Έντεκα ηλεκτρονικές συνθέσεις με μινιμαλιστική αισθητική περιέχει το Elicoidal, η νέα δισκογραφική κατάθεση του συνθέτη σύγχρονης ορχηστικής μουσικής Γιώργου Δημητρομανωλάκη. Το δελτίο τύπου της εταιρείας θέλει τις μελωδίες να εκφράζουν μεταξύ άλλων «τη χαρά της ζωής, τον έρωτα, τις κοινωνικές εξελίξεις και μεταβάσεις», με μια βεβαιότητα την οποία δυσκολεύομαι προσωπικά να καταλάβω πού μπορεί να τη στηρίζει ο συντάκτης του κειμένου, μιας και ο χαρακτήρας της μουσικής αυτής είναι αφαιρετικός και οι συνειρμοί που μπορεί να κάνει κανείς ακούγοντάς την εξαιρετικά ποικίλοι. Η κατάσταση ασφαλώς αλλάζει αν αυτός είναι ο διακηρυγμένος στόχος του δημιουργού, δεν διευκρινίζεται όμως στο κείμενο αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο ή αν έχουμε απλά μια υποκειμενική - και εν τέλει μάλλον περιττή - εκτίμηση του συγγραφέα του.Εν πάση περιπτώσει, η Ελικοειδής Γραμμή (όπως μεταφράζεται από τα Λατινικά ο τίτλος του album) είναι μια δουλειά από την οποία δεν λείπει η φροντίδα και η άποψη και είναι κατ’ αρχάς επαινετή ως πρόταση για το εγχώριο μουσικό τοπίο. Κατά τη γνώμη μου όμως το αποτέλεσμα δεν επιφυλάσσει ιδιαίτερες εκπλήξεις, κάτι που το λέω με κάθε εκτίμηση απέναντι σε έναν δημιουργό ο οποίος φανερώνει δυνατότητες και για παραπάνω πράγματα. Το Elicoidal είναι ευπρεπές, με ορισμένες χαριτωμένες στιγμές εδώ κι εκεί (“Free Travelers”, “The Clown”, “Serial Robot”), αλλά χωρίς κάτι παραπάνω. Λίγο το ότι δημιουργείται μια εντύπωση ανακύκλωσης ιδεών, λίγο το ότι οι μελωδίες δείχνουν σαν να νοιάζονται περισσότερο για το τεχνικό μέρος παρά για την αίσθηση που αφήνουν (“The Child Who Never Talk”, “Nativity”, “The Rope Walker”), τα ηχητικά τοπία του album καταλήγουν τελικά υπερβολικά στατικά. Παραμένουν βέβαια αξιοπρόσεκτα για τα ελληνικά δεδομένα, αν όμως μετακινηθεί κανείς στο τι συμβαίνει διεθνώς στον ανάλογο χώρο φαντάζουν αμέσως-αμέσως λιγοστά. Και καθώς ζούμε σε εποχές που η παγκόσμια μουσική παραγωγή μπορεί να έρθει στο σπίτι μας με μια πιστωτική κάρτα και ένα απλό κλικ του ποντικιού, το μέτρο με το οποίο οφείλει να κρίνει κανείς μια τέτοια δουλειά δεν γίνεται πια να περιοριστεί στον στενό ελληνικό ορίζοντα.
