Είναι εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τις συλλογές των ονομάτων του παρελθόντος, λίγες από τις οποίες μπορούν να καυχηθούν πραγματικά ότι αποτελούν πλήρη και πληροφοριακά πορτραίτα για τους καλλιτέχνες που σκιαγραφούν. Παράδειγμα τέτοιας κυκλοφορίας αποτελεί και η παρούσα συλλογή για τον Νίκο Ξανθόπουλο, όπου δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για αυτόν στο συνοδευτικό booklet και όπου στην πολυτέλεια ενός διπλού cd (διάρκειας πάνω από 140 λεπτά) δεν μπόρεσε να χωρέσει το καλύτερό του ίσως τραγούδι, το “Όταν Θυμάμαι Εκείνη”, γραμμένο από τον Απόστολο Καλδάρα και τον Χρήστο Αργυρόπουλο. Δεν είναι μάλιστα η μόνη απουσία, πράγμα που με κάνει και απορώ όταν μετά βλέπω το δελτίο τύπου της Universal να επαίρεται ότι «για πρώτη φορά κυκλοφορεί μια πλήρης συλλογή των τραγουδιών του Νίκου Ξανθόπουλου». Για να επιστρέψουμε όμως στο καθαρά μουσικό μέρος, στη χώρα αυτή ξέρουν ακόμα και οι πέτρες ότι ο Νίκος Ξανθόπουλος δεν ήταν τραγουδιστής, αλλά κινηματογραφικό είδωλο της δεκαετίας του 1960, που σταδιοδρόμησε χάρη σε μια σειρά από φτηνιάρικα μα υπερεπιτυχημένα μελοδράματα (Η Οδύσσεια Ενός Ξεριζωμένου, Ταπεινός Και Καταφρονεμένος, Ο Κατατρεγμένος, Η Καρδιά Ενός Αλήτη κλπ.). Στα πλαίσια των ταινιών αυτών, που συχνά ήταν τόσο σαχλές ώστε να καταλήγουν κωμικές, ο ηθοποιός ξεκίνησε να λέει και κάνα τραγούδι, όπως άλλωστε συνηθιζόταν με τους περισσότερους από τους ηθοποιούς εκείνης της γενιάς. Για τους φίλους της μουσικής το ενδιαφέρον εστιάζεται στο ότι λόγω της μεγάλης του δημοτικότητας ο Ξανθόπουλος προσέλκυσε το ενδιαφέρον πολλών πρωτοκλασάτων συνθετών και στιχουργών του λαϊκού ήχου (Απόστολος Καλδάρας, Σταύρος Ξαρχάκος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου κ.α.). Με αποτέλεσμα να έχει δοκιμαστεί σε θαυμάσια τραγούδια, όπως π.χ. στο λεβέντικο ζεϊμπέκικο “Ποιος Θέλει Να Με Πληροφορήσει”, στο φέρον τη σφραγίδα του Άκη Πάνου “Στη Φωτιά Θα Πέσω”, στο “Στα Δικά Σου Σκαλοπάτια”, ακόμα και σε ένα καθαρά ρεμπέτικο τραγούδι, όπως είναι το “Στο Φάληρο Που Πλένεσαι” του Μάρκου Βαμβακάρη. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις ο Ξανθόπουλος μπορεί να καυχηθεί ότι κατέχει και τις πρώτες εκτελέσεις - με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του “Πετραδάκι-Πετραδάκι”, ένα τραγούδι που ακόμα σταδιοδρομεί στα λαϊκά πάλκα και το οποίο είπε πρώτος στην ταινία Κάποτε Κλαίνε Κι Οι Δυνατοί (1967). Πέραν όμως του ιστορικού ενδιαφέροντος, δεν βρίσκω κάποιον άλλον λόγο για να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά με τη μουσική καριέρα του εν λόγω ηθοποιού. Η φωνή του Νίκου Ξανθόπουλου υστερούσε τόσο σε δυνατότητες, όσο και σε εκφραστικούς χρωματισμούς. Σε ορισμένα τραγούδια είναι βέβαια αλήθεια ότι πέτυχε να υπερβεί τον εαυτό του - το “Πετραδάκι-Πετραδάκι” το είπε αρκετά συμπαθητικά, όπως και το “Δικαίωμά Μου Είναι Να Σ’ Αγαπώ”, το “Χωρίς Τον Ξενοδόχο Λογαριάζαμε” ή το “Θέλω” (ντουέτο με τη Μπέμπα Διαμαντοπούλου). Αλλά γενικά - είτε τα τραγούδια ήταν χαρωπά είτε λυπημένα, είτε καθαρόαιμα λαϊκά είτε με πιο ρεμπέτικα χρώματα - ο Ξανθόπουλος τα ερμήνευε συνήθως κατά τρόπο απονευρωμένο και κρυόμπλαστρο.
