Το παιδικό τραγούδι στην Ελλάδα έχει κατά καιρούς γνωρίσει μεγάλες δόξες χάρη σε δισκάρες όπως το Εδώ Λιλιπούπολη, την Περπερούνα της Δόμνας Σαμίου, ή το πιο πρόσφατο Μυστικά Του Κήπου του Νίκου Κυπουργού. Χάρη σε αυτές τις δουλειές υποχώρησε σιγά-σιγά μια ευρέως διαδεδομένη κάποτε λογική που ήθελε τα παιδιά ανίκανα να καταλάβουν κάτι περισσότερο από το “Μια Ωραία Πεταλούδα”, την ίδια όμως στιγμή η κλάση τους έριξε έναν βαρύ ίσκιο σε όσους νέους δημιουργούς επιθυμούν να καταπιαστούν με το άθλημα. Την πρόκληση αυτή δέχτηκε ο Κύπριος συνθέτης Γιώργος Χατζηπιερής, γνωστός ίσως σε μερίδα του κοινού από το συλλογικό album Θαμώνες (1995), καταθέτοντας τον Τεμπέλη Δράκο. Ο Τεμπέλης Δράκος έχει τις αδυναμίες του, γενικά όμως είναι ένα σύνολο με χαρακτήρα και πολλά γνωστά ονόματα του λεγόμενου «έντεχνου» χώρου στις φωνές (Ελευθερία Αρβανιτάκη, Φοίβος Δεληβοριάς, Σωκράτης Μάλαμας, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Λιζέτα Καλημέρη, Σοφία Παπάζογλου). Τα περισσότερα από τα τραγούδια του είναι συμπαθητικά (“Ελεφαντάκι”, “Το Σκουλουκούιν”, “Για Τα Πα Τα”, “Γυάλινη Μικρή Κουκλίτσα”), το κύριο πρόβλημά τους όμως είναι ακριβώς πως αδυνατούν να υπερβούν αυτό το αισθητικό όριο. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η ονειρεμένη “Γιορτή Των Αστεριών”, ένα διαμαντάκι για μικρούς και μεγάλους με τη φωνή της Σοφίας Παπάζογλου, το οποίο ξεχωρίζει νομίζω με χέρια και με πόδια. Στον αντίποδα βρίσκονται στιγμές όπως το “Καρυδότσουφλο” και το “Της Πόλης Τα Φωτάκια” - αμφότερα ερμηνευμένα από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη - η θεματική των οποίων βρίσκω πως είναι αρκετά ενήλικη και η διαπραγμάτευσή τους άχρωμη, ανακυκλώνοντας πολυχρησιμοποιημένα «έντεχνα» μοτίβα. Αποτυχημένα επίσης θεωρώ τα τραγούδια “Το Τέρας Της Κυκλοφορίας” και “Λούκυ Λουκ”, έστω και αν διαθέτουν ευρηματικές και πρωτότυπες ιδέες. Κι αυτό γιατί το μεν πρώτο τυγχάνει μιας αδιάφορης μελωδίας και το μεν δεύτερο αυτοαναιρείται με το άγαρμπο refrain «Είναι το πρώτο το πιστόλι μες στη δύση/Έχει μαγκιά και κάνει ό,τι του καπνίσει/Είναι λεβέντης με ψυχή, είναι σερέτης/Είναι παιδί του φαρ ουέστ, είναι ρεμπέτης». Έστω πάντως και έτσι ο Τεμπέλης Δράκος παραμένει μια φροντισμένη και αξιοπρεπής πρόταση στο παιδικό τραγούδι. Σε καμία βέβαια περίπτωση δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των albums που αναφέρονται στην αρχή του κειμένου, είναι όμως μια δουλειά δοσμένη με δροσιά, χιούμορ και ευαισθησία.
