Ωδή στους No Clear Mind ή ένα συμπέρασμα για το μουσικό φαινόμενο της μπάντας που δημιουργήθηκε στα Χανιά και δεν γνωρίζει ούτε σύνορα αλλά και ούτε όρια;
Το μόνο βέβαιο είναι όμοιο παράδειγμα μουσικά δεν θα συναντήσεις, ιδίως αν αρχίσουμε να αναλύουμε το φαινόμενο βασισμένοι στην δημοφιλία της μπάντας στο μουσικόφιλο κοινό της γειτονικής Τουρκίας. Αν πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή και χωρίς πολλές κουβέντες αυτό συνέβη λόγω εκείνης της φανταστικής στιγμής που η μπάντα ακούμπησε τις πονεμένες και ευαίσθητες χορδές της παίζοντας το θέμα από το φιλμ Canim Kardesim που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής ιστορίας του τόπου και που είναι άμεσα συνδεδεμένο με γεγονότα που την κλόνισαν. Ενώ η μουσική βιομηχανία ανέκαθεν προσπαθούσε να κατευθύνει όλες αυτές τις κυκλοφορίες που παράγει σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις, πολλές φορές θα πέσει στο κενό κοιτάζοντας με απορία τι συνέβη και όλα κάπως πήγαν διαφορετικά από ότι περίμενε με αρνητικά αλλά surprisingly θετικά αποτελέσματα πολλές φορές πάλι.
Λαμπρά παραδείγματα το "Rain and Tears" των Aphrodite's Child που τυχαία έγινε ο ύμνος όλων των διαδηλώσεων στο Παρίσι τον Μάη του 68 και που οδήγησε την μπάντα σε τρελή πορεία, έχοντας καριέρα μεγατόνων στην Γαλλία αλλά και σε όλο τον πλανήτη μετέπειτα αλλά και το πρώτο άλμπουμ του Rodriguez 'Cold Fact' που εξαιτίας μια επίσκεψης, ο δίσκος έφτασε στην Αφρική ως δώρο και τελικά κατέληξε να γίνει ο ύμνος για όλες τις διαδηλώσεις - πορείες διαμαρτυρίας εκεί. Σαν να λέμε Βασίλης Παπακωνσταντίνου και «Φοβάμαι» που αντηχεί κάθε φορά σε παρόμοιες ενέργειες στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια. Με λίγα λόγια, ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί ένα label να επανεκδόσει έναν δίσκο και ένας καλλιτέχνης να ξαναζωντανέψει αλλά μπορεί επίσης ένας δίσκος να ταξιδέψει τυχαία κάπου και να στιγματίσει μια ολόκληρη σκηνή ή να την δημιουργήσει από το μηδέν. Όταν αυτό δεν είναι δάκτυλος εταιριών είναι πάντα ένα υπέροχο γεγονός.
Η περίπτωση των No Clear Mind είναι ιδανική από όπου και να την πιάσεις. First of all, μπορεί οι ίδιοι να τιτλοφορούν την μουσική τους ως Ambient, Post - Psychedelic - Dream Rock που μια χαρά στέκεται στο μουσικόφιλο κοινό αλλά ένα από τα πράγματα που τους κάνουν τόσο αγαπητούς είναι το πόσο εύκολα μπορούν να ακουστούν χωρίς να χρειάζεται να εντρυφήσεις στον εν λόγω ήχο. Μιλώντας για την Ελλάδα, τα πράγματα είναι εύκολα, 365 μέρες τον χρόνο λιακάδα και εμείς ψάχνουμε πως θα βυθιστούμε στο σκοτάδι και το δράμα. Αν με ρωτάτε, ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί. Το ίδιο πάλι μπορεί να ισχύει και στις γειτονικές Ιταλία και Τουρκία που οι NCM έχουν τεράστια απήχηση. Θα πω στενάχωρο αλλά και πάλι όχι το γεγονός πως οι ίδιοι έχουν φτάσει τους 100.000 monthly listeners στο Spotify και οι 99.000 είναι εκτός Ελλάδας. Επίσης το γεγονός πως έχουν να βγάλουν δίσκο 8 ολάκερα χρόνια και διανύουν μια από τις πιο πετυχημένες περιόδους τους, είναι κάτι out of this world (Μέχρι και στην Κίνα έπαιξαν φέτος το καλοκαίρι). Ελπίζω σύντομα να επιβεβαιωθεί η φήμη για νέο δίσκο, ιδίως τώρα που η Veego Records ξαναζωντάνεψε την δισκογραφία τους, επανεκδίδοντας τα Dream is Destiny (2012), Mets (2013) και Makena (2016).
Γνώμη για την μουσική των παιδιών έχω και θα προσπαθήσω να είναι όσο πιο αντικειμενική γίνεται. I mean πόσο αντικειμενική μπορεί να είναι όταν σε μια μπάντα διακρίνεις τα λυρικά στοιχεία της μουσικής της Ελλάδας και των μουσικών της από τις αρχές του 1960 έως και τις χαοτικές τρίπλες τους στα τέλη του περασμένου αιώνα; Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος - βάζοντας ακόμη μια φορά τα headphones μου στο maximum και οδηγώντας στην πόλη ονειρεύομαι πως φεύγω από τα σύνορα της, πιάνοντας θάλασσα - Μάνος Χατζιδάκις, Radiohead, Mogwai, Matt Elliott, Serge Gainsbourg και πολλοί άλλοι γιατί χωρίς τις επιρροές μας δεν θα είμασταν τίποτα. Ακουστικές κιθάρες από αυτές που θυμίζουν τα 70s αλλά και τις indie εποχές, γλυκά κρουστά που νιώθεις πως τρέχει νερό σε κάθε αυλάκι της παραγωγής, synths - όλα παλιά συνθέτοντας μια γλυκιά μελαγχολία καθ όλη την διάρκεια. Και ambience που αμα το αφήσεις να τρέξει νικάει και το καλύτερα φτιαγμένο Reverb, σταματάει αφού πεθάνει ο Χαϊλάντερ που λέει και ένας φίλος
*Άσχετο αλλά ζορίστηκα να βρω και δεν τα κατάφερα ένα CD-R που είχαμε βάλει κάτι νότες στην σειρά με τον Λευτέρη και είχε προσθέσει τον τίτλο No Clear Mind που από τότε είχε στο μυαλό του και τον βασάνιζε μέχρι όλο αυτό να εξελιχθεί μαζί με όλα τα παιδιά σε αυτό που είναι σήμερα.
Εβδομάδα No Clear Mind αυτή για το diggin και ευκαιρία για ταξίδι και πολύ συναίσθημα.
https://open.spotify.com/artist/2GkzAz3xr5IasfL5ukwDb9?si=he90OY77Q2-ou67P8WjAeg
