Μία από τις πιο όμορφες και αναπάντεχες μουσικές εκπλήξεις μας φύλαξε η Τζένη Χατζοπούλου με το ντεμπούτο άλμπουμ της Κατακόκκινα. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, το γεγονός ότι κάποια σημαντικά ονόματα της ελληνικής μουσικής, όπως o Βασίλης Παπακωνσταντίνου, o Σταμάτης Μεσημέρης, o Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, o Οδυσσέας Ιωάννου, o Χρήστος Θηβαίος, επένδυσαν σ’ αυτήν. Γιατί η νεαρή τραγουδοποιός τους βγάζει ασπροπρόσωπους και με το παραπάνω. Δείχνοντας εντυπωσιακή ωριμότητα, η Χατζοπούλου κινείται με χαρακτηριστική άνεση σε όλο το φάσμα της pop μουσικής, ενώ, παράλληλα, ενσωματώνει στα τραγούδια της, έξυπνα και δημιουργικά, διάφορες μουσικές επιρροές, εμπλουτίζοντας, έτσι, τις συνθέσεις της. Από την αρχή μας αποκαλύπτει τις ικανότητές της να σκαρώνει πανέμορφες μελωδίες, με το “Ένα Τέτοιο Βράδυ” να ξεκινάει σαν μια μελαγχολική μπαλάντα και να εξελίσσεται σε ένα μεγαλειώδες tango. Και το επιβεβαιώνει και στη συνέχεια, με κομμάτια όπως το “Όνειρα”, όπου οι jazz πινελιές δημιουργούν μια πραγματικά ονειρική ατμόσφαιρα, ή το “Νότες Νοσταλγίας”, στο οποίο η διακριτική ηλεκτρική κιθάρα δίνει μια πιο ηλεκτρισμένη διάθεση στην pop μελωδία. Στο ίδιο κλίμα και οι συνθέσεις που της δίνουν ο Χρήστος Θηβαίος και ο Σταμάτης Μεσημέρης, αλλά και ο Δημήτης Βαρελόπουλος, με το συναρπαστικό “Πίσω Από Τα Λάθη” – ένα δυναμικό jazz/rock κομμάτι, που, μάλλον, αποτελεί και το highlight του δίσκου. Αντίθετα, η συνεισφορά του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, δεν φαίνεται να προσθέτουν κάτι το ιδιαίτερο. Γι’ αυτό και οι συνθέσεις τους αποτελούν και τις πιο αδύναμες στιγμές της δουλειάς. Ειδικά, το “Τρέξε Τρέξε” του πρώτου περισσότερο ως ένα απλοϊκό, αφελές παιδικό τραγουδάκι θα μπορούσε να το εκλάβει κανείς – και μάλιστα όχι ιδιαίτερα χαριτωμένο – παρά ως μια συνθετική πρόταση με ουσία και άποψη. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, από την άλλη, κινείται με το “Μη Με Αλλάξεις” στα γνωστά, αλλά αδιέξοδα πια, rock μονοπάτια του. Ωστόσο, αν παραβλέψει κανείς το παραπάνω στοιχείο, η συμβολή του είναι εξαιρετικά σημαντική, μιας και έχει αναλάβει την επιμέλεια παραγωγής, κάτι που σημαίνει ότι οφείλεται και στον ίδιο το ότι έχουμε στα χέρια μας ένα άλμπουμ με συνοχή και άποψη. Το επίτευγμα αυτό, όμως, οφείλεται, περισσότερο από κάθε άλλον, στην Τζένη Χατζοπούλου, η οποία ολοκληρώνει τη θετική εντύπωση που αφήνει στο συνθετικό τομέα με τις αξιόλογες ερμηνευτικές της επιδόσεις: ένα από το πιο όμορφα και ξεχωριστά ηχοχρώματα που ακούσαμε τελευταία, συνδυάζοντας με άνεση ευαισθησία και δυναμισμό. Εκτός από μια γοητευτική νέα τραγουδίστρια/ τραγουδοποιό, αυτός ο δίσκος μας συστήνει, ταυτόχρονα, και μια ακόμα πολύ ενδιαφέρουσα νέα γυναικεία παρουσία, την Μαρία Κλινάκη. Έχοντας επιφορτιστεί με το μεγαλύτερο μέρος των στίχων του δίσκου, η, μόλις, 19χρονή δημιουργός δίνει αξιοπρόσεκτα δείγματα γραφής. Αν και δεν ξεφεύγει από τα κλισέ του έρωτα και της μοναξιάς, έχει όμως μια όμορφη προσωπική γραφή, που χαρακτηρίζεται από έντονο συναισθηματισμό και λυρισμό. Τα Κατακόκκινα της Τζένης Χατζοπούλου είναι τελικά ένας πολυσελλεκτικός δίσκος, που, όμως, δεν χάνει στιγμή τη συνοχή και το ιδιαίτερο ύφος του, κάτι πολύ σημαντικό από μόνο του. Ακούγοντάς τον μπορεί να μην φτάσετε στο βαθμό του πάθους που υπονοεί ο τίτλος του, σίγουρα, όμως, θα γεμίσετε τη ζωή σας με πολλές χρωματιστές στιγμές!
