Ο Γιάννης Κυριακίδης γεννήθηκε στην Λεμεσό αλλά είχε την τύχη να μεγαλώσει στην Αγγλία και να καταλήξει στο Άμστερνταμ. Γιατί τύχη; Επειδή με τη μετεγκατάστασή του αυτή κατάφερε να βρει τους πόρους, τα μέσα και τους συνεργάτες για να φέρει εις πέρας τα μεγαλεπήβολα σχέδια του που περιλάμβαναν μοντέρνα σύνθεση, ηλεκτρονικούς πειραματισμούς, performance και γενικώς οτιδήποτε το αντικομφορμιστικό και περιπετειώδες θα εγκλωβιζόταν στα ελληνοκυπριακά δρώμενα. Μετά από σχεδόν μια πενηντάδα (!) συνθέσεις, πάμπολλες κυκλοφορίες (αρκετές κάτω από την ετικέτα Unsounds που δημιούργησε ο ίδιος με τον Andy Moor των Ex) και μερικές ‘ηλεκτρονικές όπερες’ παρουσίασε πρόσφατα το project Buffer Zone με θέμα τη διχοτόμηση της Κύπρου και επίκεντρο τη Νεκρή Ζώνη. Πρωταγωνιστική φιγούρα είναι ένας κυανόκρανος σε μια μοναχική και ανούσια αποστολή, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα. Σίγουρα μια ματιά στο πρόβλημα της Κύπρου από μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα σκοπιά.Αρκετά περίεργη είναι και η μορφή του έργου, που αποτελείται από 66 αποσπάσματα, με μέση διάρκεια το ένα λεπτό. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει το πιάνο και το τσέλο του εξαίρετου Νίκου Βελιώτη. Επίσης υπάρχουν διάσπαρτοι ήχοι τους οποίου ο Κυριακίδης ηχογράφησε από την περιοχή της Νεκρής Ζώνης, απαγγελίες με τις εμπειρίες και τις σκέψεις του κυανόκρανου, και άλλοι ηλεκτρονικά επεξεργασμένοι θόρυβοι και συχνότητες. Μουσικά κατευθύνεται από τους περίεργους αυτοσχεδιασμούς του πιάνου και του τσέλου και τις ψηφιακές ακροβασίες που αναλαμβάνει ο ίδιος ο Κυριακίδης. Στην ουσία πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό κολάζ ήχων παρά για ολοκληρωμένες συνθέσεις. Πετυχαίνει όμως απόλυτα το στόχο του, ο οποίος είναι να εκφράσει το όλο κλίμα απόγνωσης, απομόνωσης και ψυχροπολεμικής ηρεμίας και υποθάλπουσας έντασης. Το έργο είναι καλό αλλά στο cd έχουμε την μια μόνο πλευρά του. Η ολοκληρωμένη performance δόθηκε σε διάφορες εκδηλώσεις στην Ολλανδία (με την επιδότηση της Ολλανδικής κυβέρνησης) στις οποίες το κοινό ήταν χωρισμένο στα δυο από την οθόνη στην οποία προβάλλονταν σκηνές από τη Νεκρή Ζώνη, το πιάνο και το τσέλο ήταν επίσης χωρισμένα, ενώ ο performer περιφερόταν και στις δυο πλευρές. Τέτοιες εκδηλώσεις είναι μάλλον υπερβολικά πρωτοποριακές για να ασχοληθεί μαζί τους και το δικό μας υπουργείο πολιτισμού…
