Πρόσφατα διάβαζα σε μια εβδομαδιαία free εφημερίδα το σχόλιο συντάκτριας που μιλούσε για το ελληνικό hip hop. Το θέμα ήταν άσχετο αλλά τελείωνε με το σχόλιο ότι αν ακούς ακόμα το συγκεκριμένο είδος μουσικής δεν κάνεις κάτι σωστά. Γέλασα γιατί θυμήθηκα ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα διοργάνωνε μια μέρα της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσικής όπου στο line up της ήταν συγκρότημα ελληνικού hip hop και μάλιστα κακής ποιότητας. Όταν έφτασα στα γραφεία του Avopolis ο Mr. Editor με ενημέρωσε για ένα ορφανό cd που δεν το έπαιρνε κανείς. Το πήρα, χαμογέλασα και άραξα στο σπίτι μου να το ακούσω. Μερικές φορές κάποιοι συνάδερφοι κάνουν το λάθος και μιλούν για την μουσική σαν να είναι ντεφιλέ μόδας. Κάποιοι πιστεύουν ότι κάποια πράγματα είναι trendy και κάποια άλλα δεν αξίζουν καθώς είτε τα περιοδικά και οι εφημερίδες του εξωτερικού δεν τα στηρίζουν ή έκαναν τον κύκλο δημοσιότητας τους και «ποιος να ασχοληθεί μωρέ με τους ανύπαρκτους». Άλλοι είναι τόσο εγωκεντρικοί που αν δεν υπάρχουν για αυτούς δεν θα πρέπει να υπάρχουν και για κανένα. Το ελληνικό χιπ χοπ πότε δεν απέκτησε τις καλύτερες κριτικές αφού οι περισσότεροι το θεωρούν μουσική για πιτσιρικάδες με φαρδιά παντελόνια. Όμως αυτό το είδος έχει δώσει μερικά από τα καλύτερα συγκροτήματα της ελληνικής μουσικής όπως οι FFC, Terror X Crew, Βαβυλώνα και άλλά πολλά που μου διαφεύγουν, ενώ το πρώτο δωδεκάρι των Terror X Crew στην Studio II για μένα μπορεί να συναγωνιστεί άνετα οποιαδήποτε κυκλοφορία του ευρωπαϊκού hip hop. Αλλά είπαμε, «η μουσική αυτή είναι για πιτσιρικάδες». Οι Terror X Crew αποτελούσαν μια από τις καλύτερες μπάντες του είδους και όποιος έχει τιμήσει τα live τους στο An Club θα θυμάται κλασικές βραδιές αδρεναλίνης, οργής και πάνω από όλα δυνατής μουσικής. Οι δύο πρώτοι τους δίσκοι δημιούργησαν φανατικό κοινό και μαζί με άλλες κυκλοφορίες δημιούργησαν την χρυσή εποχή του ελληνικού hip hop σε ότι αφορά την δημοτικότητα της εγχώριας σκηνής. Όμως η κυκλοφορία του Έσετε Ήμαρ δημιούργησε προβλήματα γιατί κάποιοι μίλησαν για φασισμούς, ναζισμούς και άλλα διάφορα συμβάλλόντας στο θάψιμο αυτού του δίσκου. Αυτό που με πείραξε έμενα ήταν ο έντονα διδακτικός χαρακτήρας των στίχων ο οποίος μετά από μερικά κομμάτια άρχιζε και κούραζε απίστευτά. Λοιπές λεπτομέρειες περί πολιτικών και σεξουαλικών προτιμήσεων παρακαλώ υπάρχουν άλλοι συνάδερφοι να τα καλύψουν. Ο καινούργιος δίσκoς βρίσκει τον Άρτεμη και τον Εύθυμη χωρίς τον dj Alex που αποτελούσε τον βασικό παραγωγό της ομάδας. Όμως αντί να χάσουν, αυτό που μπορεί να δει κανείς είναι ένα άνοιγμα σε νέες επιρροές όπως το electro και το r’n b καταφέρνοντας αυτά τα ανοίγματα να μην φαίνονται ως κινήσεις απόγνωσης αλλά μια προσπάθεια να αναδομήσουν τον ήχο τους και να τον φέρουν πιο κοντά στα τρέχοντα δεδομένα. Το Όπως Πρώτα αποτελεί ίσως το καλύτερο παράδειγμα που η αρχαία γλώσσα συνδυάζεται άνετα με την δημοτική και δημιουργούν ένα απροσδόκητα funky αποτέλεσμα. Όμως το πρόβλημα είναι ότι αποτελεί και το μοναδικό δείγμα που η συνταγή έπιασε γιατί στον υπόλοιπο δίσκο φαίνεται ότι η χρήση των αρχαίων γίνεται για λόγους εντυπωσιασμού. Βέβαια το flow των δύο αυτών ανθρώπων συνεχίζει να είναι απερίγραπτο απλά ίσως έχει φύγει η παλιά μανία με την οποία «έφτυναν» τους στίχους. Αυτό που έχει αντικαταστήσει αυτή την μανία είναι κάτι καλύτερο. Είναι η άνεση του ανθρώπου που έχει μεγαλώσει, έχει δημιουργήσει και έχει ζήσει αρκετά για να χαμογελάει πονηρά σε οποιονδήποτε προσπαθεί να τον κοροϊδέψει. Ο δίσκος αυτός χαρακτηρίζεται καλός για μια νέα αρχή που από ότι φαίνεται θα μας φέρει έναν καλύτερο δίσκο όπως μας είχαν συνηθίσει ο Άρτεμης και ο Εύθυμης. Αγοράστε τον γιατί οι εναλλακτικές που έχετε σε αυτό το είδος είναι …«γυναίκες τριγύρω πολλές, παρά πολλές, μα ποτέ δεν είναι αρκετές».
