Το μεγαλύτερο μέρος του 12 Μέρες Στη Jamaica ηχογραφήθηκε σε ένα ταξίδι-σταθμό για τους επταμελείς Locomondo στο νησί της reggae (με τη συνεργασία μάλιστα Τζαμαϊκανών μουσικών) και η κυκλοφορία του φέρνει ανέλπιστα καλοκαιρινά vibes μέσα στο αθηναϊκό καταχείμωνο. Ενώ όμως διαθέτει αρετές που βγάζουν μάτι το σύνολο προκύπτει τελικά άνισο, εξ’ αιτίας ορισμένων αψυχολόγητων αυτογκόλ.Οι Locomondo είναι μπάντα με δυνατότητες για πολύ περισσότερα από όσα δίνουν εδώ. Πρόκειται για ένα σφιχτοδεμένο και καλοκουρδισμένο group, με γνώση του ska και reggae χώρου και γνήσια αγάπη για τις εξωτικές αυτές μουσικές. Τα οργανικά τους “Drum Song” και “Ska Της Μεσογείου” προσφέρουν αποδείξεις για αυτό, όπως και οι καλοστεκούμενες αγγλόφωνες συνθέσεις “New Day Rising” και “Reggae Music”. Κατόρθωσαν επίσης να δέσουν πετυχημένα τον ελληνικό στίχο με τους ήχους της Καραϊβικής στο χιουμοριστικό “Δεν Κάνει Κρύο…”, το οποίο αποτελεί ήδη ένα ραδιοφωνικό hit, ενώ τόλμησαν και μια «ανίερη» διασκευή της “Φραγκοσυριανής” του Μάρκου Βαμβακάρη, η οποία μπορεί να μην έπεισε για την αναγκαιότητα του εγχειρήματος, ήταν όμως αξιοπρεπέστατη και δεν διέσυρε το group, όπως πολύ εύκολα θα μπορούσε να συμβεί.Οι παραπάνω όμως καλές εντυπώσεις αμαυρώνονται από κάποιες πολύ ατυχείς επιλογές, εξ’ αιτίας των οποίων το σύνολο μπάζει τελικά. Το τραγούδι “Κάμερα”, ας πούμε, επιχειρεί να συζητήσει τις κάμερες παρακολούθησης που μπήκαν στη ζωή μας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες μέσα σε ένα μελωδικό φόντο εντελώς παράταιρο με την κριτική ματιά των Locomondo στο θέμα, με αποτέλεσμα να ακούγεται χαζοχαρούμενο. Το “Brain Control” πάλι θίγει με έξυπνες αιχμές την τηλεοπτική κατάντια της νεοελληνικής πραγματικότητας, καταφεύγει όμως στο refrain-τσιχλόφουσκα «Brain control, τηλεκοντρόλ (δις)/αυτογκόλ, τηλεκοντρόλ, brain control, τηλεκοντρόλ» χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος για μια τέτοια «εύκολη» έκπτωση στον στίχο. Τα χειρότερα όμως συμβαίνουν στο “Φαίη”, όπου μια συμπαθέστατη μελωδία χαραμίζεται για να ντύσει στίχους του τύπου «Νόμιζα πως θα βγαίναμε έξω/έλα όμως που έπεσα έξω/και πριν προλάβω να τρέξω/μου πέταξε τα μάτια έξω». Κάτι τέτοιες στιγμές αποδεικνύονται τελικά βαρίδια τα οποία εγκλωβίζουν δυστυχώς το γενικό σύνολο σε μια συμπαθητική μετριότητα. Και είναι κρίμα γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα.
