Το «Τι δεν έμαθε ο Θεός» είναι ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Φίλιππου Πλιάτσικα και πρώτος μετά την οριστική διάλυση των Πυξ Λαξ. Στα δώδεκα τραγούδια του δίσκου ο ακροατής εντοπίζει στοιχεία της δεκαπενταετούς πορείας του με τους Πυξ Λαξ, αλλά και μια έντονη ερωτοτροπία με πιο ηλεκτρικά μονοπάτια.Τα στιχουργικά πλαίσια στα οποία κινείται είναι ήδη γνώριμα. Αγωνίες της καθημερινότητας, εσωστρεφής διάλογος, νοσταλγία και ένας ειλικρινής απολογισμός των χρόνων που πέρασαν. Ώριμος όσο ποτέ, ο τραγουδοποιός συνδιαλέγεται με τον έρωτα, την αγάπη και τις νοερές διαμάχες που προκαλούν, αναζητώντας μια εξισορροπητική γαλήνη.Τον στιχουργικό καμβά «ντύνει» με δέκα προσωπικές συνθέσεις και δυο διασκευές. Η μια είναι η «Θάλασσα» του Θάνου Μικρούτσικου (σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου), την οποία έχει ερμηνεύσει στο παρελθόν η Ιταλίδα ντίβα, Μίλβα. Η δεύτερη διασκευή είναι στο “Say Something” των πολυαγαπημένων James. Όσον αφορά στη «Θάλασσα», δεν έχω να σχολιάσω κάτι αρνητικά. Δυστυχώς, η δεύτερη διασκευή είναι μάλλον άστοχη, τόσο σε μουσικό επίπεδο όσο και σε στιχουργική απόδοση στη γλώσσα μας. Μου ακούγεται λίγο φτωχή συγκριτικά με την γνωστή εκτέλεση του Tim Booth. Ούτως ή άλλως, είναι συναισθηματικά δύσκολο να γίνει ο όποιος παραλληλισμός.Αν εξαιρεθεί το «Πες Κάτι», ο υπόλοιπος δίσκος κυλάει πολύ ευχάριστα και έχει πολλαπλά θετικά στοιχεία. Μικρές λεπτομέρειες προσθέτουν αλατοπίπερο στην ηχογράφηση (το μαντολίνο, το βιολί, τα έξυπνα κρουστά και το καθιερωμένο, από το παρελθόν, ακορντεόν), η φιλική συμμετοχή του Μάνου Ξυδούς στο «Για Άλλο Ταξίδι» (στο οποίο, μάλιστα, ακούγεται τιμής ένεκεν η φωνή του Bob Marley), του Δημήτρη Μητροπάνου («Ένα Αμάξι με Φτερά», αφιερωμένο στη μνήμη του Che Guevara), του αγαπητού διδύμου Τσακνή-Μαχαρίτσα στο υπέροχο «Χρειάζεται ένα Θαύμα» και της Τάνιας Νασιμπιάν (« Μακάρι να Ήταν Αλλιώς») δίνουν ένα όμορφο στίγμα. Η συνδρομή μιας δυνατής μουσικής ομάδας, που πλαισιώνει τον Πλιάτσικα, δημιουργεί ένα απέριττο ηχητικό τόπο, στον οποίο εναλλάσσονται αρμονικά οι δυναμικές με τις πιο ήπιες στιγμές. Εστιάζοντας την προσοχή του σε πιο ροκ στοιχεία από ότι παλιότερα, ο καθ’ όλα συμπαθής Φίλιππος αφήνει να φανεί τόσο το προσωπικό υπόβαθρό του όσο και η στροφή που κάνει σε σχέση με το παρελθόν των Πυξ Λαξ. Με το «Τι δεν έμαθε ο Θεός» καταφέρνει να ενισχύσει τις γέφυρες που ενώνουν μια επιτυχή πορεία δεκαπέντε ετών με ένα αισιόδοξο μέλλον…
