσεις και τον δημιουργικό σου ενθουσιασμό. Αυτήν την στιγμή λοιπόν υπάρχει νέο υλικό, αλλά βρίσκεται σε πολύ πρώιμο στάδιο.
Τι περιμένουμε να ακούσουμε στο Piraeus Club Academy;
Τέσσερις τύπους που κάνουν πρόβα και περνάνε καλά μπροστά σε πολύ (ας ελπίσουμε) κόσμο!
Δημήτρη, Διονύση, Σπήλιο, και Κώστα, ευχαριστώ πολύ.
Ραντεβού στο Piraeus Club Academy το Σάββατο!
Οι commuter παρουσιάζουν live το ντεμπούτο άλμπουμ τους Guilt Eraser το Σάββατο 18 Ιανουαρίου στο Piraeus Club Academy, με special guest τον Tony Bluebird. Περισσότερα εδώ.
Διαβάστε επίσης:
commuter - Guilt Eraser (album review)
