Το μυστικό πάντα στα τραπέζια και κυρίως στις ταβέρνες (παλιές κλασικές αλλά και καινούργιες με πιο fusion προσέγγιση) ήταν η ψητή φέτα. Τι κι αν παραγγείλεις θεϊκά κρέατα, μυθικές τηγανητές πατάτες κομμένες στο χέρι και σαλάτα χωριάτικη με ντομάτα χωρίς φάρμακα, την διαφορά θα την κάνει η ψητή φέτα. Ιδίως αν οι ιδιοκτήτες ξέρουν από καλή παραδοσιακή φέτα και πως να της φερθούν στο ψήσιμο αλλά και στο πλασάρισμα μετέπειτα.
Μέσα στον χαμό κυκλοφοριών που έχουν βάση την παραδοσιακή μουσική της χώρας -επιτέλους- είπα να «ξαναβελωνιάσω» μια κυκλοφορία από το μακρινό 2014 την οποία χρειάστηκε να προτείνω σε έναν φίλο για αγορά αυτή την εβδομάδα. Ο δίσκος Transatlantic θυμάμαι είχε σκάσει σαν βόμβα στο προσωπικό μου listening room και το γέμισε με έρωτα ασφυκτικά. Πρόκειται για την παρθενική πρώτη κυκλοφορία της νεοσύστατης ομάδας-record label Fair Weather Friends, από τη Θεσσαλονίκη. Μιλάω για τους Epirus Quartet που προφανέστατα έχουν ελληνικό αίμα, άλλωστε ο ένας εκ των τεσσάρων είναι Έλληνας και το όνομα τους είναι ντόπιο όσο δεν πάει, ενώ το κουαρτέτο συμπληρώνουν άλλοι τρεις πολύ καλοί μουσικοί από το Austin του Texas.
Εκ πρώτης όψεως ομολογώ πως φοβήθηκα το περιεχόμενο λόγω του ονόματος, αλλά τελειώνοντας το βινύλιο δύο φορές στο πικάπ τότε και άλλες πεντέξι όλα αυτά τα χρόνια, νιώθω σταθερά καλά. Δεν θα κρυφτώ, προφανώς και φοβήθηκα αυτή την «ανώμαλη» ένωση jazz και ελληνικής παραδοσιακής μουσικής που με ταλαιπωρεί καμιά φορά. Λίγα είναι τα παραδείγματα που εγκρίνουν τα αυτιά μου (βλέπε την υπέροχη δουλειά του Κυριάκου Σφέτσα από τα 70s, το Greek Jazz Fusion Orchestra). Ο ήχος εδώ είναι δουλεμένος άψογα, το mastering επίσης και τα μόλις 7 tracks (κλασσικός αριθμός σωστού αμερικάνικου jazz δίσκου) σου αφήνουν ένα κρυφό μήνυμα στο τέλος: «Πάμε πάλι από την αρχή». Ενώ η γκρούβα βοηθάει αρκετά να μείνεις κολλημένος μέχρι το τέλος.
Τύμπανα, σαξόφωνο, πλήκτρα και μπάσο που τη μία παίζουν όσο σωστά και καθαρά πρέπει spiritual ήχο ("Never again"), την άλλη γίνονται πιο afro beat ("Soundwaves") και την παράλλη γκουβάρουν βρώμικα πάνω σε ultra 70s breaks ("Fried feta"). Για τις συστάσεις να αναφέρω πως ο Nate count Basinger που είναι στο organ είναι ο πληκτράς των Diplomats of Solid Sound.
Σίγουρα μόνο proud θα μπορούσε κανείς να είναι για μια τόσο καλή ελληνική jazz βινυλιακή κυκλοφορία, που πια λειτουργεί ως πατέρας κυκλοφοριών των τελευταίων ετών (βλέπε Kolida Babo και Sokratis Votskos Quartet) και πάει μόνο μπροστά τον εν λόγω ήχο, ο οποίος κερδίζει ολοένα και περισσότερους ακροατές σε όλο τον κόσμο. Άσε που είναι η ιδανική εισαγωγή για τις διακοπές του φετινού Πάσχα που κοντοζυγώνει.
