Μεγάλη επιτυχία και απίθανο πράγμα στις τέχνες συνολικά είναι, μέσα στα χρόνια, να ανακαλύπτεις έναν καλλιτέχνη και να συνειδητοποιείς πως το έργο του όχι μόνο σε αφορά και σου αρέσει, αλλά είναι συνολικά καλό από την αρχή ως το τέλος του. Δεν σου έχει τύχει να γουστάρεις έναν μουσικό ξεκινώντας από έναν δίσκο και να καταλήγεις να έχεις ακούσει / αποκτήσει σχεδόν όλη την δισκογραφία του, αφού παντού βρίσκεις αυτό που θες;
Στην απύθμενη θάλασσα της μουσικής και πόσο μάλλον της παγκόσμιας Jazz συχνά-πυκνά το φαινόμενο αυτό δεσπόζει σαν κολώνα Κορινθιακού ρυθμού, χαρίζοντας λαχτάρα στον μουσικόφιλο. Ξεκίνησα να αγοράζω δίσκους του τεράστιου McCoy Tyner στο μακρινό 2002 και έκτοτε δεν έχω ακούσει ένα κακό album από την τεράστια δισκογραφία του που ξεκινάει το 1962 και καταλήγει το 2009. Ο Αμερικανός πιανίστας γεννήθηκε και έζησε στην Φιλαδέλφεια Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και αυτό από μόνο του λέει πολλά για τον τρόπο που κινήθηκε μουσικά.
Βασικός συνεργάτης του John Coltrane αλλά και μέρος συνεργασιών με λαμπρούς μουσικούς όπως οι Benny Golson, Art Farmer και Elvin Jones. Κυκλοφόρησε περίπου 70 (!) albums και συνεργάστηκε δισκογραφικά άλλες τόσες και δεν του πετάς έναν δίσκο. Κάθε φορά που συναντώ δίσκους του, ακόμα και από τα 80s πάντα έχουν να πουν κάτι μουσικά. Πάντα στο κοφτερό modal post bop που spiritual-ίζει αρκετά όπως στον δίσκο Inner Voices του 1977 στην Milestone που έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου και που πολλοί συλλέκτες λόγω της αισθητικής του εξωφύλλου δεν θα ακουμπούσαν καν. Και δεν το παιζω καλύτερος, κάποτε σκεφτόμουν και εγώ με τον ίδιο βλακώδη τρόπο, δηλαδή ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να κριντζάρει.
Εστιάζοντας τώρα στο Inner Voices να πω πως μόνο και μόνο που έχει φωνές, με έχει κερδίζει προσωπικά από το πρώτο λεπτό. Αυτός είναι από τους πιο αγαπημένους μου συνδυασμούς. Όλο αυτό το cosmic element που δημιουργούν οι φωνές πάνω από τέτοιου είδους jazz όπως αυτή που διαχειρίζεται ο Tyner με δεξιοτεχνία. Πέντε συνθέσεις-φωτιά και ένα μπάσο που σε πιάνει από την μούρη, ναι είναι Ron Carter. Nough said. Τελειώνω για 3η φορά το Inner Voices για να ακούσω το Coming Out που πήρα μαζί. Τον αγαπώ τον άτιμο. Δεν με απογοητεύει ποτέ. Μουσική για βροχές, πατήστε play.
