Η παραγωγή παιδικών τραγουδιών είναι μια πολύ δύσκολη και απαιτητική υπόθεση, αφενός γιατί η ηλικία των δημιουργών είναι συνήθως πολύ διαφορετική από αυτή των παιδιών και αφετέρου επειδή η σύγχρονη πραγματικότητα στην οποία ζουν τα παιδιά είναι απείρως ταχύτερη όσον αφορά στις εξελίξεις και στις μεταλλάξεις της αισθητικής. Στην παρούσα δουλειά του Τάσου Ιωαννίδη αναγνωρίζω βέβαια την πρακτική σημασία, καθώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους εκπαιδευτικούς ως συνοδευτικό υλικό επιβοηθητικό της διδασκαλίας του μαθήματος της Γλώσσας της πρώτης τάξης του δημοτικού σχολείου. Όσον όμως αφορά στο μουσικό κομμάτι, θα αναφερθώ σε κάποια στοιχεία που με ενόχλησαν. Η έντονη παρουσία MIDI – ο ηλεκτρονικός δηλαδή ήχος που για λόγους μείωσης του κόστους παραγωγής αντικαθιστά πληθώρα φυσικών οργάνων – κουράζει. Επίσης κουράζει η ίδια η φωνή του συνθέτη - η οποία ακούγεται σε πολλά κομμάτια του CD - καθώς, αν και τονικά ορθή, πολλές φορές είναι άχρωμη και μονότονη. Αυτά τα παραπάνω στοιχεία αδικούν τη δουλειά στο σύνολό της, αλλά και την αρκετά καλή προσπάθεια ενορχήστρωσης του Κώστα Γανωσέλλη.Επίσης, τα καλά κομμάτια του δίσκου έρχονται προς το τέλος, κάνοντας κάπως άνισο το άκουσμα κατά τη διαδοχή του. Για παράδειγμα, το “Ζιζάνιο Και Η Γάτα”, όπου ο Ηλίας Μαμαλάκης δείχνει πως έχει και ενδιαφέρουσες φωνητικές δυνατότητες, ή τα “Το Κουκί Kαι Tο Ρεβίθι” και “Η Χιονένια Και Η Συννεφένια”, όπου ερμηνεύει εξαιρετικά η Μαρία Φαραντούρη, καθώς και “Οι Δύο Φίλοι”, είναι τραγούδια άλλου επιπέδου σε σχέση με τα υπόλοιπα, «στριμώχνονται» όμως προς το τέλος του άλμπουμ, συνεισφέροντας έτσι στην προαναφερθείσα άνιση εντύπωση. Στα συν πάντως της δουλειάς είναι η ικανότητα του Τάσου Ιωαννίδη να φτιάχνει με ευκολία μελωδίες που δένουν με τους στίχους αλλά και που μπορούν να τραγουδηθούν από παιδιά, καθώς είναι εύκολο να μνημονευθούν. Αρκετά καλή και η παρουσία των παιδικών φωνών, προερχόμενες από τη Χορωδία Δημοτικών Σχολείων Αρσακείου Εκάλης.Παρά όμως τα παραπάνω, συνολικά το αποτέλεσμα είναι μέτριο. Η όλη προσπάθεια θα ήταν ίσως καλό να επαναληφθεί με περισσότερους τραγουδιστές, αλλά και με φυσικά όργανα. Τότε μόνο νομίζω θα της δινόταν μια πραγματική ευκαιρία να ξεχωρίσει, γιατί εδώ η παραγωγή αδικεί το ίδιο το έργο.
