Το έχω καιρό αυτό το single και το πιλατεύω – περίμενα να βγει ο νέος δίσκος του Πάνου Κιάμου, καθώς στην Ελλάδα μόνο έτσι καταλαβαίνεις τι είναι non-album single, που αξίζει να το καταγράψεις ως μέρος μιας δισκογραφίας, και τι single-promotion ενός επερχόμενου δίσκου. Γιατί; Γιατί στη χώρα μας όταν οι εταιρείες θέλουν να δούνε τι ψάρια πιάνει το οποιοδήποτε πείραμα ή καινούργιο, πετάνε ένα single και αν πιάσει το βάζουν και σε δίσκο, αν όχι το αφήνουν. Θα μου πείτε, δεν πουλάνε πια τα cd, τι να κάνουν κι αυτές. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Αυτός που «τολμά» εδώ είναι ο Κιάμος, όχι οι 667. Οι τελευταίοι (δηλαδή ο Θοδωρής Μανίκας, βασικά) πήγαν να επαναλάβουν ό,τι είχαν επιτυχώς κάνει πριν χρόνια με τον Γιώργο Μαργαρίτη. Ο Κιάμος όμως βγαίνει κάπως έξω από τα νερά του με αυτές τις λαϊκο-ροκ ενορχηστρώσεις και με το περίεργο εξώφυλλο – περίεργο τουλάχιστον για έναν άνθρωπο ο οποίος έχει συνηθίσει να φωτογραφίζεται κουστουμαρισμένος για κάθε δίσκο του, γιατί κατά τα άλλα είναι μάλλον ανέμπνευστο. Το εν λόγω τόλμημα, λοιπόν, αφορά δύο παλιές λαϊκές επιτυχίες: το “Ίσως” των Θόδωρου Δερβενιώτη & Κώστα Βίρβου, που είχε πρωτοτραγουδήσει ο καλός τραγουδιστής Μπάμπης Τσετίνης με τη Λίτσα Διαμάντη στα δεύτερα φωνητικά, και το “Ξέχασέ Με” των Κώστα Σούκα & Λάκη Τσώλη, του οποίου η πρώτη εκτέλεση, αν θυμάμαι καλά, ανήκει στην εξαφανισμένη πια Ελευθερία Χριστοπούλου. Τα αποτελέσματα μέτρια: το μεν “Ίσως” πέτυχε, το δε “Ξέχασέ Με” απέτυχε. Ως έναν βαθμό, έχει να κάνει και με τη δυναμική των ίδιων των πρωτοτύπων: το πρώτο είναι σαφώς καλύτερο τραγούδι. Έχει όμως να κάνει και με τη μεταχείριση: στο “Ίσως” επιλέχθηκε ένας λιγότερο γρήγορος ρυθμός (ο οποίος το «άπλωσε» σε εξάλεπτη διάρκεια), ενώ οι wah-wah ηλεκτρικές κιθάρες, το μετρημένο μπουζούκι του Χρήστου Ολύμπιου και η προσθήκη χάμοντ (το παίζει ο Oannes) έχτισαν μια καλή ατμόσφαιρα, η οποία επέτρεψε στον Πάνο Κιάμο να βγει από τον γνωστό του εαυτό και να τραγουδήσει διαφορετικά. Δεν ξεπέρασε βέβαια τον Τσετίνη, αλλά στάθηκε αξιοπρεπέστατα και έβγαλε και συναίσθημα. Στο “Ξέχασέ Με”, όμως, επιλέχθηκε η λογική της εκσυγχρονισμένης πίστας (οι λούπες από μόνες τους δεν κάνουν τη διαφορά) και ο Κιάμος επέστρεψε στο γνώριμο – και καλλιτεχνικώς αδιάφορο – στιλ του σταρ των νυχτερινών κέντρων. Όπως φαντάζομαι καταλάβατε, δεν θα υπάρξει συνέχεια του πειράματος, ούτε και θα βρείτε τις δύο αυτές διασκευές στο νέο άλμπουμ του Κιάμου...
