Χωρίς αμφιβολία η απλότητα χρειάζεται διαρκή άσκηση για να κατακτηθεί αλλά και για να διατηρηθεί. Ο Γιώργος Καρράς φαίνεται να έχει κατορθώσει μια καλή σχέση μαζί της, δημιουργώντας ένα άλμπουμ γεμάτο απλότητα, ομορφιά, καλοσύνη, αισθητική αξιοπρέπεια και ανιδιοτέλεια.
Και μόνο το ότι βρήκε τον τρόπο να διατηρήσει αναμμένη τη φλογίτσα της δημιουργίας τόσα χρόνια, κι αυτές οι μουσικές να μένουν στο συρτάρι του, φτιαγμένες για χορτάσουν την δημιουργική του ανάγκη και όχι την επιθυμία για να δημοσιοποιηθούν με κάποιο τρόπο, φανερώνουν έναν άνθρωπο που έχει κάνει βήματα μπροστά από την εποχή που έπαιζε στις Τρύπες. Έναν πραγματικό καλλιτέχνη.
Θα πρέπει να επιμείνεις πολύ για να βρεις στιγμές που οι Ασκήσεις Απλότητας έχουν κάτι που να θυμίζουν το θρυλικό συγκρότημα στο οποίο συμμετείχε, περισσότερο θα έλεγα πως θα βρεις κάτι που φέρνει στο μυαλό τον Steve Reich ή τον Arvo Part, τον Erik Satie ή τους Piano Magic.
Στην ουσία όμως δεν μοιάζει με τίποτα, δεν έχει συγκεκριμένο σημείο αναφοράς, δεν θυμίζει κάτι άλλο και δεν έχει νόημα να ψάχνεις μουσικά είδη και ιδιώματα για να το ακουμπήσεις πάνω τους.
Οι Ασκήσεις Απλότητας είναι μουσική. Μουσική ικανή να δημιουργεί εικόνες, τοπία, συναισθήματα, ονειροπόληση, καλή παρέα, θετική διάθεση (παρά τον -εν γένει- μελαγχολικό του χαρακτήρα). Απλές μελωδίες, λυρισμός, κομψές και into the point ενορχηστρώσεις, μινιμαλισμός, φροντίδα στη λεπτομέρεια και σκληρή δουλειά για να κατακτηθεί η (διακηρυγμένη δια του τίτλου) απλότητα.
Αν με ρωτάς, ο Γιώργος Καρράς δεν έκανε ένα δίσκο για μας, έκανε κάτι για τον ίδιο και απλώς μας αφήνει να το ακούσουμε. Αισθάνθηκε -και δικαίως- πως μπορεί μετά από χρόνια να επικοινωνήσει και πάλι μαζί μας γιατί θέλει κάτι να πει, όχι σαν μέλος ενός γκρουπ, αλλά σαν ένας αυτόφωτος δημιουργός. Θα μπορούσε και να μην το έχει κάνει και οι συνθέσεις του να μένουν καλά κρυμμένες στο συρτάρι. Ευτυχώς για μας (λυτρωτικό και για κείνον υποθέτω), αποφάσισε να μας συναντήσει και είναι μια υπέροχη συνάντηση, σαν να μην είχαμε χαθεί ποτέ.
Από τους παλιούς συνοδοιπόρους, τον βοήθησαν στο εγχείρημα του ο Μπάμπης Παπαδόπουλος (κιθάρα) και ο Γιώργος Χριστιανάκης (πιάνο) αλλά και ο Τίτος Καργιωτάκης με τον Νίκο Χαρμπίλα με την ηχογράφηση και τον ήχο. Ακόμη ο Θάνος Σιδέρης (κλαρινέτο), η Λίλα Μανώλα (τσέλο), ο Ηρακλής Ιωσηφίδης (κοντραμπάσο) και ο Βασίλης Μπαχαρίδης στα τύμπανα.
Όπως συμβαίνει πάντα, ο δίσκος μπορεί να αρέσει σε κάποιους και σε άλλους όχι. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί είναι πως σε αυτό το δίσκο υπάρχει ήθος και το ήθος στην τέχνη δεν ήταν ποτέ αυτονόητη συνθήκη, παρ' ότι -κατά τη γνώμη μου- είναι απαραίτητη προϋπόθεση.
