Η ζωή του Άκη Περδίκη είναι όσο πιο rock μπορεί να είναι η ζωή ενός έλληνα ντράμερ. Μέσα δεκαετίας του ’70 βρέθηκε για σπουδές στη Νέα Υόρκη και έκτοτε μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο Μεγάλο Μήλο και τη Αθήνα. Μέχρι σήμερα, έχει παίξει με τους Φατμέ, Παύλο Σιδηρόπουλο, Annabouboula, έχει ανέβει στη σκηνή του θρυλικού CBGB’s, έχει ηχογραφήσει με τους Σπυριδούλα, Μουσικές Ταξιαρχίες, Sky Saxon, έχει γράψει κείμενα για μουσική σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, έχει περάσει και από το ραδιόφωνο, έχει δουλέψει σε δισκάδικο, ενώ, ειδικά στη Νέα Υόρκη έχει κάνει τις πιο απίθανες δουλειές. Όλο αυτό το lifestyle είναι μεν έκδηλο στο πρώτο του προσωπικό άλμπουμ, πλην όμως, όχι τόσο πολυσυλλεκτικά όσο θα θέλαμε. Κανείς δεν απαιτεί από τον Άκη Περδίκη να γίνει απότομα ο Έλληνας Lou Reed, πλην όμως, αφενός η φωνή του δεν έχει ούτε το βάθος ούτε την εκφραστικότητα που απαιτούν μερικές συνθέσεις κι αφετέρου οι στίχοι του ίσως να ακούγονταν λιγότερο απλοϊκοί στα αγγλικά – «δεν υπάρχει διαφορά παρά μόνον διαφθορά», «η σιωπή είναι χρυσός αλλά ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός»... Αξιοπρεπής δουλειά, με κάμποσες συμπαθητικές στιγμές και μία ζεστή, lo fi παραγωγή, που, αν κυκλοφορούσε έξι χρόνια νωρίτερα, όταν το ελληνόφωνο ροκ ήταν σαφώς πιο δημοφιλές, ενδεχομένως να είχε καλύτερη τύχη. Το φθινόπωρο του 2005, όμως, ακόμα και τα 500 αντίτυπα που τυπώθηκαν δύσκολα θα εξαντληθούν. Είναι, πάντως, κρίμα που κάποιες καλές ιδέες [αλίμονο, ο άνθρωπος, αν μη τι άλλο, έχει ακούσματα και παραστάσεις] περνούν σε δεύτερη μοίρα, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο βασικός σκοπός του Άκη Περδίκη - να κερδίσει ένα στοίχημα που, προφανώς, έβαλε με τον εαυτό του πριν πολλά χρόνια: ένα καθαρά προσωπικό [με όλες τις έννοιες του όρου] άλμπουμ. Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια, απαλλαγμένη από αυτές τις εγωκεντρικές εμμονές.
