Πριν από δέκα χρόνια κυκλοφόρησε το Ενθύμιον του Νότη Σφακιανάκη: έγινε εφτά φορές πλατινένιο και οδήγησε τον Σφακιανάκη στο υψηλότερο σημείο της καριέρας του. Άθελά του, όμως, βραχυκύκλωσε σε έναν βαθμό την ελληνική δισκογραφία. Διότι έδειξε στους καλλιτέχνες ότι δεν χρειάζεται να τρώνε την ώρα τους αναζητώντας ή γράφοντας νέα τραγούδια. Μπορούσαν να στηριχθούν σε παλιές επιτυχίες (δικές τους ή άλλων) και να φτιάξουν ένα live άλμπουμ με ελάχιστο κόστος και σίγουρες αποδοχές. Μια δουλειά του Φοίβου Δεληβοριά, όμως, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα των εύκολων live δίσκων, που ισχύει έκτοτε. Κι αυτό γιατί η κυκλοφορία του είναι δικαιολογημένη: Ενάμισι χρόνο μετά το πολύ καλό Έξω και λίγους μήνες μετά την επανακυκλοφορία της εφηβικής Παρέλασης, οι Απίθανες Περιπέτειες #1 αποτελούν την ιδανική περίληψη του πρώτου μέρους μιας καριέρας η οποία κλείνει αισίως τα είκοσί της χρόνια (!). Η περίληψη αυτή όμως δεν αναλώνεται σε νοσταλγίες. Αντίθετα, προτιμάει τον πιο ουσιαστικό και καρποφόρο δρόμο της ζωντανής αποτύπωσης του σήμερα, παρουσιάζοντας τα τραγούδια όπως αυτά εξελίχθηκαν με τις πολλές εκτελέσεις στις διάφορες μουσικές σκηνές της χώρας. Δυο live cd, λοιπόν, με μια τριανταριά τραγούδια στο σύνολο, μαζί με ένα συνοδευτικό DVD. Το πρώτο περιλαμβάνει κυρίως highlights από την παράσταση «Κ-13» που έγινε το χειμώνα στο Ζυγό. Η φωνή του Δεληβοριά σε κάποια σημεία εμφανίζεται ελαφρώς αδύναμη σε σύγκριση με τις παλιές στουντιακές ηχογραφήσεις, πράγμα αναπόφευκτο αλλά και τίμιο, γιατί υπονοεί την έλλειψη επεξεργασίας του ζωντανού υλικού. Ένα-ένα παρελαύνουν όλα (σχεδόν!) τα σπουδαία κομμάτια του. Ξεχωρίζει βέβαια το «Guilty pleasure medley», που κορυφώνεται με τη “Ντισκοτέκ”, κομμάτι του Κώστα Τουρνά, εμπλουτισμένο στο παρελθόν από τα πρόσθετα λόγια των Ημισκουμπρίων. Υπάρχουν ακόμα τρία ακουστικά τραγούδια από μια βραδιά στο Ωδείο Φίλιππου Νάκα. Στο δεύτερο cd επιστρέφουμε στο Ζυγό, αλλά κάπου στη μέση μπαίνουμε σε στούντιο, για να ακούσουμε μερικές ακόμα διασκευές. Εδώ λάμπει το “Είμαι Γυφτάκι” του Πανούση, που είναι ένα από τα πιο εύστοχα σύγχρονα ελληνικά στιχουργήματα. Για το τέλος φυλάσσεται ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι, το “Παιδικό”, το οποίο στιχουργικά εκφράζει το κλείσιμο μιας καλλιτεχνικής περιόδου για τον Δεληβοριά και πιθανόν την έναρξη μιας νέας, ωριμότερης. Όσοι τρέφουν μια απλή συμπάθεια προς τα δημοφιλή τραγούδια του Δεληβοριά, θα βρουν εδώ ένα καλό «ζωντανό» best of. Οι πιο μυημένοι, που σίγουρα έχουν παρακολουθήσει και περισσότερες παραστάσεις, ίσως να κουραστούν σε κάποια σημεία του «κυρίως πιάτου». Θα αποζημιωθούν όμως από τις ακουστικές εκτελέσεις και τις διασκευές, τις οποίες πιθανόν «γεύονται» εδώ για πρώτη φορά. Συνεπώς και οι δύο ομάδες ακροατών, μένουν το ίδιο συνεπαρμένες από τη δράση και το σασπένς των Απίθανων Περιπετειών. Όσον αφορά τον ίδιο τον Δεληβοριά, αν πράγματι κλείνει εδώ το πρώτο μέρος της πορείας του, ας ελπίσουμε ότι στις περιπέτειες του μέλλοντος θα κινηθεί με το ίδιο αμήχανο βήμα, την ίδια ανασφάλεια και την ίδια παιδικότητα που μας χάρισε όλα αυτά τα σπουδαία τραγούδια-χρονογραφήματα της εποχής μας.
