Το πρώτο του - ουσιαστικά - προσωπικό βήμα πραγματοποιεί ο γνωστός από τους Μάσκες Νίκος Ιωακειμίδης, με ένα album που αφήνει πολλές υποσχέσεις, καθώς κατορθώνει να βαδίσει στο μονοπάτι της ελληνόφωνης pop/rock σκηνής υπερβαίνοντας την αδιάφορη ευπρέπεια που συνήθως χαρακτηρίζει τον εν λόγω χώρο στις μέρες μας. Ο Ιωακειμίδης πετυχαίνει να ακουστεί αφοπλιστικά εκφραστικός, αλλά και «προσωπικός», χάρη κυρίως στη στιχουργική του ευαισθησία. Μουσικά το σύνολο δεν έχει ίσως μια γερή «προσωπική» ταυτότητα, είναι όμως σημαντικό ότι δίνει διαπιστευτήρια ενός ανθρώπου που αφουγκράζεται το τι συμβαίνει γύρω του και οι μουσικοί του ορίζοντες δεν είναι περιορισμένοι στο τι άκουγε μικρός ή τι παίζουν τα ανά την Ελλάδα ροκόμπαρα. Πράγματα που μαστίζουν πολλούς άλλους δημιουργούς κινούμενους στον ίδιο χώρο, ιδιαίτερα νεότερους. Από τα τραγούδια της δουλειάς ξεχωρίζουν το ξέχειλο από μια απελπισμένη, αδιέξοδη αγάπη “Αν Θα Σε Ξαναδώ”, το “Χρόνια Πολλά” με τις αγωνίες και τις ανασφάλειές του, αλλά και μια χαριτωμένη αν μη τι άλλο ελληνική απόδοση στο “Everybody’s Changing” των Keane τιτλοφορούμενη “Δε Νιώθω Το Ίδιο Πια”. Στον αντίποδα στέκουν στιγμές όπως το “Πάλι Σε Βροχή”, “Κοχύλια Στο Βυθό”, “Προτάσεις Και Αποφάσεις”, τραγούδια τα οποία δείχνουν κατά τη γνώμη μου τι ακριβώς πρέπει να αποφύγει ο Νίκος Ιωακειμίδης στο μέλλον, αν φιλοδοξεί να ανεβάσει και άλλο τον πήχη των προσωπικών του καταθέσεων.
