Στο τρίτο στη σειρά CD με έργα μουσικής δωματίου του Θεοδωράκη αποκαλύπτεται ένα άλλο πρόσωπο του συνθέτη, χαρακτηριστικό γεγονός άλλωστε του παραπλανητικού (πολλές φορές) του πολυσχιδούς της προσωπικότητάς του. Η συγκεκριμένη συλλογή απεικονίζει, κατά κάποιον τρόπο, μια πιο «μυστικιστική» αν θέλετε πλευρά του συνθέτη, ένα πιο εσωτερικό και αισθαντικό κομμάτι του. Και αν τα έργα Σεξτέτο και Ελικών μπορεί κάποιος να τα προσπεράσει κάπως γρήγορα (αν και ακούγονται αρκετά ευχάριστα, ειδικά το 1ο μέρος του Σεξτέτου και το 2ο του Ελικώνα), ο “Χορός Ασίκικος: 11 Σπουδές Για Σόλο Βιολοντσέλο” είναι το πολύ σημαντικό έργο εδώ. Πολλές φορές είναι τυπικό, ως ακροατής, να αναμένεις μια κάποια γκάμα ηχητικών αποτελεσμάτων όταν διαβάζεις ότι θα ακούσεις μουσική για σόλο τσέλο. Ήδη ο τίτλος της παραπέμπει κυρίως στη Δυτική λόγια παράδοση. Εδώ όμως ο Θεοδωράκης κάνει την έκπληξη, αδιαφορώντας πιθανόν για τη φόρτιση που προκαλεί το συγκεκριμένο όργανο στον θεατή. Για να το πω λαϊκά, γράφει 11 τραγουδιστικές δεξιοτεχνικές ασκήσεις, που βασίζονται σε κλίμακες του ρεμπέτικου τραγουδιού για τσέλο (σημ. αρχισυντάκτη: φαντάσου δηλαδή να μην το έλεγες λαϊκά…). Και συμβαίνει το αναπάντεχο. Η συνύπαρξη των, ας πούμε, «αντιθέτων» είναι πάρα πολύ επιτυχημένη. Αν μάλιστα κατανικήσεις μέσα σου τις όποιες προκαταλήψεις, έρχεσαι άξαφνα σε επαφή με μια μουσική πρόταση χυμώδη, ένα ερωτικό κάλεσμα της Δύσης στην Ανατολή, όπου η Δύση δίνει το μέσο (δηλαδή το τσέλο), ενώ η Ανατολή όλο το μουσικό περιεχόμενο. Και αυτό είναι τολμηρό. Ξέρω ότι κάποιοι θα ξαφνιαστείτε που παραλληλίζω σπουδές για τσέλο με τραγούδια, αλλά ο συνθέτης δίνει με το έργο του τη δική του απάντηση. Συγκεκριμένα, η 4η σπουδή για τσέλο (Recitativo-Andante) είναι σχεδόν μελωδικά πανομοιότυπη με τραγούδι το οποίο εκδόθηκε στο Ασίκικο Πουλάκη του 1996 με τίτλο “Κάθοδος Των Δωριέων” – το οποίο μάλιστα το ερμήνευσε ο ίδιος ο Θεοδωράκης. Δεν χρειάζεται να τονίσω τις ομοιότητες των τίτλων των έργων (Ασίκικο Πουλάκη - Χορός Ασίκικος). Προφανώς ο συνθέτης δουλεύει το υλικό του με ομάδες θεμάτων, ασχέτως αν γράφει τραγούδι ή συνθέτει λόγια μουσική. Αν λάβουμε μάλιστα υπόψη ότι οι 11 σπουδές για τσέλο είχαν περαθεί ως έργο από το 1989, μπορούμε να συμπεράνουμε πως η σύλληψη αυτής της καθαρά «τραγουδιστικής» μελωδίας γράφτηκε πρώτα για τσέλο και μετά «υποκλάπηκε» από τον Θεοδωράκη ως υλικό μελοποίησης των στίχων του Μιχάλη Γκανά.Πάρα πολύ καλή η ερμηνεία του Άγγελου Λιακάκη (τσέλο) στις 11 σπουδές και πολύ συνεκτικός ο ήχος του Νέου Ελληνικού Κουρτέτου και της Μαρίας Αστεριάδου στα υπόλοιπα 2 έργα του CD. Υπάρχουν μάλιστα στιγμές όπου ο ήχος του Λιακάκη σε φορτίζει συναισθηματικά, χωρίς να υποκύπτει σε ψευδολυρισμούς και φανφάρες. Η ερμηνεία του είναι εκφραστικά πλούσια στα επιμέρους σημεία, αλλά λιτή και άμεση στο συνολικό της αποτέλεσμα.
