Ο Μπάμπης Στόκας σχημάτισε ένα group από ικανότατους μουσικούς (ανάμεσά τους φιγουράρουν ο Γιώργος Τόλιος και ο Ασκληπιός Ζαμπέτας) και μετά το οριστικό τέλος των Πυξ-Λαξ επιχειρεί να γυρίσει σελίδα στην καριέρα του, πραγματοποιώντας μια πιο rock στροφή. Του βγάζω το καπέλο για την απόφασή του να μην αρκεστεί στα κεκτημένα, νομίζω όμως ότι το Στην Άκρη Της Γιορτής δεν έφερε τα ποθούμενα θετικά αποτελέσματα. Ο Μπάμπης Στόκας δείχνει να είναι γεμάτος από μουσικές και ρυθμούς και σκαρώνει έτσι κάμποσες αξιόλογες μελωδίες, από τις οποίες δεν λείπει ο παλμός. Σε αυτό βοηθάει βέβαια τόσο η μπάντα του με το άψογο παίξιμό της, όσο και η φροντισμένη παραγωγή. Αν και έχει όμως ακόμα πράγματα να δώσει ως συνθέτης, ως τραγουδοποιός ο Στόκας δείχνει να έχει εξαντληθεί. Κατά την άποψή μου τα νέα του τραγούδια δεν έχουν τίποτα να μας πουν ως θέματα, γιατί προσπαθούν να κοινωνήσουν σκέψεις, συναισθήματα και ανησυχίες με τρόπους τέτοιους που καμία βαθύτερη χορδή του ακροατή δεν αγγίζουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν στιχουργήματα όπως «Τι να ’ναι άραγε θαμμένο μέσα μου; Ένα άσπρο ποίημα; Ένα κόκκινο ποίημα; Ένα τίποτα ποίημα;» (“I Love Your Money”) ή «Άλογα τρέχουν μες στη σκέψη σου, όμορφη μοιάζεις όταν σπαράζεις» (“Δυνατά (Θυμάμαι Έρωτες Όταν Χιονίζει)”). Λέγοντας όμως ότι έχει εξαντληθεί ως τραγουδοποιός δεν αναφέρομαι μόνο στα όσα γράφει, αλλά και στις ερμηνείες του. Στο album αυτό προσπαθεί, ιδιαίτερα στα εναρκτήρια τραγούδια, να βγάλει έναν άλλον εαυτό, να τραγουδήσει κάπως πιο «σκοτεινά», ενώ προς το φινάλε καταφεύγει σε πιο γνώριμες μανιέρες, φέρνοντας περισσότερο κατά νου τους Πυξ-Λαξ. Νομίζω όμως ότι ούτε με το να υποδύεται κάτι που δεν είναι, ούτε με το να κοιτάει στο παρελθόν μπορεί να γυρίσει πραγματικά σελίδα. Μας έχει πολλές φορές αποδείξει ότι είναι εκφραστικός ερμηνευτής και δεν χρειάζεται παρά να παραμείνει τέτοιος, χωρίς άγχη να φανεί «καινούργιος» και χωρίς τη σκιά των Πυξ-Λαξ να τον βαραίνει δίχως λόγο. Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ και στο τραγούδι “Της Μάνας Σπίθα”, το οποίο έχει γράψει και ερμηνεύει ο Γιώργος Τόλιος. Κανείς άλλος στην Ελλάδα δεν γράφει σαν τον Γιάννη Αγγελάκα και κανείς άλλος δεν μπορεί να τραγουδήσει όπως αυτός. Ως εκ τούτου, κάτι τέτοιες οικτρές απομιμήσεις της γραφής και του ιδιαίτερου ερμηνευτικού τρόπου αυτού μπορούν να προξενήσουν μόνο αλγεινές εντυπώσεις ή ασταμάτητα γέλια, ανάλογα με τη διάθεση στην οποία βρίσκεται κανείς.
