Σημασία έχουν οι ...μπάντες. Ο Σωκράτης Μάλαμας επέλεξε τη συνταγή Θανάση Παπακωνσταντίνου, όχι μόνο στις προτεραιότητες της ενορχήστρωσης, αλλά και στα ίδια τα πρόσωπα, σχεδόν όλοι οι Λαϊκεδέλικα, ακόμα και το team της παραγωγής, γεμίζουν το "άδειο δωμάτιο". Μέσα του, ο Σωκράτης Μάλαμας μάλλον μοιάζει περισσότερο εσωστρεφής και παράξενος, αλλά παράλληλα και πιο ζεστός, πιο κοντινός σε σχέση με το -πολλές φορές- κλειστοφοβικό τοπίο. Κι άλλες φορές γίνεται καυστικός απέναντι στο νοσηρό οικοδόμημα που τον περιβάλλει, παίρνει θάρρος από τα ξεσπάσματα της κιθάρας και φτύνει τους στίχους λες και είναι η πρώτη φορά που ερμηνεύει το τραγούδι. Άλλοτε φαίνεται να ακολουθεί κιθαριστικές ασκήσεις σε έξοχα κρουστά, άλλοτε απαγγέλει απλώς, άλλοτε μας φέρνει στο μυαλό μια πιο εξηλεκτρισμένη έκδοση του λιτού "Ένα" -άλλωστε μην ξεχνάμε ότι η βάση και των δύο είναι απλώς μια μελωδία σκαρωμένη σε μία κιθάρα. Αυτό που αλλάζει είναι η παραγωγή. Η παραγωγή που φροντίζει ώστε να σου δίνει την ενέργεια ή την ψευδαίσθηση μιας ζωντανής ηχογράφησης, αλλά παρεμβάλλει τα κόλπα της διακριτικα, όπως άλλωστε κάνει και στο Θανάση Παπακωνσταντίνου. Και πάλι καλά, γιατί παρά το ότι το γνωστό, παράξενο, σκληρό χάδι της χροιάς της φωνής του είναι ικανό από μόνο του να σε παρασύρει, μερικές συνθέσεις είναι πράγματι αξιόλογες, αλλά ψάχνουμε με το σταγονόμετρο το αναπάντεχο ή το κολλητικό (ιδίως στο στίχο), εκείνο που θα μείνει να ακούς ξανά και ξανά, όπως στον προκάτοχο του άλμπουμ τούτου, το "'Ενα". Το "Όνειρο" που ισορροπεί ανάμεσα στις συμπληγάδες του ξέγνοιαστου, φευγάτου ακουστικού και του θορυβώδους, μανιασμένου, γκαζωμένου ηλεκτρικού, είναι πράγματι όνομα και πράγμα κι αρκεί να αμβλύνει τις αντιστάσεις μας, το "Παιχνίδι με τα μαύρα" μας θυμίζει τις καλές εποχές του θεσσαλονικιώτικου rock, ενώ στη "Σπηλιά του Δράκου" ο Μάλαμας φτάνει να συναντά επιτυχημένα (αν και όχι ξεκάθαρα) το θόρυβο των Bad Seeds και τον σκοτεινό εκλεκτικισμό του Tom Waits. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση του ανολοκλήρωτου, η συνολική κρίση μας να διέφερε κατά πολύ...
