Έχει τύχει ποτέ να μπείτε αφηρημένοι σε λεωφορείο; Οι πόρτες κλείνουν, ο οδηγός γκαζώνει κι εσείς γραπώνεστε ενστικτωδώς από ένα χερούλι, για να μην πέσετε στην αγκαλιά κανενός παππού. Ε λοιπόν, τα τραγούδια του ντεμπούτο άλμπουμ της νέας τραγουδοποιού Μάρως Μαρκέλλου μοιάζουν κάπως με αυτά τα χερούλια. Γιατί προσπαθούν διαρκώς να προφυλάξουν τον ακροατή από την πτώση (του ενδιαφέροντος). Το χαρακτηριστικό αυτό φανερώνει μια κάποια ανασφάλεια, αλλά ταυτόχρονα ρίχνει στο μείγμα του δίσκου της συνεχείς δόσεις πρωτοτυπίας και τσαχπινιάς.Η Μάρω Μαρκέλλου ανέβηκε για πρώτη φορά σε σκηνή το φθινόπωρο του 2007, στο πλάι του Φοίβου Δεληβοριά, ο οποίος έχει αναλάβει και τη διεύθυνση παραγωγής αυτού του δίσκου. Σε πρώτη φάση, ξεχωρίζουν οι στίχοι της. H πλειονότητα των νεότερων δημιουργών αναλώνεται στην αποτύπωση μιας καλογυαλισμένης, απροσδιόριστης μελαγχολίας, χωρίς ωστόσο να εστιάζει στα βαθύτερα αίτια αυτής. Οι στίχοι της Μαρκέλλου, όμως, είναι ιδιαίτεροι και εκφραστικοί. Απαισιόδοξοι πάλι, μόνο που βλέπουν τα πράγματα με μια κωμικοτραγική ματιά, λες και έζησε χιλιάδες ευτράπελα και τώρα τα θυμάται γελώντας. Μιλούν για προσωπικές εμπειρίες (αυτό είναι φανερό παντού) και είναι ποτισμένοι με ειλικρίνεια. Βέβαια κάποια στιγμή το παρακάνει: πολλές λεπτομέρειες για τις συνήθειες των πρώην της, πολλές παρομοιώσεις, εικόνες με κάπως επιτηδευμένη ποιητικότητα και μιαν ωριμότητα η οποία διαρκώς υπονοείται, αλλά στο τέλος ψάχνεις να βρεις τι σε δίδαξε. Πάντως τίποτα δεν περνάει αδιάφορο. Και πράγματι, το ενδιαφέρον δεν πέφτει ποτέ.Ξεπερνώντας το πρώτο σοκ (θετικό ή αρνητικό, ανάλογα με τα γούστα) της στιχουργικής ιδιαιτερότητας, παρατηρεί κανείς την αξία των συνθέσεων. Και χαίρεται μια μεγάλη ποικιλία σε μουσικά μοτίβα. Υπάρχουν κυρίως rock ρυθμοί, αλλά και pop και blues και μια κάποια λαϊκότητα. Στιβαρό παρόν δίνει ο κιθαρίστας Βασίλης Πιερρακέας, που παίζει όλα τα όργανα του άλμπουμ και έχει την ηχητική και ενορχηστρωτική επιμέλεια. Σε κάποιες φάσεις οι ενορχηστρώσεις είναι παραφορτωμένες και γίνεται φανερό πως πολλά όργανα έχουν εκτελεστεί ψηφιακά. Ακόμα κι έτσι, όμως, οι καλές στιγμές δεν παύουν να μαγεύουν: Το γυμνό-ακουστικό “Ε, Δεν Ήταν Και Τίποτα” είναι εξαιρετικό μέσα στην απλότητά του και η “Νεράιδα” έχει μια funky αίσθηση α-λα-James Brown. Ύστερα είναι το “Scrooge Mc Duck”, το οποίο έφτιαξε τη βραδιά όσων το άκουσαν πέρυσι στο σήριαλ Υπέροχα Πλάσματα και βέβαια το “Αλλά Εγώ Θα Πάω Στη Δουλειά”, που ξεκινάει χαλαρά, αλλά στο ρεφραίν προσφέρει ένα εθιστικό pop hook. Ακόμη, η Μάρω Μαρκέλλου είναι μια πολύ καλή ερμηνεύτρια. Όχι βέβαια με την τεχνική αρτιότητα του Νταλάρα π.χ., αλλά με την αμεσότητα που ξεκαθαρίζει ότι τα τραγούδια της μιλούν για την ίδια και τα όσα θέματα την καίνε.Σε μια εποχή που όλοι ψάχνουμε με τον μεγεθυντικό φακό έναν νέο δημιουργό ο οποίος να γράφει αξιόλογα τραγούδια με ελληνικούς στίχους, εδώ έχουμε μια καλλιτέχνιδα που έχει αποκτήσει από το πρώτο κιόλας άλμπουμ το δικό της «μέγεθος». Ας ελπίσουμε ότι στην επόμενη δουλειά της η θεματολογία των τραγουδιών θα έχει μεγαλύτερη ποικιλία και η μουσική πλαισίωση θα διακατέχεται από μια εντονότερη αίσθηση αυθεντικότητας και έμφασης σε φυσικά όργανα.
