Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των ελληνικών συγκροτημάτων ήταν ανέκαθεν η έλλειψη ακουσμάτων από την πλευρά των μελών τους. Ακόμα και μετά το σταδιακό εξευρωπαϊσμό των μεγαλουπόλεων της χώρας μας, οι περισσότεροι Έλληνες μουσικοί έφταναν το πολύ μέχρι τους Sonic Youth, σε μια εποχή όμως που ακόμα και οι τελευταίοι περιβάλλονταν με το άσφαιρο κύρος του βετεράνου…Με το που μπαίνεις στο επίσημο site των Gardenbox [www.gardenbox.org], ωστόσο, καταλαβαίνεις ότι σε περιμένει κάτι πέρα από τα συνηθισμένα, ακόμα κι αν δεν είχε τύχει να ακούσεις κάποια παλαιότερη δουλειά τους [ένα ενδιαφέρον άλμπουμ στη θεσσαλονικιώτικη Poeta Negra, μερικές συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις και κάμποσα self released cd-r] κι αυτό γιατί, στο σημείο που καταγράφουν τους αγαπημένους τους δίσκους κάθε μήνα, δε συναντάς τους συνήθεις υπόπτους ούτε κάποιες επιτηδευμένες επιλογές που δεν πείθουν για την ειλικρίνειά τους. Αντίθετα, διαπιστώνεις ότι τα μέλη των Gardenbox ακούνε Knut, 27, Low, Bark Psychosis, Pelican, My Dying Bride, Jesu κ.α. Ονόματα δηλαδή προερχόμενα από το χώρο του κατατονικού post rock και του ακομπλεξάριστου, εναλλακτικού metal. Ονόματα που όχι μόνο δεν φοβούνται τον πειραματισμό, αλλά τον επιδιώκουν με μανία. Ονόματα που, καλώς ή κακώς, ο μέσος έλληνας μουσικός δεν πρόκειται να ακούσει ποτέ του…Το καλαίσθητο και ανήσυχο γούστο των Gardenbox, εντούτοις, δεν εγγυάται καλλιτεχνική επάρκεια. Διόλου δε θα μας συγκινούσαν όλα αυτά, αν το τετραμελές [;] συγκρότημα δεν είχε δικό του λόγο να αρθρώσει μουσικά, αν δεν ήταν, για να το πούμε απλά και ξεκάθαρα, τόσο μα τόσο καλό.Το συναρπαστικό με τους Gardenbox δεν είναι μόνο ότι έχουν καταφέρει να παγιώσουν μία εντελώς δική τους μουσική ταυτότητα [προσπαθώ να θυμηθώ ποιο άλλο γκρουπ πέρα από τους Closer μπορεί να ισχυριστεί κάτι ανάλογο την τελευταία δεκαπενταετία…] αλλά, κυρίως, το ότι έχουν καταφέρει κάτι που, στη χώρα μας, έχει συμβεί ελάχιστες φορές στο παρελθόν: να συμβαδίσουν με το σήμερα, να μην τρέχουν ιδρωμένοι πίσω από το βαγόνι της σύγχρονης μουσικής, να μην αφομοιώνουν λαίμαργα την τελευταία στιγμή τις όποιες εξελίξεις – και αυτό είναι φανερό ότι δεν οφείλεται μόνο στα επίκαιρα ακούσματά τους, αλλά και στην ικανότητά τους να αφουγκράζονται τους ήχους αυτού που συμβαίνει ΤΩΡΑ, χωρίς απαραίτητα να ακούνε μουσική. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι οι Gardenbox έκαναν ό,τι πιο απλό αλλά και δύσκολο, αυτόχρημα, στην Τέχνη: μετουσίωσαν τη ζωή σε νότες – όχι τη δική τους ζωή μόνο, όχι τα δικά τους πεπερασμένα βιώματα, αλλά τη ζωή στην πόλη, στη χώρα, στην ήπειρο, στον κόσμο. Τα, ως επί το πλείστον οργανικά, κομμάτια των Gardenbox, μπορούν να ακουστούν σήμερα το απόγευμα στην Αθήνα, αύριο το πρωί στο Μπέλφαστ, την επόμενη εβδομάδα στην Τσεχία και λίγο αργότερα στο Κλίβελαντ. Είναι παγκόσμια μουσική παιγμένη από Έλληνες – σπάνιο πράγμα, ναι, εξ ου όμως και η μοναδική ομορφιά του…Κάθε ένα από τα σπουδαία γκρουπ της μετα-Mogwai post-everything σκηνής έχει μία ιδιαιτερότητα να προτάξει: οι Isis φορούν έναν metal μανδύα, οι Explosions In The Sky εμπνέονται ηχοτοπία από την αμερικανική έρημο, οι Oceansize γίνονται όσο progressive χρειάζεται, οι Shora δεν ξεχνούν την τετραγωνισμένη αισθητική της κεντροευρωπαϊκής σχολής, οι From Monument To Masses μπλέκουν πολιτικές ομιλίες με τις μινιμαλιστικές μελωδίες τους, οι Mono αφήνουν αχαλίνωτη τη γιαπωνέζικη φαντασία τους… Προσθέστε άφοβα στην αλυσίδα τους Gardenbox, που δίνουν βάρος στην electronica και δεν έχουν άγχος να αποδείξουν ότι είναι «πολίτες του κόσμου»: και έναν αγνώριστο, πραγματικά, Αλκίνοο Ιωαννίδη καλούν στο στούντιο [μην φανταστείτε… post-έντεχνα στοιχεία – δεν τραγουδάει κανονικά ο άνθρωπος!] και δεν υποβιβάζουν ποτέ τον τομέα «μελωδία» υπέρ του πειραματισμού και αρκούντως θορυβώδεις αποδεικνύουν ότι μπορεί να γίνουν και τα δάνεια από Radiohead έχουν φροντίσει να εξοφλήσουν εγκαίρως.Για να μην πολυλογούμε, το “Last Resort” δεν είναι, σε καμία περίπτωση, ο καλύτερος ελληνικός δίσκος των τελευταίων μηνών – θα ήταν πολύ άδικος και πολύ… «λίγος» ένας τέτοιος χαρακτηρισμός: εδώ έχουμε να κάνουμε με το πιο όμορφο άλμπουμ της χρονιάς, μέχρι στιγμής, ανεξαρτήτως προελεύσεως, εθνικότητας και μουσικού ύφους. Κι αν εχθρός του καλού είναι όντως το καλύτερο… τότε οι Gardenbox έχουν κερδίσει ήδη πολλές αντιπάθειες και το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Red Sparowes θα χρειαστεί να μοχθήσουν διπλά το βράδυ της 25ης Μαρτίου στο ΑΝ για να κερδίσουν τις εντυπώσεις…
