Από τους διάφορους κατά καιρούς υποψήφιους νέους τραγουδιστές στα κάμποσα ρεάλιτι-σόου ταλέντων – τα οποία φιλοδόξησαν (και πέτυχαν) να γίνουν τόσο τμήμα της τηλεοπτικής καθημερινότητας του μέσου Έλληνα, όσο και κομμάτι της δισκογραφικής πραγματικότητας – η Ραλλία Χρηστίδου ήταν από τους πολύ λίγους που μου τράβηξαν την προσοχή. Γιατί φαινόταν ως ένας άνθρωπος με όρεξη να προσφέρει κάτι στο ελληνικό τραγούδι, στα πλαίσια πάντα των δικών της δυνατοτήτων, και δίχως να καταφύγει στις εύκολες λύσεις της πίστας. Και πιστεύω ότι ειλικρινώς προσπάθησε να κάνει κάτι με τη δημοσιότητα που κέρδισε από το Fame Story 2, ποτέ όμως δεν της βγήκε κάτι το ιδιαίτερα σημαίνον στους δίσκους τους οποίους κυκλοφόρησε. Αναγνωρίζω ότι υπήρξαν ορισμένα αξιόλογα τραγούδια κι ότι κέρδισε κάποιο κοινό, για λόγους όμως τους οποίους δεν γνωρίζω, η φωνή της κατέληξε να υπηρετεί – συχνά δε και να διασώζει – επιλογές ελληνόφωνης pop, στην πλειονότητά τους καχεκτικές και δίχως εφόδια να σταθούν στον χρόνο. Μακρά η εισαγωγή και να με συγχωρείτε, καθώς όμως ετούτη η κυκλοφορία αποτελεί, ως έναν βαθμό, μια ζωντανή αποτύπωση της ως τώρα πορείας της Χρηστίδου, έκρινα σκόπιμο να τεθούν κάποιες παράμετροι από την αρχή. Γιατί εδώ το υλικό είναι πέραν της κρίσης – θα μου επιτρέψετε να μην ασπαστώ την τακτική διαφόρων συναδέλφων να κάνουν κριτική σε live και να λένε την άποψή τους για τα τραγούδια: τα τραγούδια είναι αυτά που είναι (αν και υπάρχει και μια νέα στούντιο ηχογράφηση, η διασκευή στο “Δεν Πειράζει” του Οδυσσέα Τσάκαλου), σημασία έχει πώς παρουσιάζονται και τι live δυναμική αναπτύσσουν. Το παρόν, λοιπόν, live πάσχει νομίζω σε δύο βασικά σημεία. Τα οποία πλήττουν καίρια τη βασική του πρωταγωνίστρια, οδηγώντας τελικά τον δίσκο στην απογοητευτική μετριότητα. Το πρώτο – και βασικότερο νομίζω – είναι η ενορχηστρωτική οδός που επιλέχθηκε από τους υπογράφοντες τις ενορχηστρώσεις (μεταξύ τους και η ίδια η Ραλλία Χρηστίδου). Θέλοντας δηλαδή να δώσουν στον δίσκο ένα rock κλίμα (λογικό, εφόσον μιλάμε για παραστάσεις στον Σταυρό Του Νότου), οι υπεύθυνοι επέλεξαν μια rock οπτική ξεχασμένη στις καλές – αλλά παλιές – μέρες του λεγόμενου «κλασικού rock». Κολακεύοντας ίσως ένα μέσο αισθητήριο, μα αδιαφορώντας σκανδαλωδώς για την εξέλιξη αυτού του ήχου εδώ και 25 κοντά χρόνια. Το “Say It Right” της Nelly Furtado, για παράδειγμα, ντύθηκε με κάτι από Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ενώ το “Παραμιλητό Μου” της Ελένης Τσαλιγοπούλου και το περίφημο “Καίγομαι Καίγομαι” της Σωτηρίας Λεονάρδου (από το Ρεμπέτικο) κατέληξαν μπουρδουκλωμένα με κάτι από Deep Purple. Το αποτέλεσμα αυτής της ενορχηστρωτικής προσέγγισης ήταν η Ραλλία Χρηστίδου να «φωνάζει» προσπαθώντας να ακολουθήσει τα ντεσιμπέλ, ατυχής επιλογή, καθώς η φωνή της διαθέτει άλλες ποιότητες, που έτσι πήγαν στράφι. Σε άλλα πάλι σημεία, η ενορχήστρωση θέλησε να δώσει και πιο διαφορετικούς μελωδικούς τόνους: κάτι από τη βαλκανική προοπτική του DJ Shantel και του Goran Bregovic χώθηκε στο “Αν Μετρηθούμε”, ενώ η δική μας δημοτική παράδοση υπήρξε ιδιαίτερα εμφανής στη “Φυλακή” του Μανώλη Φάμελλου. Μόνο που στην πρώτη περίπτωση η προσθήκη έγινε άτσαλα, ενώ στη δεύτερη το παραδοσιακό πνεύμα κατέληξε να θολώνεται παράταιρα από τον δυτικότροπο ηλεκτρισμό, αφήνοντας μονάχη τη δυνατή ερμηνεία της Ραλλίας να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Το δεύτερο πρόβλημα έγκειται νομίζω στον αχταρμά του ηχογραφημένου προγράμματος. Και προσωπικές επιτυχίες της Ραλλίας, και Σταύρος Ξαρχάκος, και Nelly Furtado, και Χάρις Αλεξίου, και νεο-fado, και Νίκος Πορτοκάλογλου και Salif Keita με Cesaria Evora, και Σταμάτης Κραουνάκης, όλα μαζεμένα στη διάρκεια ενός cd. Αναμενόμενα, λοιπόν, η Χρηστίδου δεν τα κατάφερε. Μου άρεσε που επανέφερε το “Sozinha” της παραγνωρισμένης Βάκιας Σταύρου, τραγούδησε πολύ κεφάτα το δικό της “Κρύψου” και στάθηκε εξαιρετικά στο “Είσαι Μακριά” – ένα όμορφο τραγούδι που έγραψε για αυτήν η Μαρία Παπαδοπούλου, αλλά δεν προβλήθηκε όσο έπρεπε. Αναμετρώμενη, όμως, με την Αλεξίου (“Αν Πεθάνει Μια Αγάπη”) και την Τάνια Τσανακλίδου (“Πάτωμα”) ηττήθηκε κατά κράτος, ενώ σχεδόν εκτέθηκε στην περίπτωση του “Τα Παιδιά Της Γειτονιάς Σου”. Ούτε κι εγώ μπορώ να φανταστώ τι είδους διαστημική και πολυσχιδής ερμηνεύτρια θα χρειαζόταν ώστε να αποδώσει τα χρειαζούμενα σε όλα τα παραπάνω – μπορώ κάλλιστα να φανταστώ ακόμα και φωνές σαν της Αλεξίου, της Μοσχολιού ή και της Άννας Βίσση να την πατάνε σε μια τέτοια αποστολή. Αυτό που ξέρω είναι ότι η Ραλλία Χρηστίδου, μια τραγουδίστρια με εκφραστικές δυνατότητες, βρέθηκε έτσι σε μια ατέλειωτη τραμπάλα μεταξύ Ανατολής και Δύσης (όπου συγκαταλέγω και το “Yamore”, γιατί έχει φτιαχτεί να αρέσει σε Δυτικούς). Πράγμα που ούτε νομίζω πως την εκπροσωπεί, ούτε και πως της αξίζει – όσο και αν φαίνεται, κατά τα άλλα, να διασκέδασε τον κόσμο.
