Ακούω τα 30 πρώτα δευτερόλεπτα του παρθενικού EP των Commuter και ήδη νιώθω περισσότερο τις επιρροές τους μέσα σε αυτά παρά τους ίδιους. Η αλήθεια είναι πως η εγχώρια τετράδα, η οποία γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες των γκαραζορόκερες και local scene darlings Μινέρβα (3 από τα 4 μέλη είναι τα ίδια, πλην του δεύτερου κιθαρίστα Αλέξανδρου Κολοκυθά) αντικρίζουν τον post-punk ήχο υπό μία indie, ψυχεδελική γωνία που τα υπόλοιπα μέλη της σκηνής δεν έχουν επιχειρήσει, αλλά αυτό δεν τους καθιστά και ευρεσιτέχνες.
Στα τέσσερα tracks και κάτι περισσότερο από 13 λεπτά του ομότιτλου του ονόματός τους EP, οι γλιτσερές, πολυπρισματικές κιθάρες των Women σχεδόν ξεπατικώνονται και γκαζώνουν με μία τρέντι, post-brexit punk τσίτα. Και αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, γιατί κάθε νέα μπάντα που αναζητά την ηχητική της ταυτότητα πατάει αρχικά σε ένα σύνολο αναφορών που έχει ξεχωρίσει, αν το τελικό αποτέλεσμα δεν ακουγόταν ως ένα υπολογισμένο, αλγοριθμικό άθροισμα - σαν γεννημένο από ChatGPT - όλων αυτών των εξόφθαλμων αναφορών. Αναγνωρίζω στα θετικά, πως τα love or hate φωνητικά του Διονύση Κουταβά έχουν μία μοναδικότητα και είναι το αλατοπίπερο, καθώς ισορροπούν κάπου ανάμεσα σε ένα στυλ κάργα εγχωρίως υποκινούμενο αλλά και συνάμα ποιοτικά εισαγόμενο.
Η πρόσφατη live εμφάνισή τους υπογράμμισε όλα τα παραπάνω μελανά σημεία του EP, αλλά ανέδειξε και την ευκαιρία που έχουν οι Commuter να αξιοποιήσουν τις ανεξερεύνητες αναφορές προς όφελος τους. Η βάση υπάρχει, αρκεί να εμποτιστεί και με αυθεντικότητα.
