Μία ασπρόμαυρη, θολή εικόνα ενός αυτοκινήτου το οποίο διασχίζει έναν δρόμο κοσμεί το εξώφυλλο του ντεμπούτο single των Playground Noise από την Πάτρα. Ενός νέου ονόματος της ανθηρής indie σκηνής της πόλης, που βρίσκει (και αυτό) φιλόξενη στέγη στην Inner Ear και επιλέγει το βινύλιο για να κοινοποιήσει ευρύτερα τις (αγγλόφωνες) μουσικές του ανησυχίες. Δύο μόλις τραγούδια δεν είναι βέβαια αρκετά ώστε να σχηματίσεις μια πλήρη γνώμη για τα θέλω και τα μπορώ ενός καλλιτέχνη. Υποθέτω όμως ότι και το “Sundays” και το b-side “Flowers” είναι η πρώτη γεύση κάποιου επερχόμενου δίσκου, οπότε μερικά πράγματα, ως προς την κατεύθυνση και την αποτελεσματικότητα, μπορούν ίσως να ειπωθούν. Οι επιρροές των Playground Noise από το εξωτερικό βαραίνουν αρκετά, όπως και σε κάθε νέο συγκρότημα άλλωστε – υποθέτω ότι από τα πιο πρόσφατα groups πρέπει να αγαπάνε τους Arcade Fire, ότι τα μεγάλα τους ινδάλματα είναι οι My Bloody Valentine και ότι τα κιθαριστικά 1990s και ειδικότερα οι Radiohead πρέπει να έχουν παίξει σημαίνοντα ρόλο στην απόφασή των πέντε τους να φτιάξουν κι αυτοί ένα συγκρότημα. Όμως, τα δύο τραγούδια αυτού του single, χωρίς να τα λες και άσχημα, δεν δείχνουν να υπάρχει κάτι το παραπάνω από τη θέληση μιας παρέας να μοιάσει σε κάποια πρότυπα. Δεν αμφιβάλλω πως έχουν δουλέψει – αν και νέα μπάντα ακούγονται δεμένοι – αλλά, όπως και η φωτογραφία του εξωφύλλου θα μπορούσε να είναι τραβηγμένη οπουδήποτε, έτσι και οι Playground Noise θα μπορούσαν να προέρχονται από οπουδηποτε: δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο ταυτότητας, κάτι ικανό να τους διαφοροποιήσει από μια αμέτρητη λίστα ανάλογων συγκροτημάτων στο παγκόσμιο τερραίν όπου μπαίνουν και αυτοί με αυτό τους το single. Το “Sundays” π.χ. – το καλύτερο από τα δύο τραγούδια – έχει όμορφες shoegazing κιθάρες, ακούγοντάς τις όμως η ενστικτώδης σου κίνηση δεν είναι να το ξαναπαίξεις, αλλά να κατεβάσεις από το ράφι των δίσκων σου το Loveless...
