Οι εκπλήξεις συνεχίζουν να έρχονται από τη συμπρωτεύουσα, εκεί τουλάχιστον δισκογραφήθηκε ετούτη η παρθενική δουλειά ενός νεαρού μουσικού από τις Σέρρες, του Κωνσταντίνου Βοζίκη και της παρέας που τον βοηθάει να υλοποιήσει το ηχητικό του όραμα. Ακούγοντάς το, ήμουν σίγουρος ότι πίσω από τη δημιουργία του δίσκου κρυβόταν μία αγάπη για το νεοκυματικό ήχο της Μ. Βρετανίας των αρχών των ‘80ς, η ηλικία όμως του Βοζίκη (μόλις 22 χρονών) μάλλον καθιστά άκυρη την υπόθεση. Προφανώς λοιπόν συμπίπτουν τα κοινά κίνητρα πίσω από την ηχογράφηση αυτής της δουλειάς και του παραπάνω κινήματος, χώρια που η DIY αισθητική είναι εκ των συνθηκών παρούσα, απ’ τη στιγμή που ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε σπίτια και μικρά στούντιο. Δεν έχουν μεγάλη σημασία όλα όσα προαναφέραμε εφόσον το αποτέλεσμα σε κερδίζει, και στην περίπτωση του “Armed Angles…” έχουμε να κάνουμε με ένα άλμπουμ που μπορεί και το κάνει, ακόμη κι αν κινείται τη μία στιγμή στον σκοτεινό, κοφτερό ήχο του industrial και την άλλη στον ονειρικό, γλυκό ψίθυρο μιας ευγενικής ποπ μελωδίας. Οι ιδέες των 2L8 παίζουν με άνεση ανάμεσα στο απαιτητικό και το ευπρόσιτο, αν και η ακαθόριστη ταυτότητα της μουσικής τους (που σε καμία περίπτωση δεν φαντάζει εδώ σαν μειονέκτημα) δύσκολα μπορεί να απευθυνθεί και να συναντήσει φίλους σε ακροατές που δεν έχουν στο «κοντέρ» τους πολλές ώρες μουσικών αναζητήσεων. Το “When The Sun Finally Rose” θα μπορούσε να είναι στολίδι στο playlist ενός εναλλακτικού ραδιοσταθμού, αλλά κι ένα κομμάτι όπως το εννιάλεπτο “Still Ignoring Me?” θα μας έκανε να θριαμβολογούμε εάν το ακούγαμε σε ένα άλμπουμ μιας εταιρίας όπως η Secretly Canadian για παράδειγμα ή η Young God. Δεν έχει νόημα να κοιτάζουμε στο εξωτερικό ενώ υπάρχει το δυναμικό να μας απασχολεί η εγχώρια παραγωγή, κυρίως αυτή που γίνεται με λιγοστά μέσα μεν, ξεχειλίζει από ιδέες και όνειρα δε. Το άλμπουμ των 2L8 είναι ένα τέτοιο μικρό θαύμα, ένα ολοκληρωμένο έργο που εκφράζει πολλαπλά συναισθηματικά βιώματα και μπορεί να σε μεταφέρει επί 45 λεπτά σε όλες τις πτυχές του φωτός και του σκοταδιού. Οι Nine Inch Nails πέρασαν από εδώ και άφησαν τις ευχές τους, το ίδιο έκαναν και οι Rothko αλλά και οι Sound, και μία ανάλογη περίπτωση δεν θυμόμαστε να έχουμε συναντήσει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και πουθενά αλλού. Κι όσο σκεφτόμαστε πως όλα όσα περιγράφουμε παραπάνω είναι στο μεγαλύτερό τους μέρος το έργο ενός παλικαριού 22 χρόνων από τις Σέρρες, σκεφτόμαστε ότι, δεν μπορεί, το μέλλον δεν μπορεί παρά να προμηνύεται λαμπρότατο.
