Οι Ινφο, αποτελούμενοι από τους Πέτρο Μαγγανάρη και Γιώργο Παπουτσή, σχηματίστηκαν το 2001 και φέτος μόλις κατάφεραν να ολοκληρώσουν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά -ένα δεμένο σύνολο δεκατεσσάρων αρκούντως χορταστικών συνθέσεων. Το intro γίνεται Σεπτέμβρης και για δυόμισι λεπτά σε παρασύρει σε μια μελωδική techno minimal θάλασσα. Για πρώτη φορά εδώ και αρκετό καιρό δεν με ξενίζει ο ελληνικός στίχος σε τέτοιου είδους εγχώρια μουσική, και γι’ αυτό είναι υπεύθυνη η Χριστίνα Γιαγκούλη που μας εισάγει στη “Μάζα”, που είναι και το πρώτο single του δίσκου, πριν ακολουθήσει το trip-hop (ή μήπως hip-hop αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ;) παιχνίδι. Η “Αναμονή” αξίζει το κόπο και ανταμείβεται συνεχίζοντας στα χνάρια του προηγηθέντος, αλλά με μια Red Snapper στρατηγική. Η jazzy εικόνα τους δεν αργεί να φανεί και στην “Απόσταση” ο Κωνσταντίνος Κατσαρός συνοδεύει άψογα και χωρίς υπερβολές, τους στίχους του Χρήστου Κελίδη. Κάπως έτσι κινείται στο χώρο και το “Κάτω ηχείο”, ενώ η “Θάλασσα” μοιάζει να είναι η συνύπαρξη του Aphex Twin με τον Dj Cam επί γαλλικού εδάφους. Σε πιο light drum ‘n’ bass γραμμές βρίσκονται τα “Λικ” και “Όχι”, με τα φωνητικά της Εύης Κουρτίδου στο δεύτερο να δίνουν προσωπικότητα στο αποτέλεσμα. Ακόμα και στις ambient deep-house διαδρομές τους (που δεν είναι και η αγαπημένη μου κατεύθυνση) τα καταφέρνουν μια χαρά με τα “Κάθε βράδυ”, “9.30” και “Γ.Α.”.Στο μοναδικό σημείο που κάπως μου τα χαλάει το σύνολο είναι η “Προσευχή”, όπου καθόλου άσχημο τραγούδι δεν είναι, αλλά περισσότερο θα ταίριαζε σε δίσκο του Χατζηγίαννη παρά εδώ.Οι επιρροές των Ινφο πολλές και αρκετά εμφανείς, όμως δεν φτάνουν ποτέ στο σημείο αντιγραφής αλλά μένουν στο στάδιο της αφομοίωσης και αναπαραγωγής μέσω του δικού τους μουσικού πρίσματος. Επιτέλους μπορώ να μην χρησιμοποιήσω το κλισέ «για Έλληνες καλοί είναι». Είναι πολύ καλοί έως και απαραίτητοι για τους για τους φαν του είδους.
