Ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, έχει κατορθώσει να γίνει γνωστός πρώτον από τις ζωντανές του εμφανίσεις δίπλα σε μεγάλα ονόματα της rock αλλά και έντεχνης σκηνής και, δεύτερον, από την εικόνα που βγάζει προς τα έξω, αυτής του ανθρώπου-ορχήστρα! Η πληθώρα μουσικών οργάνων που παίζει επιβεβαιώνεται και από την πρώτη του δισκογραφική δουλειά Γαμώ Την Καταδίκη Μου, αφού και στα 15 τραγούδια χρησιμοποιεί πάνω από 6 μουσικά όργανα, αλλά και πολύ έξυπνες, κατά τη γνώμη μου, ενορχηστρώσεις. Σε ένα ύφος αρκετά γνώριμο κατά τα άλλα, κάπου μεταξύ rock και έντεχνου, όπως το έχουν συνδιαμορφώσει καλλιτέχνες που συμμετέχουν κι εδώ ως ερμηνευτές. Τα ομώνυμο τραγούδι “Γαμώ Την Καταδίκη Μου” αποτελεί το πιο καυστικό, κωμικό και προπαντός φρέσκο μέρος του άλμπουμ. Τα λόγια του Κωνσταντόπουλου με παρέπεμψαν σε δικές μου – ίσως και πολλών άλλων – σκέψεις, πριν διατυπωθούν μέσα σε αυστηρές προτάσεις και στριμωχτούν από τα κοινωνικά ταμπού τα οποία μας περιτριγυρίζουν. Μερικά πράγματα είναι ωραία να μην μπαίνουν σε φίλτρα και ο Κωνσταντόπουλος εδώ, παίρνει το ρίσκο και κερδίζει. Αντίθετα, η προσπάθειά του να διασκευάσει τη “Γοργόνα”, δίνοντάς της μία reggae εκδοχή, δεν στέφθηκε, νομίζω, με επιτυχία. Ίσως επειδή η πολύ καλή διάθεση και ο σεβασμός του για το τραγούδι δεν έφταναν για να το κάνουν να ξεχωρίσει σε ένα τόσο διαφοροποιημένο φόντο. Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα να σημειώσω ότι ήταν μία σεβαστή απόπειρα, καθώς θεωρώ σημαντικό να καταπιάνονται οι νέοι δημιουργοί με παλιά ρεμπέτικα, λαϊκά και παραδοσιακά τραγούδια, προσπαθώντας να τα φέρουν στα σύγχρονα μέτρα μας. Ανάλογες παρατηρήσεις έχω να κάνω και για τη μελοποίηση του ποιήματος “Σ’ Έναν Νέο Που Αυτοκτόνησε”, της Μαρίας Πολυδούρη. Κατά τα άλλα, η “Διαμαρτυρία Των Γιασεμιών”, σε ποίηση Ράνιας Ζούκα, με παρακίνησε να διαμαρτυρηθώ κι εγώ, αφού η κουρασμένη και αναπάντεχα δίχως έκφραση ερμηνεία του Διονύση Τσακνή φοβάμαι πως αδίκησε κατά πολύ τη μελοποίηση. Σε αντίθεση, το “Πόλεμος” – σε ποίηση και πάλι της Ζούκα και με τα φωνητικά να τα μοιράζονται ο Τσακνής, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Βασίλης Καζούλης, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και η Χορωδία Παιδικών Χωριών SOS Βάρης – ξεχωρίζει και χτυπάει συνειδήσεις με λόγια όπως «Είμαι ένα δέντρο κόντρα στον αέρα, τη λευτεριά μου δε θα τη σκοτώσουν/ Είμαι ένα δέντρο κόντρα στον αέρα, τη λευτεριά μου δε θα την πληγώσουν». Εντυπωσιακή ακόμα η στιγμή του “Νηπενθές” τόσο ερμηνευτικά, με τη συγκινητική συμμετοχή του Σπύρου Σακκά σε αυτό, όσο και στιχουργικά μα και ενορχηστρωτικά. Επίσης ο Μαχαιρίτσας, σ’ ένα τραγούδι που του ταιριάζει γάντι, “Ανάβει Τη Φωτιά” και ζεσταίνει την ατμόσφαιρα. Από εκεί και πέρα, το “Τραγούδι Του Ουρανού” μπορεί να χάνει λίγο από τον κοινότοπο τίτλο του αλλά το περιεχόμενο, το μέτρο και ο ρυθμός του, σε συνδυασμό με την έντονη χροιά του Κωνσταντόπουλου, σε κερδίζουν εύκολα, ενώ μπαλάντες όπως τα “Μη M’ Aφήνεις, Σ’ Αγαπάω” και “Ματίνα” αφήνουν την αίσθηση ότι ο δημιουργός προσπαθεί να εκφραστεί και να μοιραστεί μαζί μας στιγμές – ίσως προσωπικές ή και κάποιες εσωτερικές εικόνες – οι οποίες όμως, δυστυχώς, δεν φτάνουν ως τον ακροατή.Άνισο λοιπόν το τελικό ισοζύγιο του δίσκου, αλλά, όπως προανέφερα, νομίζω ότι τα καλύτερα για τον Κωνσταντόπουλο θα έρθουν στο μέλλον. Γιατί φαίνεται να είναι ένας μουσικός, τραγουδιστής και στιχουργός που έχει να δώσει αρκετά και ενδιαφέροντα πράγματα, αρκεί να βρει το κατάλληλο υλικό.
