Tο Τρίφωνο είναι ένα καινούργιο συγκρότημα, αποτελούμενο από τρεις όμορφες φωνές, την Ερωφίλη, τον Νίκο Κουρουπάκη και τον Δημήτρη Υφαντή. Ο καθένας κατέχει έναν αξιοσέβαστο πρότερο μουσικό βίο στο ελληνικό πεντάγραμμο. Πριν μερικά χρόνια συνένωσαν τις δυνάμεις τους και, με δύο δίσκους ήδη στο ενεργητικό τους, δεν έχουν φτάσει ακόμα σε εκείνο το κομβικό σημείο της αναγνώρισης από ένα ευρύτερο κοινό του ποιοτικού και εμπορικού τους εκτοπίσματος.
Η Λίνα Νικολακοπούλου πάλι κατέχει μία θέση στο πάνθεον των σημαντικότερων στιχουργών μας. Έχει υπογράψει μερικά από τα ευπώλητα τραγούδια πολλών ερμηνευτών, έχει στιγματίσει με τη γραφή της τη ζωή πολλών και είναι η τελευταία εν Ελλάδι που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει δημιουργήσει έναν νέο τρόπο στιχουργικής έκφρασης. Η συνάντηση τους μας έδωσε το Προσοχή Τρίφωνο, έναν δίσκο ο οποίος δηλώνω εκ των προτέρων ότι είναι από τις καλύτερες δουλειές της χρονιάς που πέρασε.
Και εξηγούμαι.Τα περισσότερα τραγούδια του CD τα έχουμε ξανακούσει. Οι επανεκτελέσεις τους από το Τρίφωνο μας οδηγούν εκ των πραγμάτων σε μια συγκριτική διαδικασία ως προς τις πρώτες ερμηνείες βετεράνων τραγουδιστών όπως η Χάρις Αλεξίου, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η Ελένη Βιτάλη, η Δήμητρα Γαλάνη και ο Μανώλης Μητσιάς. Το Τρίφωνο λοιπόν τα καταφέρνει μια χαρά, με τα περισσότερα τραγούδια να παίρνουν νέα μορφή. Οι ερμηνείες των παιδιών είναι πολύ ισχυρές, υποστηριζόμενες δε από νέες ενορχηστρωτικές ιδέες κατά βάση του Γιώργου Ζαχαρίου – απογειώνουν τα τραγούδια, κάνοντάς τα ανταγωνιστικά ως προς τις πρώτες τους εκτελέσεις.
Οι ευτυχείς στιγμές του δίσκου έρχονται μέσα από τη μεστή ερμηνεία του Κουρουπάκη στη “Μπλούζα”, τραγούδι το οποίο πρωτοερμήνευσε η Ελένη Βιτάλη στο Οπωσδήποτε Παράθυρο. Ο Κουρουπάκης, κατά τη γνώμη μου, ξεπερνά την πρώτη ερμηνεία προβάλλοντας έναν ισορροπημένο ερωτισμό που μπορεί να εκμαιευθεί μόνο μέσα από μία τέτοιας εμβέλειας αντρική φωνή. Ο Δημήτρης Υφαντής τραγουδά το “Τριανταφυλλάκι” του Goran Bregovic, που χάνει τον βαλκανικό του ήχο και επαναπροσδιορίζεται, με τη βοήθεια των Tangarto, σε ένα αργό tango τσιγγάνικου πάθους. Ενώ η Ερωφίλη ερμηνεύοντας το, στηριγμένο σε παραδοσιακή αρμένικη μελωδία, “Κυρα Φροσύνη” διεκδικεί επάξια μια θέση δίπλα στις επιτυχίες της Άλκηστις Πρωτοψάλτη με τον “Δερβίση”, το “Μαύρο Χιόνι” και το “Πήρα Χάρη”. Από κει και πέρα βρίσκω εξαίρετες τη rock version της “Τριανταφυλλιάς Του Κόσμου” και την αγγλόφωνη εκδοχή των “Πέδιλων” του Νίκου Αντύπα (“White Sandals” σε απόδοση Νίκου Κουρουπάκη).
Οι εκδοχές αυτές των τραγουδιών τείνουν να σου ξυπνήσουν το υποβόσκον επικό σου συναίσθημα χωρίς να νιώθεις ενοχές γι’ αυτό, κάτι που με το “Δι Ευχών” και το “Πως Περνούν Οι Άνθρωποι” δεν επιτυγχάνεται –το αποτέλεσμα σε αυτές τις περιπτώσεις καταλήγει σε μια υπέρ του δέοντος μουσική βαβούρα.Θα ήθελα να σταθούμε σε δύο τραγούδια τα οποία δίνουν πόντους στον δίσκο. Η αργή μελωδία “Gente Que Si” του Carlos Libendinsky των Tademus ντύνεται με τα στιχάκια της Νικολακοπούλου, ενορχηστρώνεται από τον Γιώργο Ζαχαρίου και γίνεται “Να Μ’ Αγαπάς” –με το Τρίφωνο να μας χαρίζει την πιο εξωστρεφή ερμηνεία του. Ουσιαστικά το “Να Μ’ Αγαπάς” γεννήθηκε από μία ευτυχή συγκυρία όλων των συντελεστών του. Τραγούδι μουσικά επιβλητικό, αισιόδοξο στιχουργικά, ξεσηκωτικό και άκρως ενθουσιαστικό. Απ’ την άλλη διαθέτει εκείνες τις υποδόριες στιγμές μελαγχολίας που σου προκαλούν το αίσθημα της χαρμολύπης. Το λιώσανε οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί στις εκπομπές τους και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Το δεύτερο είναι το “Here It Is” του Leonard Cohen. Το Τρίφωνο σύσσωμο το επανεκτελεί, με μια μικρή λεπτομέρεια να κάνει τη διαφορά: παράλληλα με την ερμηνεία των παιδιών η Λίνα Νικολακοπούλου απαγγέλει στίχο-στίχο το τραγούδι, μεταφράζοντάς το. Το concept αυτό το είχαμε ακούσει πριν μερικά χρόνια στον ραδιοφωνικό σταθμό Μελωδία –ως ένα δώρο προς στον σταθμό από τη στιχουργό– με τη μόνη διαφορά ότι η απαγγελία έγινε τότε επί του αυθεντικού κομματιού του Cohen. Με αυτήν την ηχογράφηση η Λίνα Νικολακοπούλου υπογραμμίζει για άλλη μια φορά τη μεγάλη της αγάπη για τον πεσιμιστή τροβαδούρο Leonard Cohen και σαφώς μας χαρίζει ένα εξαίρετο και άκρως συγκινητικό αποτέλεσμα. Προσέξτε τέλος το σουρεαλιστικό “Φουρτούνα Στο Πλυντήριο” του Σταμάτη Κραουνάκη και τη «βροχερή» εκτέλεση του “Because” των θρυλικών Σκαθαριών.
Αντιλαμβάνεστε ότι την επιλογή των τραγουδιών, με όλη τη διεύθυνση της παραγωγής, την έχει αναλάβει η Λίνα Νικολακοπούλου, έτσι ώστε, εκ του αποτελέσματος, να μιλάμε για μία συλλογή, ένα ιδιαίτερο best των τραγουδιών της δοσμένα με πρωτότυπο και αρκετά φροντισμένο τρόπο. Μέσα σε αυτό το best συναντάμε μάλιστα και μία έκπληξη. Για πρώτη φορά η Λίνα Νικολακοπούλου ηχογραφεί ένα μικρό κειμενάκι που φέρει την υπογραφή της, απαγγέλλοντάς το με την τραχιά και άκρως αισθαντική φωνή της. Αποδεικνύει με αυτό το μικρό δείγμα μια άλλη νέα έκφανση του εκφραστικού της ταλέντου πέραν της στιχουργικής. Με “Τα Σπίτια”, λοιπόν, η Νικολακοπούλου συμπυκνώνει νοήματα ζωής με τρόπο λόγιο μα και τόσο λαϊκό. Σε συγκινεί βαθειά, σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα με την αμεσότητα των λέξεων της, σου ξεκαθαρίζει σε δέκα γραμμές αυτά που στο μυαλό σου είναι ακόμα νεφελώδη. Αυτά είναι τα “Σπίτια”, ερωτικά όσο και κυνικά, λυτρωτικά όσο και ψυχαναγκαστικά, ανατρεπτικά όσο και προβλέψιμα.
Το Προσοχή Τρίφωνο είναι η αρχή μιας άκρως ενδιαφέρουσας καλλιτεχνικής συνομιλίας μεταξύ ανθρώπων οι οποίοι αγαπούν πραγματικά το πάσχον ελληνικό τραγούδι. Τα παιδιά πέτυχαν τον ευσεβή πόθο πολλών καλλιτεχνών της εποχής μας και ανταποκρίθηκαν με αυθεντικότητα και φρεσκάδα στο ζητούμενο που ονομάζεται «ποιοτικό ελληνικό τραγούδι». Το Τρίφωνο βρίσκεται στο ξεκίνημα μιας μουσικής διαδρομής που, κατά προσωπική εκτίμηση, θα τους αποδώσει τα μέγιστα. Ενώ η Λίνα Νικολακοπούλου βρισκόμενη στο τέλος μιας καλλιτεχνικής περιόδου και στην έναρξη μιας άλλης, μας υπόσχεται μία ακόμη άκρως ενδιαφέρουσα πορεία, πάντα μέσα από τη μαγική πένα της. Βρισκόμαστε ήδη σε αναμονή για την επόμενη κίνησή τους, μιας και πληροφορίες μας λένε ότι επίκειται εκ νέου συνεργασία.
