Δώδεκα χρόνια μετά τη συνεργασία της με τον Σταύρο Ξαρχάκο για το Αγάπη Είν’ η Ζωή, η Νάνα Μούσχουρη επιστρέφει στην ελληνική δισκογραφία με ένα νέο album, το οποίο συμπίπτει με την αποχαιρετιστήρια περιοδεία της και - όπως σημειώνει και η ίδια - μπορεί και να είναι το τελευταίο της. Το Μόνη Περπατώ συγκροτείται από δεκαεπτά τραγούδια, άλλα νέα (δημιουργίες μεταξύ άλλων του Νίκου Αντύπα, του Στέφανου Κορκολή, της Λίνας Νικαλακοπούλου και του Γιώργου Θεοφάνους) και άλλα προερχόμενα από το διεθνές ρεπερτόριό της, με καινούργιες όμως ενορχηστρώσεις και επενδυμένα με ελληνικούς στίχους, τους οποίους υπογράφει η Αγαθή Δημητρούκα. To album πατάει - ως υλικό - καλά στα πόδια του, έστω και αν υπάρχουν επιλογές στο γενικότερο σύνολο οι οποίες εκτιμώ πως υπήρξαν αποτυχημένες. Τέτοιες ας πούμε είναι ορισμένες στιγμές των στίχων σαν το «Ναυαγώ και σ’ αγαπώ κι από σένα θέλω να σωθώ» (“Ο Ναυαγός Της Αγάπης”) ή το «Εγώ είχα ένα πειρασμό κι ένα δειλινό παλάτι μου/Όμως να που ο χρόνος κυλά σαν ποταμός και χύνεται» (“Ποταμός”), αλλά και ολόκληρα τραγούδια - συγκεκριμένα το “Οι Τρεις Πληγές”, η καλοντυμένη μα άψυχη μοντέρνα pop του “Πράσινο, Κόκκινο, Πορτοκαλί” και το γνωστό δημοτικό “Τα Παιδιά της Σαμαρίνας”, στο οποίο επιφυλάχθηκε μια εκτέλεση εντελώς αταίριαστη, τόσο ενορχηστρωτικά, όσο και ερμηνευτικά. Όλα αυτά αποτελούν ασφαλώς μειονεκτήματα. Τα αναπληρώνουν όμως - και μάλιστα με το παραπάνω - η παρουσία πολλών εξαιρετικών τραγουδιών, όσο και η ίδια η Νάνα Μούσχουρη, που μπορεί να μην έχει πια εκείνη την απίστευτη φωνητική έκταση της νεότητάς της, αλλά παραμένει μια ερμηνεύτρια ανεπανάληπτα συγκλονιστική. Οι καλύτερες στιγμές της δουλειάς ήταν κατά τη γνώμη μου το “Η Πρώτη Μας Φορά”, όπου η Λίνα Νικολακοπούλου φαίνεται να ξαναβρήκε κάτι από εκείνη την παλιά της στιχουργική μαγεία που τσακίζει κόκαλα, το σαγηνευτικό “Του Ήλιου Η Κόρη”, ο θαυμάσιος “Πειραιάς” του Στέφανου Κορκολή με μια εκ μέρους Μούσχουρη υποδειγματική ερμηνεία ικανή να φέρει δάκρυα στα μάτια, καθώς και το “Όρκοι Και Φιλιά”, μια λαμπρή απόδοση του γαλλικού παραδοσιακού “Va Mon Ami Va”. Κοντά σε αυτά στέκουν ως κορυφές υψηλής ποιότητας μία ακόμα σύνθεση του Στέφανου Κορκολή ονόματι “Της Θάλασσας Νανούρισμα”, το «χατζιδακικών» ευαισθησιών “Η Ευχή”, αλλά και το “Χίλιες Μνήμες”, ελληνόφωνη διασκευή σε ένα ακόμα παραδοσιακό γαλλικό τραγούδι, το “Le Souvenir”. Παρά λοιπόν τις κάποιες αδυναμίες του, το Μόνη Περπατώ αναδεικνύεται κάπως έτσι σε ένα από τα καλύτερα ελληνικά albums των τελευταίων χρόνων, παραδίδοντας ένα αληθινό μάθημα προς τους σύγχρονους αστέρες του λεγόμενου «έντεχνου» για το τι σημαίνει κύκλος τραγουδιών, ερμηνευτικό πάθος και ρεπερτόριο ουσίας. Αν αυτό είναι όντως το αντίο της Νάνας Μούσχουρη, τότε είναι ένα αντίο αντάξιο όχι μόνο της πιο πετυχημένης διεθνώς τραγουδίστριας που βγήκε ως τώρα από τον τόπο ετούτο, αλλά και μιας ερμηνεύτριας αληθινά μεγάλης, από τις σπουδαιότερες που κόσμησαν με την παρουσία τους το ελληνικό πεντάγραμμο.
