Απολαυστική αποκάλυψη αποδείχθηκε το Distress Signal Code, πρώτο προσωπικό πόνημα του φλαουτίστα Στέλιου Ρωμαλιάδη, ο οποίος και βρίσκεται πίσω από το Lüüp project. Ένα άλμπουμ που πριν καν καλά-καλά το βάλεις να το ακούσεις, σε έχει ήδη εντυπωσιάσει: πρώτα-πρώτα χάρη στην έκδοσή του από την πάντοτε ανήσυχη (εδώ και κοντά 15 χρόνια τώρα) γαλλική εταιρεία Musea, στην οποία και τρέφω προσωπικά μεγάλη αδυναμία και εκτίμηση. Και ύστερα, με τις συμμετοχές του, αφού δεν είναι και λίγο πράγμα να βρίσκεις ανάμεσα στους καλεσμένους τον περίφημο πρώην σαξοφωνίστα των Van Den Graaf Generator, David Jackson, όπως βέβαια και τον Άκη Μπογιατζή των Sigmatropic, μεταξύ άλλων. Στο Distress Signal Code βρίσκουμε τόσο ορχηστρικά μέρη, όσο και τραγούδια. Η κατάταξη αυτού του υλικού δεν είναι καθόλου εύκολη με βάση τις υπάρχουσες ταμπέλες, γιατί πρόκειται για μουσική πρωτότυπη και ξεχωριστή, η οποία φαίνεται να εξερευνά ένα έδαφος που δεν επισκέπτονται και πολλοί μουσικοί, όντας κάπου μεταξύ της (κακώς) λεγόμενης «κλασικής», της ελεύθερης jazz, της electronica και των pop/rock τραγουδοποιών. Οι συνθέσεις – προϊόν συνεργασίας του Ρωμαλιάδη με τους καλεσμένους του – αγγίζουν όλα τα παραπάνω είδη, έχοντας όμως ως οδηγό τους το φλάουτο. Από την άποψη της αρχιτεκτονικής του ήχου στο συγκεκριμένο άλμπουμ, η επιλογή αυτή δεν υπήρξε μονάχα καλαίσθητη, μα και ρηξικέλευθη, δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα όργανο που δεν ακούμε συχνά στη δισκογραφία, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας πολύ ιδιαίτερης μυσταγωγίας. Καθοριστική νομίζω στάθηκε στο τελικό αποτέλεσμα και η παραγωγή του Γιώργου Πρινιωτάκη, που πρόσφερε καθαρότητα και συνοχή στο όλο εγχείρημα. Οι Lüüp ακολουθούν γενικά τη λογική της «κλασικής» σύνθεσης, όταν μένουν στα πλαίσια μιας φόρμας – με εξαίσια αποτελέσματα στα τραγουδιστικά μέρη. Το “Through Your Woods”, με φωνητικά της Σουηδής Lisa Isaksson και το ερμηνευμένο από τον Άκη Μπογιατζή “Water”, είναι αναμφίβολα τα highlights του άλμπουμ και έπιασα τον εαυτό μου να τα παίζει συχνά στο repeat. Στα οργανικά τους όμως μέρη, οι Lüüp αφήνονται αρκετά στον αυτοσχεδιασμό – κι εδώ νομίζω πως τα πράγματα θα δυσκολεύουν ιδιαίτερα για το λεγόμενο «ευρύ κοινό». Το 14λεπτο, π.χ., “Sketches For Two Puppets”, όπου Ρωμαλιάδης και Jackson αφήνονται σε ένα ταξίδι υπό τους ήχους του φλάουτου και του σαξοφώνου θα ξενίσει μάλλον πολλά αυτιά – αποτελεί όμως δείγμα του αυτοσχεδιασμού όπως θα έπρεπε να είναι, μακριά δηλαδή από ξηρές ακαδημαϊκές προσεγγίσεις και ανούσιες δεξιοτεχνικές επιδείξεις. Φοβερό όμως βρήκα επίσης και το “Urban Legend”, μια συνάντηση φλάουτου, σαξοφώνου και ηλεκτρονικών. Τα οργανικά, βέβαια, μέρη δεν ήταν και πάντοτε επιτυχημένα κατά τη γνώμη μου. Στο σχεδόν 10λεπτο “Distress Signal Code” οι Ρωμαλιάδης και Jackson μόνο προς το τέλος κατορθώνουν να αφυπνίσουν το ενδιαφέρον, ενώ το “Faith In You” μάλλον σε απογοητεύει έτσι όπως έρχεται αμέσως μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα με το “Through Your Woods”. Νομίζω όμως ότι τέτοιες παρατηρήσεις είναι πραγματικά επουσιώδεις όταν έχεις να κάνεις με έναν δίσκο ο οποίος δεν προσφέρει μονάχα υψηλού επιπέδου αισθητική, αλλά καταθέτει και μια τολμηρή μουσική πρόταση. Χαίρομαι πραγματικά που ένας τέτοιος δίσκος – ο τρίτος μέσα στο 2008 μαζί με τις δουλειές των Spyweirdos/Μουρτζόπουλου/Φλωρίδη και MK-O – έρχεται από Έλληνες δημιουργούς. Εδώ κυρίες και κύριοι βρίσκονται τα αληθινώς καινοτόμα πράγματα με το πραγματικά διεθνές πρόσωπο και όχι σε διάφορους αγγλόφωνους μηρυκασμούς, που έχει γίνει hype να αποθεώνουμε – και δεν εξαιρώ το Avopolis από αυτή την τάση.
