H Δέσποινα Ολυμπίου δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενη στο χώρο, έχει προϋπάρξει παρελθόν στο χώρο του έντεχνου. Γράφαμε μάλιστα το 2000 σχολιάζοντας το ντεμπούτο της (κείμενο: Σωτηρία Μάλφα) ότι η στυλιστική οπτική των περισσότερων ντεμπούτο album στην Ελλάδα καθορίζει και την όχθη ("εντέχνων" ή "εμπορικών") στην οποία θα κινηθούν, χωρίς πολλές φορές να εξετάζουμε αν η χρησιμοποίηση μιας μανιέρας του εντέχνου και του λαϊκού συνιστά καλύτερη πρόταση από ένα πιο τολμηρό "εμπορικό" pop καλλιτέχνη. Να λοιπόν που τέσσερα χρόνια μετά η Κύπρια ερμηνεύτρια κυκλοφορεί ένα ποπ δίσκο, χωρίς βέβαια να επιχειρεί υπερβάσεις. Αυτή τη φορά υπηρετεί απλώς ένα άλλο στυλ που δεν ρέπει προς την ευτέλεια, είναι αξιοπρεπές, αλλά μέχρι εκεί, ενώ το σύνολο του υλικού δεν κινείται στα ίδια επίπεδα. Το "Cu Nme", του Ναπολιτάνου Enzo Gragnaniello, που μετατρέπει ο Soumka σε ένα "Nα 'σουν αλλιώς" με τη γνώριμη παραγωγή στα πρότυπα του William Orbit, είναι μια πολύ έξυπνη ιδέα, αλλά το ακούσαμε και στο προηγηθέν single. Το "Θυμάμαι όσα είχες πει" που της έδωσαν τα Κίτρινα Ποδήλατα, είναι ίσως η καλύτερή τους σύνθεση, αλλά η παραγωγή θυμίζει διασταύρωση ρυθμού Πυξ Λαξ αλά "Μοναξιά μου όλα" (πόσες φορές θα το ξανακούσουμε από τη "μοντέρνα ελληνική ποπ";) και αλά Roxette κιθάρων που συναντήσαμε στo τελευταίο του Χατζηγιάννη που κάνει και την παραγωγή. Το "Δεν Έχω Λόγια" (σε μουσική Χατζηγιάννη και στίχους Ελεάνας Βραχάλη) μας θυμίζει και πάλι τη mid-tempo ποπ του σκανδιναβικού διδύμου (βάλτε το δίπλα στο "Do You Get Excited?"), αλλά σαφώς ξεχωρίζει.Από εκεί και πέρα όμως τα standards χαμηλώνουν κι ο δίσκος χωρίς κινείται από το γλυκανάλατο Natalie Imbruglia ύφος ("Απόψε σε Θυμάμαι"), σε κομμάτια που ο προαναφερθείς παραγωγός του δίσκου μάλλον άφησε απέξω από τις προσωπικές του κυκλοφορίες ("Έχουμε λόγο") και αδιάφορες μπλουζάτες μπαλλάντες, στην προσπάθεια απόκτησης ενός μάλλον faux credibility, μέσω τσελεμεντέ. Προσοχή: Τίποτα από εδώ δεν ενοχλεί αισθητικά, μην παρεξηγηθούμε. Άλλωστε ο Δημήτρης Μπέλλος (ποιος είναι υπεύθυνος για το programming στην "Απειλή" της Μαντούς; Το θυμόμαστε αυτό;) που ανέλαβε πλέον τα σκήπτρα από τον Soumka στην ενορχήστρωση και τον προγραμματισμό, ακολουθεί τους Χατζηγιαννικούς κανόνες και φροντίζει για το ελάχιστο αισθητικό αποτέλεσμα.
