Κρατάει χρόνια η σχέση μου με τη μουσική των Διάφανων Κρίνων. Έχει περάσει και δοκιμαστεί από πολλά κύματα κι έχει υπάρξει πιστή συντροφιά τόσο στα δύσκολα, όσο και στα χαρούμενα – αρκετά με αυτή την καραμέλα ότι το συγκρότημα αρμόζει μόνο στις «μαύρες» μέρες. Τα Διάφανα Κρίνα είναι από τα λίγα αληθινά μεγάλα και σημαντικά συγκροτήματα που έβγαλε αυτός ο ταλαίπωρος τόπος από όταν γνώρισε την pop/rock κουλτούρα: έχουν μεν τις βάσεις τους σε πράγματα του εξωτερικού, αλλά η στιχουργική τους, η σχέση τους με την ποίηση (τη σημαντικότερη πολιτισμική παρακαταθήκη της σύγχρονης Ελλάδας), η φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου, ακόμα και κάποιοι τρόποι δουλέματος των μελωδιών καθιστούν τη μπάντα κάτι το ιδιαίτερο, αλλά και – γιατί όχι; – το ελληνικό. Με μια έννοια όχι στενή ή εθνικιστική, απλώς σε πιο άμεση σχέση με το ντόπιο γίγνεσθαι, συγκριτικά π.χ. με μια μπάντα η οποία εκφράζεται αγγλόφωνα. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ. Όλα τα παραπάνω κάνουν αισθητή την παρουσία τους και στο νέο τους άλμπουμ, Κι Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί. Έναν καλό δίσκο (δεν θα μπορούσαν άλλωστε να βγάλουν κακό δίσκο), με ορισμένα θαυμάσια τραγούδια, όχι όμως και από τους καλύτερους της ως τώρα πορείας τους. Καλώς ή κακώς, τα Διάφανα Κρίνα μας έχουν…καλομάθει να ίπτανται σε αισθητικά ύψη μεγαλύτερα των όσων αγγίζουν κατά τη γνώμη μου εδώ. Θα μου πεις, ούτε οι μεγάλοι μας ξένοι ήρωες βγάζουν διαρκώς δισκάρες – έτσι είναι, και αποτελεί λάθος να περιμένουμε ότι πάντοτε θα συμβαίνει κάτι τέτοιο ή ότι οι ήρωές μας πάντα θα βρίσκονται ένα βήμα μπροστά, επειδή έτσι θέλουμε εμείς ή επειδή το προστάζει το τρέχον hype του μουσικού τύπου. Μερικές φορές οι ήρωές μας απλώς αναπαύονται στις δάφνες των κεκτημένων τους, συχνά προτού ξεκινήσουν για μια νέα «επικίνδυνη αποστολή». Και αυτό νομίζω πως κάνουν εδώ τα Διάφανα Κρίνα: ατενίζουν τη rock δισκογραφία της χώρας μας ξεκουραζόμενοι πάνω στα όσα τους έφεραν ως εδώ. Επειδή σε μια κριτική όμως εμπεριέχεται το στοιχείο της αξιολόγησης και της σύγκρισης, πρέπει να βλέπεις τα πράγματα και συνολικότερα, τόσο ως προς το παρελθόν ενός καλλιτέχνη, όσο και ως προς τη γενικότερη – διεθνώς – εξέλιξη του χώρου όπου κινούνται οι ανησυχίες του.Από μια πιο υπόγεια πάντως οπτική, τα Διάφανα Κρίνα δεν είναι ακριβώς τα ίδια στο Κι Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί. Ήταν πάντα μια δεμένη μπάντα, εδώ όμως νιώθεις πως είναι ακόμα πιο εξελιγμένοι τεχνικά, ακόμα πιο ώριμοι, ακόμα πιο αρμονικά αλληλοσυμπληρωνόμενοι. Η παραγωγή επίσης του δίσκου – έργο του Χριστόφορου Μουράτογλου – τους έχει θέσει σε μια ελαφρώς διαφοροποιημένη τροχιά. Πάρτε ως παράδειγμα τα πιο «σκληρά» περάσματά τους στις κιθάρες, που στην περίπτωση π.χ. της μελοποίησης του “Κι Αν Έσβησε Σαν Ίσκιος” οδήγησαν την ποίηση του Καρυωτάκη σε ένα εκπληκτικό κρεσέντο – έργο δύσκολο από τη φύση του. Αλλά και ο Θάνος Ανεστόπουλος βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα, σαν να διακατέχεται από έναν πρωτόγνωρο ηλεκτρισμό, ο οποίος τον οδηγεί σε ερμηνείες σαν κι αυτές που χαρίζει στο “Στην Κόλαση Βαθιά”, στο “Με Ρωτούν Οι Χειμώνες” ή στο “Σε Μια Γη Που Ανατέλλει”. Προσθέστε στα παραπάνω και το εκπληκτικό “Τελευταίος Σταθμός” και έχετε αμέσως-αμέσως τα highlights του νέου δίσκου των Διάφανων Κρίνων. Άλλες όμως στιγμές, χωρίς να είναι κακές, ηχούν πολύ αναμενόμενες, τόσο μελωδικά, όσο στιχουργικά: το “Παράξενα Νέα Από Κάποιο Άλλο Άστρο” θα έπρεπε να βρίσκεται στον Γύρο Της Μέρας Σε 80 Κόσμους, ενώ τραγούδια σαν τα “Αγνός”, “Αντί Για Σένα”, “Κι Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί”, “Κέρνα Τους Δαίμονες” ή το “Μ’ Ένα Άδειο Ποτήρι” νιώθεις πως τα έχεις ξανακούσει σε παραλλαγές και σε προηγούμενες δουλειές τους. Παρά πάντως τις όποιες ενστάσεις, πρέπει να τονιστεί πως το Κι Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί είναι ένας καλός δίσκος, πολύ καλύτερος μάλιστα και πιο ουσιώδης από διάφορες εγχώριες παραγωγές οι οποίες (υπερ)προβάλλονται χωρίς πραγματικά εχέγγυα απέναντι στον χρόνο. Ας μην ξεχνάνε όμως τα Διάφανα Κρίνα πως περιμένουμε από αυτά καταθέσεις οι οποίες να στοχεύουν πιο ψηλά από όσο στόχευσαν εδώ. Μας έχουν πείσει ότι το μπορούν και φαίνονται επιπλέον να βρίσκονται σε μία φάση η οποία να ευνοεί ένα «γύρισμα σελίδας», όχι σαν κι αυτό που έκαναν οι Tindersticks, αλλά σαν κι αυτό π.χ. του Cave του No More Shall We Part ή του Abbatoir Blues/The Lyre Of Orpheus.
