Ίσως και να περίμενα την κατάλληλη στιγμή, ίσως και να ωρίμασε μέσα μου αυτή η καταπράσινη πεδιάδα που καλούμαι να διασχίσω σκεπτόμενος τα πάντα προς κάθε κατεύθυνση πια. Δεν θα πω πολλά και αφήστε με να μιλάω γενικά και αόριστα έχοντας κάτι στο μυαλό μου να με κατευθύνει χωρίς σταματημό, κάτι σαν σημαία. Το 1974 το μοναδικό και χρησιμοποιώ αυτό τον όρο με σιγουριά που σπάει κόκκαλα δίδυμο ή ντουέτο (όπως θέλετε πέστε το) των Λήδα και Σπύρος (Λήδα Χαλκιαδάκη και Σπύρος Βλασσόπουλος) κυκλοφόρησε το δεύτερο και τελευταίο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ στην Ελλαδίσκ που τότε είχε στην ομπρέλα της την παγκόσμια Philips.
Μετά το άκρως σημαντικό και μεγαλειώδες Ηλεκτρικός Αποσπερίτης του 1972, το Χαμένο τίποτα δεν πάει έμελε να σφραγίσει μια μοναδική πορεία από δύο μουσικούς που όμοιοι δεν θα ξαναϋπάρξουν στο ελληνικό στερέωμα. Ο Σπύρος έχει γράψει εκατοντάδες τραγούδια για γνωστούς μουσικούς, η Λήδα είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο της από το 1967 που έχουμε αναφερθεί σε αυτή εδώ την στήλη παλαιότερα και που ο Σπύρος έπαιζε τις κιθάρες εκεί. Επίσης αξίζει να αναφέρουμε πως η Λήδα είναι η κόρη της Δανάης Στρατηγοπούλου. Ας έρθουμε πάλι πίσω όμως σε αυτόν τον υπέροχο δίσκο που μάλλον απο τον λαιμό σε πιάνει όχι μόνο δίνοντας σου το κλίμα της εποχής αλλά βάζοντας σε κλίμα ανησυχίας αλλά και λύσεων ταυτόχρονα. Σαφώς και αναφέρομαι στην βραχονησίδα "Όταν θα γεννηθεί ο γιός σου", το απόλυτο psych folk αυτό έπος με τους υπέροχους στίχους για την ζωή και τις επόμενες μέρες, το μέλλον, το παρόν και ότι μας βασανίζει προσπαθώντας να ζήσουμε καλύτερα.
Έντεκα εξαιρετικές συνθέσεις με τις αισθαντικά τραχιές φωνές Λήδας και Σπύρου, πνευστά όπως το φλάουτο της Λήδας, τις κιθάρες του Σπύρου, μερικά κρουστά. Θα έλεγε κανείς πως στο σύνολο τους οι φόρμες είναι λιτές χωρίς όπως να τους λείπει αυτο το μεγαλειώδες της rock του 70 που όταν το μπλέξεις με παραδοσιακά, το flower pop άρωμα αναδύεται όμορφα. Και το τελευταίο το λέω με μια επιφύλαξη αφού το γλυκόπικρο στοιχείο πάει και έρχεται σε όλες τους τις συνθέσεις και στίχους. Δεν θα χρειαστεί να σας πάω από το χεράκι ένα ένα τραγούδι αλλά θα σας πάω στίχο-στίχο το κομμάτι που με έβαλε να γράψω γι'αυτόν τον υπέροχο δίσκο γιατί δεν τον ξαναάκουσα με αυτή την αφορμή, αφού δεν έχει φύγει ποτέ από τα αγαπημένα μου στο Spotify. Αυτός ήταν και ο λόγος που τον πέρασα εκεί ψηφιακά όσο δούλευα για την τώρα Cobalt και κάποτε Polygram. Σήμερα έχω ακόμα ένα λόγο να ανησυχώ για αυτόν τον ιδιαίτερο κόσμο.
«Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου,θα `ναι μια μέρα σαν τις άλλες,
νοικοκυρές θα πλένουν ρούχα, παιδιά θα παίζουν στις τραμπάλες.
Θα ταξιδεύουν μ’ αεροπλάνα, θα πλημμυρίζουν τα γραφεία,
άλλοι θ’ αφήνουν το φεγγάρι, θα ψάχνουν σ’ άλλο γαλαξία.
Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου, πες, του την πρώτη σου ιστορία,
για την αλήθεια που λυτρώνει και πολεμάει την αδικία.
Μην τον βυζάξεις με το ψέμα, μακρύς ο δρόμος που θα πάρει,
θα μετανιώσει και θα κλάψει κι όλο στα ίδια θα γυρνάει.
Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου, τα εργοστάσια θα μας πνίγουν,
φύλλα στα δέντρα δε θα υπάρχουν, μαύροι καπνοί θα μας τυλίγουν.
Τότε πες του να δει τον ήλιο, ύστερα απ’ τη νεροποντή,
είν’ δικός του ο κόσμος όλος, να τονε φτιάξει απ’ την αρχή.»
