Το νέο album της Μαρινέλλας φέρει την υπογραφή του Γιώργου Θεοφάνους, ενός δημιουργού ο οποίος ενώ απόκτησε φήμη γράφοντας τραγούδια για την Ευρυδίκη, τους One ή την Άντζελα Δημητρίου εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια να ισορροπεί ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, συνεργαζόμενος από τη μια με τη Χάρις Αλεξίου και από την άλλη με την Πέγκυ Ζήνα. Η ίδια η Μαρινέλλα περπατάει εδώ και δεκαετίες στο ίδιο τεντωμένο σκοινί και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με έκπληξη το ότι ο δρόμος της συναντήθηκε κάπου με αυτόν του Θεοφάνους. Πόσο μάλιστα όταν κάποιοι έσπευσαν να ξινίσουν γιατί τραγούδησε Λίνα Νικολακοπούλου στην προηγούμενη δουλειά της (για την κίνηση και όχι για το αποτέλεσμα), ωθώντας την ίσως έτσι να αφήσει τις εξερευνήσεις και να επιστρέψει σε πιο οικεία μονοπάτια. Το Τίποτα Δεν Γίνεται Τυχαία είναι ένας εκσυγχρονισμένος ελαφρολαϊκός δίσκος, όπου τα μπουζούκια συνυπάρχουν σε μετρημένες δόσεις με έναν ήχο οι καταβολές του οποίου βρίσκονται στη δυτική mainstream pop των ημερών μας. Παρά όμως την καλογυαλισμένη παραγωγή οι στίχοι προδίδουν τελικά μια αισθητική που περισσότερο έχει να κάνει με τη λογική των εγχώριων εποχιακών «σουξέ», παρά με αυτή τραγουδιών τα οποία φιλοδοξούν να παίζονται και πέντε-δέκα χρόνια μετά. Οι ενστάσεις μου αφορούν κυρίως τον τρόπο παρουσίασης των υποθέσεων της καρδιάς, αφού η αγάπη πότε ακούγεται κοινότυπη και χλιαρή (“Έτσι Είναι Η Αγάπη”, “Πάντα Κάτι Μας Λείπει”), πότε υπερβάλλει σε δραματικότητα (“Αυτός Το Ξέρει”) και πότε διεκπεραιώνεται με ομοιοκαταληξίες που προσωπικά βρίσκω της ευκολίας, όπως π.χ. «Σήκω και χόρεψε μες στο άπειρο/Το ραντεβού σας ήταν άκυρο» (“Της Μοναξιάς”) ή «Τα σύννεφα μου ‘μάθαν το γαλάζιο/Τα κύματα ν’αράζω/Κι εσύ που με κοιτάς απορημένος/Σε μια στιγμή έγινες ξένος» (“Έχω Μάθει”). Μοναδική εξαίρεση στα παραπάνω αποτελεί το χαριτωμένο refrain του “Ποιος Θα Μου Πει Το Σ’ Αγαπώ”, όπου συμμετέχει και η Γλυκερία.Αν κάτι σώζει τελικά το album είναι η Μαρινέλλα. Αυτή η σπουδαία ερμηνεύτρια - συναρπαστική και στην ηλικία των εβδομήντα ετών - υπερασπίζεται αφοπλιστικά το αδιάφορο υλικό της νέας της δουλειάς, με ερμηνείες από καρδιάς, όπως άλλωστε έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν σε μετριότατα κατά τα άλλα albums. Τελειώνοντας την ακρόαση δεν νιώθεις την ανάγκη να γυρίσεις να ξανακούσεις κάποιο από τα τραγούδια. Συνειδητοποιείς αντιθέτως ότι το μόνο πράγμα που δεν χάιδεψε απλά για λίγο τα αυτιά σου αλλά βρήκε κατευθείαν τον δρόμο για την καρδιά ήταν η φωνή της…
