Ακούγοντας τους Takim αισθάνεσαι συχνά-πυκνά ότι από ένα περίεργο καπρίτσιο του σύμπαντος άνοιξε κάπου μια ρωγμή στον χρόνο και μεταφέρθηκε στις μέρες μας μια από τις μπάντες της παλιάς Κωνσταντινούπολης. Κι όμως πρόκειται για ένα καινούργιο ελληνικό group, αποτελούμενο από οκτώ συνολικά οργανοπαίκτες και τραγουδιστές, το οποίο πραγματοποιεί μόλις το ντεμπούτο του με το παρόν album. Τέτοιο συγκρότημα εγώ προσωπικά έχω να ακούσω από τις μέρες των Βόσπορος. Στο album τους συνυπάρχουν αρμονικά - μέσα σε μια πανδαισία από ούτια, κλαρίνα, βιολιά και νταραμπούκες - δημοτικά ελληνικά τραγούδια από τη Ρούμελη, τη Θράκη και τη Μικρά Ασία, με συνθέσεις Τούρκων μουσικών αλλά και παραδοσιακές μελωδίες από τη Βουλγαρία και την Αρμενία. Η τεχνική κατάρτιση των Takim είναι εντυπωσιακή και δίνει στο σύνολο έναν αξιοζήλευτο χαρακτήρα επαγγελματισμού. Δεν πρόκειται όμως για τίποτα δυσθεώρητους βιρτουόζους, αλλά για μουσικούς με μεράκι και φαντασία, στα χέρια των οποίων το υλικό που διαλέγουν να μας παρουσιάσουν ακτινοβολεί από ζωντάνια. Στιγμές όπου μπορεί να σταθεί κανείς είναι τα θαυμάσια οργανικά “Grivo Horo” και “Can?nim (Ψυχή Μου)”, η εξαιρετική μείξη του “Night in Tunesia” με το παραδοσιακό Αρμένικο “Malatia”, η “Πέργαμος” και βέβαια το “Soyleyemem Derdimi (Δεν Μπορώ Τον Καημό Μου Να Πω)”, τραγουδισμένο απολαυστικά από την Eda Karaytug, μια καλεσμένη του group από την Τουρκία. Κάποια βέβαια πράγματα θα μπορούσαν κατά την προσωπική μου εκτίμηση να είναι καλύτερα. Η επιλογή ας πούμε του “La Estiba” ήταν εντελώς παράταιρη και απείλησε χωρίς ιδιαίτερο λόγο τη συνοχή του album. Επίσης οι εκτελούντες τα φωνητικά Θωμάς Κωνσταντίνου όσο και ο Κώστας Μερετάκης χρειάζονται να δουλέψουν περισσότερο τις ερμηνείες τους, γιατί υπήρξαν στιγμές (“Χανουμάκια”, “Τα Νταούλια Κρουν”) όπου χρειαζόταν περισσότερο συναισθηματικό χρώμα εκ μέρους τους. Αυτές πάντως οι παρατηρήσεις δεν αναιρούν το αξιόλογο του συνόλου. Δεν ξέρω τι τύχη περιμένει τους Takim (οι καιροί γίνονται ολοένα και πιο δύσκολοι για δουλειές τέτοιου χαρακτήρα), αξίζουν όμως θερμά συγχαρητήρια τόσο στους ίδιους όσο και στον Παντελή Θαλασσινό που τους ανακάλυψε και πίστεψε σε αυτούς.
