Μόνο ακούγοντάς τα συγκεντρωμένα συνειδητοποιείς πόσα από τα καλύτερα τραγούδια της Ελευθερίας Αρβανιτάκη βρίσκονται σκόρπια σε albums άλλων συναδέλφων της. Το διπλό cd Δρόμοι Παράλληλοι δεν περιέχει βέβαια όλες ανεξαιρέτως τις ως τώρα συμμετοχές της, βρίσκει όμως χώρο για τριανταπέντε από αυτές, ενώ προσθέτει επίσης δύο νέα τραγούδια και τρεις ανέκδοτες ως τώρα ζωντανές ηχογραφήσεις. Ήδη από το 1981, πριν καλά-καλά η νεορεμπέτικη Οπισθοδρομική Κομπανία στην οποία ήταν τότε μέλος ηχογραφήσει το ντεμπούτο της, η Ελευθερία Αρβανιτάκη τραγουδούσε το “Σε Θέλω” στα ιστορικά Μπαράκια πλάι στον Βαγγέλη Γερμανό και τον Διονύση Σαββόπουλο, ξεκινώντας έτσι με το δεξί την παράλληλη δισκογραφία της. Φανέρωσε κατόπιν εξαιρετικό γούστο στις συνεργασίες της και σημάδεψε με τη φωνή της κάποια από τα σπουδαιότερα «έντεχνα» τραγούδια της δεκαετίας του 1980, όπως το θεσπέσιο “Στις Άκρες Απ’ Τα Μάτια Σου” του Γιώργου Ζήκα, το συγκινητικό “Όχι Μαζί” του Νίκου Μαμαγκάκη, το επιτυχημένο “Στην Αρχή Του Τραγουδιού” του Νίκου Ξυδάκη, το εκλεκτό “Ερωτικό” σε ποίηση Ναπολέοντος Λαπαθιώτη και βέβαια το πολυλατρεμένο “Κόκκινο Φουστάνι” του Σταύρου Κουγιουμτζή. Η συνέχεια υπήρξε ανάλογη και ίσως μάλιστα ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, από την άποψη ότι κατά τη δεκαετία του 1990 η Αρβανιτάκη βρήκε το προσωπικό της στυλ, γενόμενη μία από τις μεγαλύτερες εγχώριες star και δείχνοντας πώς μια τραγουδίστρια με όχι σπουδαία είναι η αλήθεια τεχνικά προσόντα μπορεί να διακριθεί, δείχνοντας σύνεση στο τι τραγουδάει, βάζοντας ψυχή στις ερμηνείες της και χειριζόμενη με μέτρο τις φωνητικές της ιδιαιτερότητες. Το συγκλονιστικό “Θέλω Να Σε Δω” από το soundtrack της τηλεοπτικής σειράς Αναστασία, το απίθανο “Μηδέν” σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους Λάκη Λαζόπουλου, το θαυμάσιο “Κι Όλα Αρχίζουν Αλλιώς” του Δημήτρη Παπαδημητρίου, αλλά και το Ποντιακό beat του “Τι Λείπει” του Νίκου Πορτοκάλογλου και η φετινή συνεργασία-έκπληξη με τους Ρόδες στο “Φοβάμαι (Δεν Είναι Ο Κόσμος Σου Αυτός)” είναι τραγούδια αντάξια των καλύτερων στιγμών από τα προσωπικά της albums κατά τα χρόνια αυτά.Αναμφίβολα μέσα σε τόση πληθώρα υλικού δεν γίνεται να μην υπάρχουν και αδυναμίες. Και το Δρόμοι Παράλληλοι αποδεικνύει εδώ κι εκεί πως υπήρξαν και κάποιες ατυχείς στιγμές στην παράλληλη διαδρομή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, σαν τα “Στα Ρόδα Της Αυλής Μου”, “Πυρκαγιά Με Πυρκαγιά”, “Έχω Ξεχάσει Τ’ Όνομά Μου” ή το πολυδιαφημισμένο μα τελικά άχρωμο ντουέτο της με τη μεγάλη Cesaria Evora στο “Sodade”. Οι δε νέες ηχογραφήσεις ήταν κατά την άποψή μου περιττές, αφού το “Κρύβομαι Στο Αντίο” δεν είναι παρά μια αδιάφορη ελληνική εκδοχή του “El Universo Sobre Mi” των Μεξικανών Amaral, ενώ το μόνο ενδιαφέρον στη διασκευή του Χατζιδακικού “Κάπου Υπάρχει Η Αγάπη Μου” είναι η τολμηρή ενορχήστρωση του Νικήτα Κλιντ των Ρόδες. Παρ’ όλα αυτά το Δρόμοι Παράλληλοι δεν παύει να είναι ένα αξιόλογο σύνολο και μια πολύτιμη προσθήκη στη δισκοθήκη όσων παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν στον χώρο του λεγόμενου «έντεχνου».
