Το έργο «Δάκρυα του Ονείρου» αποτελεί ένα ενδιαφέρον εγχείρημα. Χρησιμοποιώ τη λέξη έργο, γιατί στην ουσία δεν πρόκειται απλά για ένα δίσκο, αλλά για το αποτέλεσμα της σύμπραξης του μουσικοσυνθέτη Socos, του φωτογράφου Παναγιώτη Λάμπρου και της ομάδας “The Live Project Band”.Το cd κυκλοφορεί με τη συνοδεία ενός φωτογραφικού booklet και ενός dvd και τo μουσικό μέρος του αποτελείται από δεκαέξι συνθέσεις του Socos, οι οποίες έχουν ως κεντρικό άξονα αναφοράς την κιθάρα. Οι συνθέσεις μετατοπίζονται ευέλικτα από το κλασικό ροκ και την κλασική μουσική, στην ψυχεδέλεια και από τα ambient και τα beats στο σκληρό -instrumental- metal! Εξαιρετική, λοιπόν, η ικανότητα του συνθέτη όσον αφορά στο εκτελεστικό και ενορχηστρωτικό επίπεδο και πολύ καλές οι συμμετοχές των μουσικών που πλαισιώνουν το όλο πόνημα. Τα δε κομμάτια, όσο ετερόκλητα και να είναι, έχουν ως κοινό παρονομαστή την κιθάρα και τις μεταποιήσεις των ήχων της. Οι συνθέσεις είναι άκρως ελκυστικές, καθώς δεν περιορίζονται μόνο στις εμφανείς επιρροές του συνθέτη, αλλά αποτελούν και ένα δημιουργικό βήμα προς τα εμπρός. Δίνουν την ευκαιρία στον ακροατή να νιώσει ότι η τεχνολογία μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με τις κλασικές δομές και ότι οι ασκήσεις ύφους μπορούν κάλλιστα να εξελιχθούν σε εξαιρετικές δημιουργίες με προσωπικό στίγμα. Το εικαστικό μέρος αποτελείται από φωτογραφίες που τραβήχτηκαν μετά την ολοκλήρωση των συνθέσεων. Ο Παναγιώτης Λάμπρου ντύνει με τις φωτογραφίες του τα κομμάτια του δίσκου, βασιζόμενος εξ ολοκλήρου στη θεματική του τελευταίου. Η ασπρόμαυρη αισθητική της φωτογραφίας και οι νότες δίνουν μια νέα διάσταση στην ιδέα ότι οι τέχνες συνυπάρχουν, δράττοντας επιτυχώς από κοινού. Το αρχιτεκτόνημα έρχεται να ολοκληρώσει το πολύ ενδιαφέρον dvd, το οποίο εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό με το φωτογραφικό υλικό: οι “Live Project Band” μαγνητοσκοπούνται από τον συνθέτη (σκηνοθετεί και μοντάρει την ταινία) την ώρα που δημιουργούν ζωντανά. Το αξιομνημόνευτο του πράγματος κρύβεται στο ότι τα μέρη του έργου είναι αλληλένδετα και ότι το ένα συμπληρώνει εντυπωσιακά το άλλο. Αν και μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα, καθένα στο χώρο του, εντούτοις οι δημιουργοί επέλεξαν το ρίσκο του διαφορετικού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εν λόγω επιλογή τους δικαίωσε. Πραγματικά πρωτότυπη ως ιδέα!
